Kelly Lee Owens stopt smeltende gletsjers in haar techno: ‘Zo’n oergeluid dringt door tot in je DNA’

Kelly Lee Owens heeft ‘de moeilijkste drie jaren’ uit haar leven vervat in haar nieuwe album, een langgerekte Inner Song die het nu eens niet van akoestische gitaren moet hebben maar voortgestuwd wordt door beukende techno en ragfijne droompop. En ondertussen heeft ze weer wat namen – onder wie Björk en John Cale – van haar bucketlist kunnen schrappen. Nu nog op het podium raken met Massive Attack.

‘Is het bij jullie ook zo fucking warm?’, puft producer/songschrijver/zangeres Kelly Lee Owens van achter haar computerscherm in haar Londense studio. ‘Die hittegolf is hier niet uit te houden. En straks moet ik buiten een videoclip opnemen, in een jurk die minstens honderd kilo weegt.’ Haar tweede album Inner Song had eigenlijk al in mei moeten verschijnen, maar zoals vele artiesten besloot Owens het wegens de coronacrisis nog even op het schap te houden, om haar promokalender te herschikken, maar ook uit solidariteit met alle platenwinkels die verplicht de deuren moesten sluiten. ‘Dat laatste was zelf de voornaamste reden. Dat was het eerste waar ik aan dacht toen in Engeland eind maart alle ‘niet-essentiële handelszaken’ op slot gingen. Ik heb zelf zo’n tien jaar in platenzaken gewerkt. Het zou gewoon niet juist voelen om mijn album uit te brengen op een moment dat de mensen het niet fysiek konden ontdekken. Van mijn eerste album zijn behoorlijk wat vinylexemplaren verkocht, dus ik weet dat de fans die ik al heb daar net als ikzelf veel belang aan hechten.’

Haar nieuwe album is net als die titelloze voorganger een medley van beukende techno en ragfijne droompop, met een opmerkelijke cameo, van iemand die net als Owens zelf uit Wales afkomstig is: Velvet Underground-legende John Cale. ‘Ik hoorde daar vanzelf zijn gebiedende, diepe stemgeluid bij. Ik heb het geluk gehad dat hij bereid was een tekst te schrijven en in te spreken. Een hele eer. En in het Welsh nog wel, iets wat hij in vijfentwintig jaar niet meer gedaan had! Het is een soort psychedelisch slaapliedje geworden over Wales, de natuur en haar bewoners.’

De natuur zat ook in haar achterhoofd tijdens de lockdown. ‘Ik heb vooral geprobeerd om me niet te laten meeslepen, om van dag tot dag vanuit mijn eigen, spirituele perspectief het groter plaatje te bekijken. Het virus is voor veel mensen uiteraard een verschrikkelijk ding – en vooral de meest kwetsbaren hebben te lijden onder de gevolgen – maar als planeet, als mensheid, hadden we dringend nood aan een pauzeknop. De voorbije maanden zijn voor velen een wake-upcall geweest, een kans om onze relatie, onze connectie met de natuur te evalueren. Als er één zilveren randje aan het ‘nieuwe normaal’ zit, dan is het dat wel.

Onze relatie met de natuur, is dat waar de track Re-Wild over gaat?

Owens: Deels. Hij is vooral geïnspireerd door het boek Women Who Run with the Wolves, van psychoanalyticus Clarissa Pinkola Estés (vertaald als De ontembare vrouw , nvdr.). Dat boek is de voorbije drie, vier jaar zowat mijn bijbel geworden. Het gaat over ‘het wilde’ in je eigen gebroken of uitgeputte geest herontdekken, over je pure instincten, je ongeketende zelf terugvinden. Van mijn goede vriend en collega Jon Hopkins kreeg ik een artikel toegestuurd waarin sprake is van milieuactivisten die landbouwgrond opkopen om die opnieuw te laten verwilderen. Net als onze geesten herstelt ook de natuur zichzelf wanneer ze daar de tijd en de ruimte voor krijgt.

Jon Hopkins, met wie je vorig jaar de track Luminous Spaces maakte, vond voor zijn recentste album inspiratie in transcendente meditatie en therapie met magic mushrooms. Iets waar ook jij ervaring mee hebt?

