Vrouwen boven tijdens de tweede avond van Les Nuits, waar het podium achtereenvolgens werd vrijgemaakt voor Jack Whites favoriete Deense pedalsteelgitariste Maggie Björklund en voor de Amerikaanse chanteuse Laura Gibson, die haar nieuwe cd ‘La Grande’ kwam voorstellen.
DA GIG: Maggie Björklund en Laura Gibson op Les Nuits in de Rotonde van Botanique, Brussel op 11/5.
IN EEN ZIN: Twee getalenteerde dames die zo te horen, allebei op hun eigen manier, bezig zijn een mooi oeuvre bij elkaar te sprokkelen en dus ook aanspraak maken op úw luisterend oor.
HOOGTEPUNTEN: ‘Intertwined’, ‘Wildspor’ (Maggie Björklund), ‘Sleeper’, ‘Feather Lungs’ en ‘The Rushing Dark’ (Laura Gibson).
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Laura Gibson, wier set af en toe werd ontsierd door het volumineuze gebonk van The Rapture in de Châpiteau: “Laten we maar doen alsof we middenin een zwaar onweer zitten.
Bij ons is Laura Björklund nog een vrij obscure naam, maar naar haar internationale staat van dienst te oordelen, zal dat niet lang meer duren. De artieste begon haar carrière in Denemarken als lid van de enkel uit dames bestaande countryband The Darleens en de exerimentele popgroep Miss B. Haven. Gaandeweg werd ze echter gevraagd voor sessiewerk in de VS en toen ze vorig jaar haar solo-cd ‘Coming Home’ uitbracht, was haar reputatie al van die aard dat ze zich in de studio kon laten omringen door goed volk als Mark Lanegan, Jon Auer van The Posies en de helft van Calexico. Zelfs Jack White kwam, toen hij onlangs op zoek ging naar een pedalsteelgitariste voor zijn vrouwelijke begeleidingsgroep The Peacocks, automatisch bij Björklund uit. Niet te verbazen dus dat de trefzekerheid en het expressievermogen waarmee de blondine haar instrument bespeelde ook in Brussel respect afdwong.
In de Botanique moesten we het helaas zonder befaamde gastzangers stellen, maar de uit Seattle afkomstige gitarist Johnny Sangster bracht het er in songs zoals het op walsbenen geplante ‘Intertwined’, ‘The Anchor Song’, ‘Vildspor’ en het iets meer uptempo ‘Playground Stars’ vocaal evenmin slecht van af. Ook celliste Barb Hunter leverde mooie harmonieën aan. Geen overbodige luxe trouwens, want zelf bleek Maggie Björklund over een vrij onvaste stem te beschikken. Gezongen nummers werden afgewisseld met sfeerrijke instrumentals, zoals ‘The Unlucky Ones’, die geknipt waren voor de soundtrack van een spaghettiwestern of een met woestijnzand bestofte Amerikaanse road movie. Naast materiaal uit ‘Coming Home’ bracht het trio enkele gloednieuwe composities en, naar het einde toe, een cover van Bobbie Gentry’s ‘Penduli Pendulum’. En ook al was er bij het begin van het concert slechts een handvol toeschouwers in de zaal, halverwege de set liep de Rotonde aardig vol. Het komt dus wel goed met deze Deense.
Na de pauze was het de beurt aan Laura Gibson, een singer-songwriter uit Portland, die met ‘La Grande’ (genoemd naar een stad in Noord-Orgeon, ooit gesticht door een Franse kolonist) onlangs haar verrassend avontuurlijke derde langspeler uitbracht. Op die plaat kreeg ze een helpende hand van enkele Dodos, Decemberists en -ja, zij óok- de alomtegenwoordige Joey Burns van Calexico. De sound van de laatstgenoemde groep stond regelmatig model voor de songs die la Gibson tijdens les Nuits ten gehore bracht. De zangeres, die een fraaie fingerpickingtechniek etaleerde op Spaanse gitaar, liet zich begeleiden door een drummer, bassist en een toetsenman die ook regelmatig op een trompet blies.
De Amerikaanse maakt geen muurbloempjesmuziek. Ritme speelt in haar werk een prominente rol en ‘Lion/Lamb’ neigde zelfs naar bossanova. ‘The Fire’ was versierd met een spinnend orgeltje, ‘Skin, Warming Skin’ met een treurende lapsteel en jazzy drumwerk en tijdens ‘Feather Lungs’, dat oorspronkelijk een slaapliedje moest worden maar uiteindelijk uitgroeide tot een bespiegeling over de dood, toonde de klanktechnicus van dienst dat hij prima met een fagot overweg kon. In ‘Milk-Heavy, Pollen-Eyed’ verkende Gibson hetzelfde stilistische terrein als de IJslandse county-blueschanteuse Lay Low, al stoeide ze hier ook met de typische beat die we kennen van de Phil Spectorproducties uit de jaren zestig.
De meeste liedjes kwamen uit de nieuwe plaat, maar met ‘Hand in Pockets’ en ‘Spirited’ greep ze occasioneeel terug naar oudere cd’s als ‘If You Come To Greet me’ of ‘Beasts of Seasons’. Het meeste indruk maakte Laura Gibson toen ze even in haar eentje op het podium stond en het kwetsbare ‘Sleeper’ of het van Leadbelly geleende ‘Where Did You Sleep Last Night’ opdiepte. Met de hulp van het publiek sloot ze haar optreden a capella af met ‘The Rushing Dark’, een soort spiritual die nog maar eens bewees dat in muziek niets effectiever is dan de eenvoud.
Twee knappe optredens van dames die helemaal klaar zijn om door een breder publiek te worden ontdekt. Te negeren op eigen risico.
Dirk Steenhaut
SETLIST LAURA GIBSON: La Grande / Lion/Lamb / Skin, Warming Skin / Feather Lungs / Milk-Heavy, Pollen-Eyed / Hands in Pockets / Sleeper / Where Did You Sleep Last Night? / Time is Not / Spirited / The Fire / The Rushing Dark // The Longest Day / Crow/Swallow.
Laura Gibson en Maggie Björklund zijn, samen met Renée en Sarah Ferri, vanavond nog te zien in Zaal De Zwerver in Leffinge. Gibson speelt ook in het voorprogramma van Calexico, op 19 september in de Brusselse AB.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier