John Carroll Kirby is het geheime wapen van Solange: ‘Kanye mag me altijd bellen’

Hij wil de Grammy voor beste new-agealbum winnen, mag niks zeggen over Frank Ocean en nam paddo’s met Harry Styles. Misschien. Maak kennis met toetsenist en producer John Carroll Kirby.

En hij houdt enorm van Dries Van Noten, legt John Carroll Kirby ons uit wanneer we hem opbellen in Los Angeles. ‘Vooral dan van zijn werkwijze. Bij al zijn collecties krijg ik het gevoel dat er grondige studie aan vooraf is gegaan. Dat hij zich helemaal heeft ondergedompeld in geschiedenis, in locaties, in verhalen… en daarop laat hij dan volop zijn verbeelding de vrije loop, een beetje zoals ik muziek benader.’

Neem nu Wind van Kirby’s nieuwe album My Garden, net als een groot deel van die plaat een meditatieve instrumental met frivole pianoriedels, drummachines en soezende synths. ‘Geïnspireerd door de pianospelende non, zoals ze genoemd wordt: de Ethiopische Emahoy Tsegué-Maryam Guèbrou. Als kind zat ze op internaat in Zwitserland, waardoor ze veel klassieke invloeden heeft opgepikt, maar tegelijk speelt ze heel vrij, met veel vreemde tierlantijntjes. I love her vibe.’

De bijbehorende clip oogt ook al behoorlijk trippy. ‘Mijn eerste lockdownvideo’, grijnst Kirby. ‘Opgenomen met een blue screen, en daarna hebben we ons eens goed laten gaan met de psychedelische effectjes.’

Buiten die video: hoe kom je tot dusver de lockdown door?

John Carroll Kirby: Het valt goed mee. Het heeft de laatste tijd regelmatig geregend in LA, maar nu is het weer opnieuw prachtig. De zon schijnt, alles staat volop in bloei en de lucht is nog nooit zo zuiver geweest. Het heeft iets magisch. De enige mensen hier op straat zijn de trumpers die luid toeteren tegen de lockdown, met automatische wapens en al. De ‘Flu Klux Klan’, zoals we ze noemen. (lacht)

Geen werk dat afgelast is?

Kirby: Behalve enkele showcasefestivals, zoals SXSW, stonden er nog niet veel optredens in mijn agenda, en verder heb ik het behoorlijk druk. Mijn mailbox zit vol ideeën en aanbiedingen. Het lastigste aan plaatopnames is de organisatie, zorgen dat iedereen op hetzelfde moment beschikbaar is. Maar als iedereen thuis zit, is dat geen probleem. Het is nu zelfs drukker dan normaal.

Begin april heb je onverwacht ook nog een minialbum uitgebracht, Conflict, ‘als antwoord op de escalerende, globale crisis, in de hoop dat het de luisteraar kan sterken en voor innerlijke rust kan zorgen’.

Kirby: Het is een album met pianocomposities dat al een tijdje klaar was, maar ik wist niet goed wat ermee aan te vangen. Ik heb die muziek geschreven in een tijd dat ik in conflict lag met mezelf, een gevoel dat herkenbaar kan zijn voor mensen die nu thuis in quarantaine voornamelijk met zichzelf worden geconfronteerd, zonder het gehol van hot naar her. Om diezelfde redenen hebben we de release van My Garden niet uitgesteld: de oren staan momenteel wijd open voor reflectie.

Een van de tracks op My Garden, Son of Pucabufeo, is geïnspireerd door wijlen de bekende sjamaan Pablo Amaringo, die kleurrijke schilderijen maakte van zijn met ayahuasca opgewekte visioenen. Ook een vorm van zelfreflectie?

Kirby: Ik hou vooral van de Latijns-Amerikaanse mythologieën en sprookjesachtige verhalen achter die visioenen en rituelen. Magische dolfijnen in de Amazone, en zo. (lacht) Heel inspirerend om je daarin onder te dompelen, ook zonder hallucinogene middeltjes. Ayahuasca heb ik overigens zelf nog nooit geprobeerd.

En heb je magic mushrooms genomen met Harry Styles toen je meewerkte aan diens recente album Fine Line?