Owens: Jon en ik zitten doorgaans helemaal op dezelfde golflengte. Soms heb ik zelf het gevoel dat hij een mannelijke versie van mezelf is. (lacht) Maar wat speciale therapieën betreft: ik duik er niet zo diep in als Jon. Dat heb ik ook niet nodig. De meeste mensen in Wales, waar ik geboren ben, zijn vanzelf al intens verbonden met spiritualiteit en dergelijke, veel meer dan in Engeland. Zo waren verschillende vrouwen in mijn familie helderziend. Maar ik vind wel dat iedereen vrij moet zijn om zijn of haar bewustzijn te verkennen of te verruimen, als je dat doet op een manier of met middelen waarmee je niemand anders kwaad berokkent. Niet iedereen heeft zin om altijd maar een hamstertje in een wiel te zijn.

In Melt! zit bij wijze van statement een sample van een smeltende gletsjer verwerkt. Hoe doe je dat, een gletsjer samplen?

Owens: Normaal gezien gebruik ik alleen samples die ik zelf opneem, maar deze heb ik van het internet geplukt. Het zou nogal hypocriet zijn om speciaal naar Antarctica te vliegen voor een song over klimaatopwarming, niet? Maar door die sample kon ik er wel iets meer van maken dan just another dance track. Klimaatopwarming is de grootste bedreiging voor onze samenleving, en het gebeurt elk moment, elke seconde terwijl je ademt, terwijl je eet, terwijl je slaapt.

En dat wilde je er nog eens in stampen bij de mensen die op de dansvloer even hun zorgen vergeten?

Owens: (lacht) Kijk, het is simpel: wie zich in de toekomst wil blijven smijten en zich blijven amuseren heeft reden te meer om de klimaatopwarming serieus te nemen. Ik preek ook niet in Melt! hè. Ik geloof wel sterk in de kracht van resonantie, en zeker van oergeluiden als die van gletsjers. Die vibraties dringen door tot in je DNA, it’s a physical thing.

In maart deelde je een playlist met de titel Calm & Uplift, bedoeld voor iedereen in de frontlinie tegen covid-19. Je hebt trouwens zelf een verleden in de zorgsector.

Owens: Ik heb als verpleegster aan stervensbegeleiding gedaan, ja. Bij mensen die niemand anders aan hun zijde hadden. Het hakte er bij mij dus stevig in dat zo veel coronapatiënten geen afscheid konden nemen van hun geliefden, dat ze het moesten doen zonder een troostend gebaar of woord. Wist je dat veel wetenschappers geloven dat ons gehoor het laatste zintuig is dat blijft werken voor we heengaan? Nochtans hoor je bijna nooit muziek spelen aan een sterfbed, terwijl het zo troostend of ondersteunend kan zijn.

Terug naar het album: dat opent met Arpeggi, een Radiohead-cover. Gedurfd.

Owens: I know, mensen verklaren me gek. (lacht)

Wist je dat er recent nog iemand anders dezelfde song gecoverd heeft?

Owens: Lianne La Havas, inderdaad. Haar versie is traditioneler, maar heel mooi, met die prachtige stem van haar. Ik heb een instrumentale, minder herkenbare versie gemaakt, opgebouwd rond de synths en de arpeggio’s. Ik vraag me af welke van de twee versies Thom Yorke zelf prefereert. Of is dat raar om te zeggen?

Misschien is hij wel te porren voor een remix.

Owens: Ik zou héél graag met hem samenwerken. We could do something amazing together. Ik heb nu John Cale toch al van mijn lijstje kunnen schrappen, net als Jon Hopkins – ook een oude held – en Björk, die me ooit persoonlijk om een remix verzocht heeft (van Arisen My Senses , nvdr.). Ooit wil ik ook Teardrop van Massive Attack zingen, live met hen op het podium. Crazy, right? Ik bewonder Elizabeth Fraser van Cocteau Twins, die het origineel zingt, enorm. Maar ze treedt zelden of nooit met Massive Attack op, en ik wéét dat ik die song aankan. En dat ik het tegelijk in mijn broek zou doen van de zenuwen. (lacht)