Na de verslaving: hoeveel Pete zit er nog in Peter Doherty?
Twee jaar geleden zat hij zowat aan de grond, nu is er de wederopstanding in de vorm van een nieuwe plaat. Wat mogen we verwachten van Pete(r) Doherty na de cold turkey?
Sinds Peter Doherty – de r in zijn voornaam heeft hij er recent aan toegevoegd – twee jaar geleden een teleurstellende show speelde op Rock Werchter, is er veel gebeurd. ‘Veel’ als in: een maandenlange ontwenningskuur in Thailand. Tien kilo zwaarder en vijf verslavingen lichter, maakte hij dit jaar zijn comeback. Die resulteert vandaag, op 2 december, in zijn nieuwe plaat Hamburg Demonstrations. Een goed moment om een stand van zaken op te maken: hoeveel Pete zit er nog in Peter Doherty?
Laten we beginnen bij die Werchtershow van twee jaar geleden. De heer Doherty kwam een halfuur te laat, was straalbezopen en speelde compleet uit de maat. Van zijn murmelende commentaren hebben we vooral begrepen dat hij de Belgen maar een saai publiek vond. Het anders zo iconische Fuck Forever zat muzikaal best goed, maar dat was buiten het flauwe gewauwel van Doherty gerekend. In de pers werd zijn optreden hoogstens omschreven als ‘komisch’, ‘een ervaring’ of ‘speciaal’.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
En toch: Pete Doherty is een van de laatste echte rockhelden die nog op onze planeet ronddwalen. Nee, het zit niet in dat hoedje. Nee, het zit niet in die heroïneverslaving. It’s the literature, stupid.
Met songs als Fuck Forever, Last of The English Roses, maar ook minder bekend werk als Sheepskin Tearaway en Delivery, bewees hij al dat achter dat spierwitte gezicht een belezen man schuilt. Zijn teksten bulken van de referenties aan Baudelaire, Wilde, Orwell en Camus. Ook zijn nieuwe plaat bevat enkele poëtische hoogstandjes, zoals A Spy In The House Of Love, verwijzend naar een roman van Anaïs Nin. Met zijn verzen won Doherty als tiener al verschillende prestigieuze wedstrijden. Vlak daarna kreeg hij zelfs een studieplaats aangeboden bij Oxford University, die hij vriendelijk afsloeg om ‘een romantisch en avontuurlijk’ bestaan te gaan leiden.
Drugs, politie en een split
Een avontuur dat begon bij de ontmoeting met Carl Barât, mede-oprichter van Petes eerste band The Libertines. Tijdens hun eerste gesprek vroeg Doherty aan Barât of hij This Charming Man van The Smiths wilde spelen. Barât had nog nooit van die song gehoord, waarop hij dan maar Charmless Man van Blur begon te tokkelen. Het werd het begin van een labiele vriendschap, die door het Peter Pan-gedrag van Pete na jaren van incidenten met drugs, de politie en het gerecht uitmondde in de split van The Libertines.
Sindsdien vervolgt Pete met vallen en opstaan zijn pad: met zijn nieuwe band Babyshambles bracht hij drie platen uit, Down In Albion (2005), Shotter’s Nation (2007) en Sequel To The Prequel (2013). In 2009 volgde zijn eerste soloplaat Grace/Wastelands. De tabloidlezer zal van deze periode echter vooral zijn kortstondige relatie met Kate Moss en zijn verblijf in zowel het ziekenhuis als de gevangenis herinneren.
Gitaar of geweer
Toch lijkt zijn bezoek aan de afkickkliniek in Thailand voor een ommekeer te hebben gezorgd: in totaal verbleef hij, op eigen verzoek, bijna drie maanden in het Hope Rehab Center, en hij maakte meerdere filmpjes van zijn verblijf in ruil voor een gratis behandeling.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Zo lijkt hij zijn ergste demonen te hebben bezworen en kunnen we de muziek eindelijk weer vooropstellen wanneer we schrijven over Doherty.
Zelfs de T-shirt verkoper was een goede vriend van Doherty
Te beginnen met het concert waarmee hij op 16 november als tweede artiest in de heropende Bataclan optrad – een jaar eerder was hij zelf in Parijs op het moment van de aanslagen. ‘Come on boys, choose your weapon: J-45 or AK-47?’ zong hij in het speciaal voor deze gelegenheid geschreven Hell To Pay At The Gates, verwijzend naar de favoriete gitaar van John Lennon, een Gibson J-45. Het nieuwe The Whole World is Our Playground was dan weer heel opzwepend en Fuck Forever zat dit keer wel helemaal goed, te oordelen naar het aantal bierblikjes dat de lucht in ging. Ja, de frontman zwalpte nog steeds als een dolleman over het podium, en helemáál zuiver klonk het allemaal nu ook weer niet. Maar wie naar een concert van Pete Doherty gaat, weet dat hij geen ingestudeerd nummertje hoeft te verwachten.
Zijn nieuwe groep straalde kameraadschap uit en leek goed op elkaar te zijn ingespeeld. Doherty liet zich flankeren door zijn vriendin Katia de Vidas op toetsen, door drummer-poëet Jack Jones en door Miki Beavis, die met haar snijdende viool een volledig nieuwe dimensie aan de muziek toevoegde. Zelfs de t-shirtverkoper bleek een goede vriend van Doherty te zijn. Met de nodige bevlogenheid verkocht hij na de show enkele schilderijen, door Peters hoogsteigen bloed bewerkt.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
.
Of Doherty de 40 zal halen, is nog maar de vraag. Maar hij is elk geval meer dan een wandelende herou0026#xEF;neverslaving.
Een nieuwe plaat
Het veelbelovende materiaal dat Doherty in de Bataclan liet horen, staat ook op zijn tweede, door Johann Scheerer geproducete soloplaat Hamburg Demonstrations, de eerste na zeven jaren radiostilte.
Doherty wilde al langer een plaat in Hamburg opnemen, en stond onverwachts bij de studio van Cloud Hill Recordings op de stoep. Hij werd verliefd op die studio, en bleef er uiteindelijk zes maanden plakken. Dat mondde uit in een plaat volgens het klassieke Pete Doherty-recept: fragiele popballads worden gecombineerd met een zeker punkgehalte. Een goed voorbeeld daarvan is single I Don’t Love Anyone, waarvan twee verschillende versies op de plaat staan.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Opener Kolly Kibber, genoemd naar het gelijknamig personage in het boek Brighton Rock van Graham Greene, is dan weer bijna vrolijk, en op Oily Boker haalt Doherty kunstjes uit op mondharmonica.
Andere uitschieters zijn Flags of the Old Regime, een nummer ter ere van wijlen Amy Winehouse, een vriendin en collega-verslaafde van Doherty. En dan is er nog She Is Far, een nummer dat al ten tijde van The Libertines op tafel lag.
Het is nog maar de vraag of de nu 37-jarige Doherty clean zal blijven, en of hij de 40 zal halen. Maar wat we wél weten is dat de man meer is dan een wandelende heroïneverslaving, en dat zijn nieuwe album niet enkel bij snuivende groupies in de smaak zal vallen.
En nu een herkansing op Rock Werchter 2017?
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Hamburg Demonstrations van Peter Doherty verschijnt op 2/12 bij Cloud Hill Recordings.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier