John Glacier, de ijsprinses van de Britse rap

Op haar veertiende vertelde een dokter aan John Glacier dat ze door een erfelijke ziekte nooit een vaste job zou vinden. Dus leerde ze zichzelf de beats maken die ze onder haar rauwe, bedwelmende poëzie schuift.

‘Langzaam afdalend ijsveld’, staat in Van Dale bij het woord ‘gletsjer’, dat net als de Engelse variant glacier z’n oorsprong heeft in ‘glacies’, het Latijnse woord voor ijs. De Britse rapper en producer John Glacier, die deze week haar debuutalbum Like a Ribbon uitbrengt, vond er de perfecte analogie in. ‘Ik hou van gletsjers omdat je ze gewoon kan zien voor wat ze zijn, maar binnen in dat ene ding liggen zo veel laagjes verborgen’, zegt ze in de trendy stijlbijbel Dazed. Wanneer ze smelten, onthullen gletsjers schatten aan informatie over het leven op de planeet en onze geschiedenis. Net als haar muziek, legt ze uit, die ook is opgebouwd uit laagjes rap, poëzie, postpunk en electronica: ‘Die onthult mijn eigen bestaan. Zoals een gletsjer die je ontleedt, is er meer aan de hand dan op het eerste gezicht lijkt.’   

Het aardse bestaan van John Glacier begint 29 jaar geleden in de toentertijd multiculturele Londense wijk Hackney, als op een na oudste van zeven kinderen met een moeder en vader van Jamaicaanse afkomst. Pa Glacier baat er op Lower Clapton Road een winkeltje met Caraïbische etenswaren uit. ‘Er was een grote Jamaicaanse gemeenschap, een grote Pakistaanse gemeenschap… En toen kwamen de projectontwikkelaars’, herinnert Glacier zich. ‘Ze gaven mensen geld om te vertrekken. Sommigen namen het aan, maar mijn vader niet, omdat hij wist waarom ze het aanboden: omdat ze er geen mensen zoals wij wilden.’ Het racisme dat samen met de hippe boetieks en koffieshops Hackney infiltreerde, is een thema dat Glacier aansnijdt op Icing, een track op haar mixtape Shiloh: Lost for Words (2021): ‘Know that they don’t like me, like me / They just think I’m icy, no, no / Think I’m pretty spicy, spicy / Don’t see me as human, no, no / Chocolate browning, shining, shining.’
Maar John Glacier is trots op haar Jamaicaanse roots. Op dezelfde mixtape prijkt ook de track Trelawny Waters, genoemd naar de stad van haar voorouders, en de vorig jaar verschenen ep Duppy Gun haalt zijn titel bij een geneeskrachtige plant die weelderig woekert in de Jamaicaanse bossen.

‘Ik ben niet echt sociaal. Ik praat niet veel met andere mensen’, aldus John Glacier in een interview met The Face in de zomer van 2021. Over haar muziek zegt ze: ‘It’s music for loners.’ De Londense lijdt aan het syndroom van Ehlers-Danlos, een genetische aandoening die het bindweefsel aantast. Door de ziekte bracht Glacier grote delen van haar jeugd in isolement door, soelaas vond ze onder meer in poëzie: ‘Ik bracht veel tijd alleen door, met lezen, met schrijven – ik moest mijn eigen wereld creëren. Als ik te ziek was om buiten te komen, dan kon ik tenminste in mijn hoofd gaan waar ik wilde.’

Rond 2019 leert Glacier zichzelf de kneepjes van audiosoftware als Garageband en Logic aan. Haar beats en flarden autobiografische spoken word deelt ze via Soundcloud, en dragen titels als A Child Was Sad So I Made This in Front of Her to Make Her Laugh. Haar muziek was bedoeld als een proces om haar gedachten, emoties en observaties de vrije loop te laten, eerder dan een product, legt Glacier uit in Mixmag. ‘En ook nu is mijn manier van werken niet zo anders. Het enige verschil is dat er tegenwoordig producers zijn die met me willen samenwerken.’ Voor Shiloh: Lost for Words kon Glacier rekenen op de diensten van Vegyn, een Britse knoppendraaier met onder meer Frank Ocean en Travis Scott op zijn cv. Haar officiële debuut Like a Ribbon werd mee overzien door Kwes Darko, vooral bekend als de rechterhand van punkrockrapper Slowthai, en bevat ook samenwerkingen met Eartheater, Flume en Sampha, de songschrijver en soulcrooner die net als Glacier thuis is op Young, de platenstal die onder meer The xx en FKA Twigs lanceerde.

Wat begon als een uit de hand gelopen hobby, een tijdverdrijf compatibel met haar fysieke handicap, loopt tegenwoordig als een trein. Zowat elke relevante publicatie – van The Guardian tot Pitchfork, van Interview tot i-D – drukte John Glacier en haar rauwe, bedwelmende, soms mistroostige maar altijd eigenzinnige muziek al aan de borst. Niet langer langzaam afdalend, maar ‘als een raket richting de maan zonder astronaut aan boord’, zo beschrijft ze het bevreemdende gevoel. Maar de grootste prijs voor John Glacier is de innerlijke rust die ze wint met haar creaties. ‘In plaats van dat ik doordram over dingen, kan ik er nu een song over maken. Het loslaten en er niet meer mee dealen. Het is een vorm van vrede.’