Laat Mark Lanegan de beursnoteringen zingen, of de keukenrecepten van Jamie Oliver, en dan nog zal het als blues klinken.
De Amerikaan brengt met ‘Phantom Radio’ later dit jaar een nieuwe langspeler uit en daar liet hij in Brugge al enkele nummers uit horen. Maar hij putte toch vooral uit zijn rijke, duistere verleden.
PLUS
De gruizige bariton van Mark Lanegan is uniek in de rockgeschiedenis. Maar gelukkig is de man zo productief dat we zijn stem minstens een paar keer per jaar in een nieuwe context aantreffen. Op Cactus verscheen hij met een voortreffelijke band die voor de helft uit Belgische muzikanten bestond. Op bas herkenden we Fred ‘Lyenn’ Jacques (bekend van onder anderen Dans Dans) en op toetsen en gitaar Aldo Struyf (van Creature with the Atom Brain). Maar er stond ook nog een andere snarenbeul op het podium: één die tijdens rockers als ‘ Riot In My House’ en het galopperende ‘Tiny Grain of Truth’ zijn solo’s als een bijtend zuur over de songs kieperde.
Mark Lanegan, volledig in het zwart gekleed, leek zich op het podium in zijn eigen bubbel te bevinden. Zijn nummers, over hel en duivel, zonde en verlossing, waren niet van die aard dat je er vrolijk van werd, maar in al hun somberheid klonken ze wél indringend en bezwerend. Dat was vooral het geval in slepende, tussen folk en blues laverende parels als ‘Haborview Hospital’, ‘One Hundred Days’ en ‘Phatasmagoria Blues’, waarin Lanegan croonde zoals alleen hij dat kan.
Het stond in de sterren geschreven dat Lanegan ook zijn oude gabber en Gutter Twin Greg Dulli op het podium zou uitnodigen, want die stond met zijn Afghan Whigs iets hoger op de affiche geprogrammeerd. Samen vurden ze ‘Hit the City’ en ‘Methamphetamine Blues’ af, twee voltreffers die de toeschouwers definitief wisten te vloeren. Yep, Het was geweldig. En, voor wie nog even geduld had, het kon alleen nog beter worden. Klasse.
MIN
Dat de set van Mark Lanegan een kwartier korter duurde dan was aangekondigd.
HOOGTEPUNTEN
‘Harborview Hospital’, ‘One Hundred Days’, ‘Gravedigger’s Song’, ‘One Way Street’, ‘Methamphetamine Blues’…
QUOTE
Meer dan twee keer ‘Thank you’ kon er van Lanegan niet af. Maar we hebben al slechter meegemaakt. Concludeer hier maar uit dat de man bijzonder goed geluimd was.
Dirk Steenhaut
