Lo-lee-ta maakt triphop voor verloren zielen, bekijk de videoclip voor ‘Cubist Painting’ in première

Ontdekt op Sound Track en warm aanbevolen door Sylvie Kreusch: maak kennis met Lo-lee-ta.

Je hoort het niet vaak op Belgische bodem: bezwerende triphop die prima tussen Darkside en Air in de platenkast kan. De muzikanten van Lo-lee-ta wonnen dan ook met hun eigenzinnige nummers vorig jaar muziekwedstrijd Sound Track in Limburg, en stonden daar zelf nog het meest van te kijken. De groep ontstond een kleine twee jaar eerder in een kelder in het Limburgse Dilsen-Stokkem, waar Benji Jame muziek maakte en er al snel zijn vriendin Marie-Laure Fazioli bij haalde. Met Michiel van Bussel op bas was het trio compleet.

Lo-lee-ta had zich het jaar na die overwinning zonder twijfel anders voorgesteld. Deze zomer zouden ze op festivals spelen. In oktober kon hun show op de door Sylvie Kreusch gecureerde openingsavond van het Brusselse kunstenfestival Pilar Asap nog doorgaan, op de valreep. Maar door de u welbekende omstandigheden slijten Jame en Fazioli hun avonden tegenwoordig op kot in Leuven – in quarantaine.

De band heeft zijn naam te danken aan het gelijknamige boek van de Russische schrijver Vladimir Nabokov, waar een wetenschapper verliefd wordt op een twaalfjarig meisje, Lolita. Fazioli: ‘In het eerste hoofdstuk mijmert de wetenschapper over de naam van het meisje. Als je niet weet waar het boek over gaat, is het een mooie en warme passage. Maar in de context van het verhaal wordt het problematisch. Dat past bij onze muziek: die is minder licht dan je zou denken.’

Sproetjes

Zo ook Cubist Painting, de dromerige eerste single die uitkomt na de release van de debuut-ep van Lo-lee-ta, Moondog. ‘Het nummer gaat over de zoektocht naar wie je bent’, zegt Jame. ‘De grillige gebroken gezichten die kubistische schilderijen typeren, zijn een symbool voor wie zichzelf verloren is.’ Voor de nieuwsgierigen: Jame heeft geen bijzonder grote liefde voor Picasso of voor andere kubistische schilders. In tegendeel: ‘Ik houd meer van het expressionisme’, klinkt het. Maar daar zijn de gezichten doorgaans heel.

In de videoclip, geregisseerd door Cato Kusters, worden acht twintigers vijftien minuten lang met hun spiegelbeeld geconfronteerd. Uit onderzoek zou blijken dat wie lang in de spiegel kijkt psychotische ervaringen kan krijgen, vertelt Fazioli. Je zou dan aura’s en schimmen in je ooghoeken kunnen zien. De acht twintigers van Lo-lee-ta, onder wie ook Aram Abgaryan van de Antwerpse band KRANKk, zien gelukkig alleen zichzelf.

De clip toont niet alleen hoe de jongeren naar zichzelf kijken als ze denken alleen te zijn, maar ook wat zich ondertussen in hun hoofd afspeelt. Kusters stelde hen vragen over schoonheid en identiteit. Of ze op hun ouders leken, of ze blij waren met sproetjes en wat ze voelden als ze in de spiegel keken. De mooiste reactie? ‘”Hoe langer ik naar mezelf keek, hoe knapper en minder boos ik me er vond uitzien”, zei iemand.’

https://www.youtube.com/channel/UCB2ClE2Mb-J7rcMZJSU2UXwvideohttps://www.youtube.com/https://i.ytimg.com/vi/Zz68JfG–fg/hqdefault.jpg480270