Lokerse Feesten – dag 4: Seks zonder orgasme

Maandag, souldag. Op de vierde dag van de Lokerse Feesten maakten Selah Sue, Jamie Lidell en Erykah Badu het mooie weer op de Grote Kaai.

DA GIG: Selah Sue, 20u

IN EEN ZIN: La Putseys laat Lokeren uit haar frêle handen eten

HOOGTEPUNTEN: “Fyah Fyah,” “Break”, “Crazy Vibes”

BESTE QUOTE: Viel te lezen op een bordje dat ergens in het publiek rondging: “Can I eat your raggamuffin?”

EN U? Heupwiegde, sprong op en neer en zong mee alsof het een zaterdagse Q-party in de nabijgelegen sporthal betrof. Gelukkig was Sven Ornelis nergens te bekennen.

Dankzij het mooie weer (zomer, eindelijk?) en de hitgevoeligheid van de muziek van de jonge Leefdaalse zangeres was de Grote Kaai om 20u compleet volgelopen. Dat de houdbaarheidsdatum van Selah Sue’s radiohits al een tijdje werd overschreden liet u overduidelijk niet aan uw hart komen. Wat ons betreft had Sanne Putseys de houdbaarheidsdatum van haar hele act allang de rug toegekeerd maar achteraf bleek dat we dwaalden. Selah Sue speelde een thuismatch waarin ze de toeschouwers trakteerde op een forfait-score.

Naar gewoonte werd geopend met de sluimerende triphop-dicht “Just Because I Do”, en meteen werd duidelijk waarom u deze souldiva in spe zo hoog heeft zitten. Putseys brengt haar karakteristieke amalgaam van soul, reggae en gitaarpop loepzuiver en weet dit te koppelen aan een podiumprésence die zelfs de venijnigste sceptici overhaalt tot een bekering. Daarnaast werkt het speelplezier van de vier jonge honden waarmee ze zich heeft omringd op positieve wijze op het gemoed.

Hoogtepunten van de setlist waren de energiek gespeelde radiohits “Fyah Fyah” en “Crazy Vibes” en, tot spijt van wie het benijdt, de solo gebrachte fm-kraker “Raggamuffin”. Putseys betoonde zich dan weer van haar fragiele kant met de post-puberale gitaarsoul van “Break”. U smeekte om meer en kreeg wat u verlangde in de vorm van bisnummer annex tearjerker “Mommy”. Die uithalen en kreetjes tijdens onder meer “Peace of Mind” hadden niet gemoeten, maar het zijn kniesoren die daarom malen en voor één keer zijn dergelijke karakterschetsen op ons niet van toepassing.

DA GIG: Jamie Lidell, 22u

IN EEN ZIN: Amusante routine

HOOGTEPUNTEN: “I Wanna Be Your Telephone”, “Multiply”, “Completely Exposed”

BESTE QUOTE: “Belgium’s our spiritual home”

EN U? Zag uw pogingen om een massaorgie te starten nagenoeg mislukken.

Markant: de tweede artiest op Lokerens souldag met wortels in de funk en soul en wederom is het een bleekscheet, deze keer in de vorm van een Britse hipster. Soit. Wie anno 2011 nog nooit Jamie Lidell op een Belgisch podium zag, is hoogstwaarschijnlijk inwoner van Tadzjikistan of een andere Centraal-Aziatische natie of is gewoon geen festivalganger (wij gokken op het eerste).

De immer goedgeluimde Lidell deed wat van hem verwacht werd: een van goede smaak en melomanie voorzien feestje bouwen. Dat de setlist focuste op de met elektronica omspannen soulballads uit ’s mans repertoire (onder meer ‘Game For Fools,’ een nieuwe song en de schitterende Simon and Garfunkel-cover ‘Bridge over Troubled Water’) en de band behoorlijk wat gas terugnam tijdens de hits (“Another Day,” “Where D’You Go”), leek u niet te deren. Lidell deed zijn naam als volksmenner weer alle eer aan door meermaals zijn liefde voor België te verklaren (“Belgium’s our spiritual home”) en het publiek wat stroop aan te smeren (“I’m looking at a sea of delicious”), maar deze keer voelde het lichtelijk geforceerd, zelfs routineus aan.

De lichte waas van uitputting die rond de vierkoppige band hing is verstaanbaar want Lokeren was de eindbestemming van een lange tour en de energie die zo’n Lidell blijft tentoonspreiden is amper bij te benen. Het hoogtepunt was er middenin de set, met de elektronische funk-uitwassen van ‘Completely Exposed,’ gladjes opgaand in uiterst dansbaar synth-gesoleer.

DA GIG: Erykah Badu, 23u.30, maar eigenlijk 00u15

IN EEN ZIN: Seks zonder orgasme

HOOGTEPUNTEN: “The Healer”, ”Danger”

BESTE QUOTE: “Where am I, Brussels?… What’s the name of this town?”

EN U? Liet het diva-gedrag niet aan uw hart komen.

Badu, Amerikaanse vaandeldraagster van de neo-soul, trad aan als topact van de avond. Rijkelijk te laat. De ‘set’ startte met Badu’s DJ die wat hiphopclassics vanonder het stof haalde. Na een twintigtal minuten vervoegde de band, met in de rangen onder meer jazzfluitist Dwayne Kerr en ex-Suicidal Tendencies bassist Stephen Bruner, de eenzame plaatjesdraaier op het podium en zette hij een half uur durende en opzwepende jamsessie in. Uiteindelijk, ongeveer vijfenveertig minuten na geplande tijd, kwam Badu op haar dooie gemak de menigte groeten en haar set inzetten. Dat ze verkeerdelijk Brussel salueerde maakte u haar op beleefde wijze kenbaar, maar daar had ze lak aan. Je bent een diva of je bent het niet.

De set vraagt u? We herkenden “The Healer”, waarin de in kleurrijke gewaden gedrapeerde soullady haar muziek als “bigger than your government” verheerlijkt, zoiets heet dan onopzettelijke ironie. “Other Side of the Game”, een zwoele song uit 1997 met ex-partner André 3000 in de clip, was duidelijk te onderscheiden. Met “Danger” uit 2003 werd de set prematuur beëindigd toen Badu gesommeerd werd plaats te maken voor Mix Master Mike. Songs leken echter een vaag richtsnoer voor Funkadelic-achtige jamsessies en lang uitgesponnen soularrangementen.

U liet zich niet kritisch ontvallen over het gebrek aan hits en voelde vooral de muziek. Dat Badu’s intenties waren om Brus… euh, Lokeren in een spirituele trip onder te dompelen en iedereen tot het Baduizm te bekeren, valt niet te betwijfelen, alleen: was dan toch eens wat vroeger dat podium opgeklommen, beste vrouw! Het optreden van de gemiste kans, ofte: seks zonder orgasme.

Laurens Bouckaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content