Kirby: Wel, euhm… Niet dat ik het zeker weet. Ik bedoel, ik wist niet dat Harry wel eens paddo’s lustte?

Hij sprak er uitgebreid over in Rolling Stone.

Kirby: Wel, in dat geval: het zou kunnen dat ik toen paddo’s genomen heb, en hij misschien ook. Maar dus niet bewust, samen. (lacht) Zalige kerel, trouwens, heel easy going voor zo’n grote popster.

Hoe werkt dat inhuren van jou eigenlijk? Staat John Carroll Kirby in de muzikantengids onder ’trippy piano en synthesizers’?

Kirby: Mark Ronson had me eens zien spelen in Los Angeles, en toen een video op zijn Instagram gezet. ‘De David Beckham van de Moogsynthesizer’, schreef hij erbij. Heel flatterend, natuurlijk. Daarna is hij me beginnen uit te nodigen voor sessies, en zo kwam ik op een dag in Hollywood bij Harry Styles terecht.

Je bent vooral bekend als vaste handlanger van Solange. Je speelde mee op A Seat at the Table (2016) en schreef en producete zowat alle tracks op When I Get Home (2019) mee. Hoe ben je bij haar terechtgekomen?

Kirby: Via mijn maatje Aaron Pfanning, alias Rewards, die samen met Solange en Blood Orange in 2011 een single heeft uitgebracht. Sindsdien zijn we elkaar tegen het lijf blijven lopen, en van het één kwam het ander.

Als ik naar jouw platen luister, valt het op hoe groot jouw stempel op When I Get Home wel is.

Kirby: Dat komt omdat sommige tracks op My Garden – Blueberry Beads, bijvoorbeeld – uit dezelfde periode stammen als When I Get Home. Het palet is gelijkaardig. Maar Solange en ik hebben een goede klik, zoveel is zeker. We horen blijkbaar dezelfde geluiden in ons hoofd. ‘Telkens ik iets aan jou omschrijf, staat het er meteen bij de eerste take ook op’, heeft ze eens in de studio gezegd.

Solange kondigde When I Get Home destijds aan als een jazzalbum. Is dat deel van jouw achtergrond?

Kirby: Ik heb ooit wel jazzpiano en -orkestratie gestudeerd, maar ik ben niet ‘atletisch’ genoeg om mezelf een jazzmuzikant te noemen. Nu, dat van dat jazzalbum bedoelde Solange deels als een grap, hoor. En toch is er iets van aan, want ze werkt op heel vrije, open manier aan haar muziek. Ze houdt van research, van graven en van zichzelf uitdagen. Ik heb haar zelfs nog nooit het woord ‘refrein’ horen gebruiken, geloof ik. En wanneer ik eens mijn innerlijke Steely Dan wil loslaten en uitpakken met een vlot akkoord of een complexe harmonie, dan heeft ze er nooit iets op tegen. (lacht)

In zijn review van When I Get Home noemde Pitchfork jou een new-agemuzikant.

Kirby: I’m cool with that. Echt, ik kan sommige new age best smaken. Laaraji, bijvoorbeeld, die nog met Brian Eno gewerkt heeft. Meer zelfs, ik hoop oprecht om op een dag de Grammy voor beste new-agealbum te winnen. That’d be awesome. Het verschil met ambient is trouwens dat new age wél melodieus en ritmisch is. Het is spirituele muziek, bedoeld voor hogere sferen, niet enkel als geluidsbehang. (grinnikt)

Is je spirituele benadering ook wat je naar Frank Ocean heeft geleid, op wiens comebacksingle DHL je vorig jaar meespeelde?

Kirby: Dat ging via Daniel Aged van het duo Inc., al heel lang een goede vriend van me. Hij werkt regelmatig samen met Frank Ocean. Helaas mag ik over die opnames verder niets zeggen. Contractuele zwijgplicht, sorry.

Ook aanwezig tijdens die sessies was Noah Goldstein, een van de vaste producers van Kanye West. Dat is one degree of separation.

Kirby: O, maar Noah woont hier praktisch om de hoek. (lacht) Hij is goed bezig, en Kanye mag me altijd bellen voor een van zijn zondagse gospelsessies! I’d love to be part of that.