‘Nirvana was van levensbelang’ (Pascal Deweze, ex-Metal Molly)

Pascal Deweze’s vroegere band Metal Molly was fel door Nirvana beïnvloed. “Toen Nirvana opkwam, werd raar doen en harde muziek maken de norm. Vanaf dan stemden we onze gitaren nog wat luider en maakten we de songstructuren nog wat weirder.”

In 1991 ging de video van Nirvana’s ‘Smells Like Teen Spirit’ in wereldpremière op het MTV-programma ‘120 Minutes’. Ook Pascal Deweze zat op dat moment voor zijn beeldbuis. “Toen dat nummer voorbijkwam, was ik meteen danig onder de indruk”, herinnert Deweze zich. “‘What the fuck is dit?’, dacht ik. Echt een wereldschokkende ervaring. Toen de naam van de band op het scherm verscheen, heb ik die meteen op een briefje geschreven: Nir-va-na. Ik dacht immers dat het nummer per ongeluk uitgezonden was, dat die opname illegaal zou worden en dat ik het nooit meer opnieuw te zien of te horen zou krijgen. Ik had de impact van Nirvana toen helemaal niet door.”

Niet veel later kopieerde Deweze de cassette-editie van ‘Nevermind’ van een vriend. Nadien haalde hij zowat alles in huis wat er van Nirvana verschenen is. “Ik heb ‘Incesticide’, ‘In Utero’ en ‘Bleach’ gekocht, maar even goed tal van boxsets, demo’s, bootlegs met live-registraties, alle singletjes en alle B-kantjes. Ik ken haast elke noot uit mijn hoofd. Ik had trouwens ook tickets voor hun optreden in België in 1994. Ze zijn helaas niet komen opdagen, hé.”

“Mijn favoriete Nirvana-plaat? Dat moet ‘In Utero’ zijn, zeker qua sound”, vervolgt Pascal Deweze. “‘Milk it’ en ‘Very Ape’ zijn echt te gek. ‘Territorial Pissings’ uit ‘Nevermind’ vind ik ook wel grappig: “Just because you’re paranoid, doesn’t mean they’re not after you.” ‘Nevermind’ is een fantastische, keiharde popplaat, maar de klank is softer dan die van ‘In Utero’. Ik had graag nog één extra Nirvana-album zien uitkomen, dat aanleunt bij ‘In Utero’.”

Toeval of niet: Pascal Deweze is begin dit jaar met Mauro’s Gruppo di Pawlowski een plaat gaan opnemen in Chicago, meer bepaald in de studio van Steve Albini, de producer van, jawel, ‘In Utero’. “Toen Albini de drums had opgesteld en Jeroen (Stevens, drummer van Gruppo di Pawlowski, nvdr.) er voor het eerst op mepte, hoorde ik vanuit de controlekamer even een glimp van die typische ‘In Utero’-sound.”

Nirvana was ook een belangrijke invloed voor Metal Molly, Deweze’s eerste band. “Toen wij begonnen, speelden we luide gitaarmuziek met invloeden van Ween en Frank Zappa. Maar in het dorp waar wij vandaan kwamen, werkte dat voor geen meter. Iedereen vond dat heel vreemde muziek. Net op het moment dat we een beetje begonnen bij te draaien, kwam Nirvana – en in België dEUS en Evil Superstars – op, en werd raar doen en harde muziek maken plots de norm. Die bands gaven ons vertrouwen, want dankzij hen wisten we: dit is the way to go. Vanaf dan stemden we onze gitaren nog wat luider en maakten we de songstructuren nog wat weirder. Nirvana was daarbij van levensbelang.”

In de rockmuziek is er volgens Deweze een periode voor en een periode na Nirvana. “Voor Nirvana speelden wij ‘Hotel California’ van Eagles, ‘I Wanna Be Your Dog’ van The Stooges en songs van De Kreuners en The Ramones door elkaar. Het bleef ons allemaal gelijk, zolang het maar toffe nummerkes waren. Maar na Nirvana kwam er een opdeling in good guys en bad guys. Voor alle duidelijkheid: The Stooges waren de good guys, Eagles de bad guys. (lacht)”

Toen het nieuws over de dood van Kurt Cobain bekend raakte, zat Pascal Deweze met Metal Molly in het repetitiehok dat grensde aan zijn ouderlijke huis in Tremelo. “Mijn vader kwam op een gegeven moment binnen en zei: “De zanger van één van die grungegroepjes heeft zelfmoord gepleegd” En toen we hem vroegen om wie het ging, antwoordde hij: “Ik denk die van Spin Doctors”. Da’s goed nieuws, dachten wij. Maar het bleek een triest misverstand te zijn. Een half uurtje later hadden we door dat het Kurt Cobain was. De sfeer in het repetitielokaal sloeg om: we waren een held armer.”