Leve de commerciële zelfmoord: Carrier maakt de muziek waar we morgen op dansen

Onder de namen Commix en Shifted zei Guy Brewer al meermaals nee tegen het grote succes, om in plaats daarvan zijn experimentele project Carrier op te richten in Antwerpen. ‘Mijn muziek klinkt als een toekomst die we ons nog niet ingebeeld hebben.’

Antwerpen is, na Brussel, de enige echt grote stad in ons land. Maar toen de Brit Guy Brewer in 2019 naar de Koekenstad verhuisde, vond hij er net rust. Niet zo vreemd, aangezien hij en zijn partner (dj, producer en fotograaf Emily Jeanne) ervoor in Berlijn woonden. ‘In Antwerpen hangt een creatieve sfeer, maar het is niet een van de sleutelsteden, zoals Londen of Berlijn. In zulke culturele hotspots word je al snel verbonden aan een bepaalde scene, waardoor je in je eigen bubbel blijft. Na mijn verhuis kon ik weer frisse lucht ademen en aan een nieuw hoofdstuk beginnen’, vertelt Brewer wanneer we in zijn nieuwe thuisstad samen een koffie drinken.

Die verhuis heeft symbolische waarde. Onder de naam Shifted maakte Brewer voornamelijk techno, een genre dat het sterkst met Berlijn geassocieerd wordt. In Antwerpen begon hij te producen onder de nieuwe naam Carrier. Eind vorige maand bracht hij met Rhythm Immortal zijn eerste langspeler uit onder dat pseudoniem, en daar is de stevige techno toch wat verder te zoeken. De beats klinken kaler en beuken minder recht door de geluidsmuur. ‘We zijn net voor de pandemie verhuisd. Uiteraard was dat voor iedereen een moeilijke periode, maar het gaf mij ook de ruimte om uit te dokteren wat ik met dit nieuwe project wilde doen. En vooral wat niet.’

Bass business

Het is niet de eerste keer dat Brewer beseft wat hij niet meer wil doen en radicaal het roer omgooit. Van 2002 tot 2012 was hij deel van het drum-’n-bassduo Commix. Volgens de verhalen keek hij omstreeks 2009 op tijdens een dj-set en dacht hij ‘this is fucking shit’, waarna de nood aan iets nieuws opborrelde. ‘Toen ik op mijn zestiende drum-’n-bass ontdekte, klonk dat als de toekomst. Er zat een naïeve grootsheid in, die die platen uit de nineties nog steeds tijdloos voor me maken. Maar na een tijdje ging het genre nergens meer heen. In het begin heb je altijd voortrekkers die nieuwe stijlen uit de grond stampen. Daarna komen de mensen die de trend volgen, en hoe meer mensen een geluid kopiëren, hoe sneller het uitgehold wordt. Na een tijdje wordt het een middel om mensen hun bankrekening te spijzen, waarbij ze comfortabel binnen hun commerciële geluid blijven. Dan valt de evolutie van een genre stil, terwijl de kunst altijd naar de toekomst zou moeten kijken.’

Om die reden ruilde Brewer drum-’n-bass in voor techno. Zo’n decennium lang produceerde hij muziek onder de naam Shifted, maar toen zag hij dezelfde evolutie die drum-’n-bass had gemaakt. Opnieuw gaf hij de kans op om meer geld te scheppen in een genre dat ondertussen razend populair was geworden. Wanneer ik hem vraag of hij ooit twee keer moest nadenken over die commerciële zelfmoord, moet Brewer even lachen. ‘Soms wel, maar ik heb het niet in me om op die manier muziek te maken. Wanneer ik het gevoel krijg dat ik op artistiek vlak nog weinig vooruitgang kan boeken, is het tijd om een andere afslag te nemen. Op financieel vlak is dat soms moeilijk, maar het is belangrijk om in de spiegel te kijken en te kunnen zeggen dat je het juiste hebt gedaan voor de cultuur waar je zoveel in geïnvesteerd hebt.’

Vroeger sprak Brewer vrijuit over artiesten die andere keuzes maakten. Op het internet staat hij bekend als de uitvinder van de denigrerende term ‘business techno’. Niet de output waar hij het meest trots op is. ‘Wanneer je een carrière van enkele tientallen jaren opbouwt, sleur je gaandeweg wat bagage mee die je liever niet had gehad. Die uitspraak is daar een groot voorbeeld van. Als Shifted stond ik bekend als iemand met uitgesproken meningen over wat ik niet leuk vond, maar tegenwoordig hou ik me daarbuiten. Het is makkelijk en nogal toxisch om verteerd te worden door wat anderen doen, terwijl je toch niets aan het grotere plaatje kan veranderen. Tegenwoordig hou ik me bezig met mijn eigen werk en traject.’

No no techno

Onder de naam Carrier heeft Brewer een nieuwe richting gevonden. Naar eigen zeggen neemt hij alles samen wat hij in zijn carrière heeft geleerd, van de verknipte ritmes van Commix tot de klanktexturen van Shifted, en doet hij er iets compleet nieuws mee. ‘Toen ik als tiener een platenwinkel binnenstapte, was ik iedere keer geschokt door hoe snel de muzikale evoluties elkaar opvolgden. Dat gevoel wordt steeds zeldzamer in elektronische muziek. Tegenwoordig zijn nostalgie en retromuziek gigantisch. Jonge mensen voelen affiniteit met tijden waarin ze nog niet geboren waren, en dat zorgt voor een vlakke monocultuur. Met Rhythm Immortal vertrek ik vanuit de bekende sound system-cultuur uit het VK, maar probeer ik die in een nieuwe context te plaatsen om ze weer fris te doen klinken.’

Specifiek resulteert dat in duistere soundscapes met bassen die vage herinneringen aan een rave oproepen, maar die te nevelig en experimenteel klinken om je effectief naar het feest te transporteren. ‘Het geluid van een toekomst die we ons nog niet ingebeeld hebben’, noemt Brewer het zelf. En het doet hem zichtbaar plezier dat de muziekpers moeite heeft om daar een concreet genre op te plakken. ‘Qua stijl en tempo is het een heel ambigu album. Met het ene been sta ik in de experimentele muziek, met het andere in de techno en drum-’n-basswereld waar ik deel van uitmaak. Hoe je de muziek ervaart, hangt af van de luisteraar.’

Ondanks het experimentele geluid, noemt Brewer zijn Rhythm Immortal nog steeds vol overtuiging clubmuziek. ‘De wortels van Carrier bevinden zich in een donkere club met een goed geluidssysteem. Met deze muziek kan ik draaien na een dj die techno draait, op voorwaarde dat ik een wat avontuurlijker publiek voor me heb. (lacht) Maar nu kan ik net zo goed voor een zittend publiek draaien. Het is heel spannend om van verschillende werelden tegelijk te proeven.’