Jimmy Eat World (vrijdag 18:00, Pyramid Marquee)

Gerockt dat er werd, een uur lang. Maar de pancartes waren beter.

WHAT’S THE FUZZ?

Tja. Emo noemen ze dit samenzweren van harde gitaren, melodie en intensiteit. Jimmy Eat World zette de stijl tien jaar geleden mee op de mainstreamkaart met de plaat ‘Bleed American’. Die konden we toen wel blieven, zij het met mate. Hoe deze zonen van Arizona sinsdien zijn geëvolueerd, we waren er niet bovenmatig in geïnteresseerd, maar ze kwamen het ons dus wel vertellen.


TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT?

Tja. Het deed deugd om na het Ketnetcircus van Ke$ha nog eens gitaren gehanteerd te horen worden – dat betekende al véél. De groep – voorman Jim Adkins op kop – werkte zich bovendien aardig in het zweet, en dat zien we graag. Maar gehakt en zonder adempauzes gedoordouwd als er werd (moesten de heren nog ergens naartoe?), ons dunkt lonkt voor deze jongens nog slechts het revivalcircuit. Niet erg, dat is nu eenmaal de staat waarin de hele populaire muziek tegenwoordig is verzeild geraakt.


HET YOUTUBEMOMENT?

Zou u geloven dat er daar werkelijk niks extra vermeldenswaardig is voorgevallen? ‘The Middle’, ja, de bekendste song bij ons, die al bij al een geschikte afsluiter vormde. Maar misschien nog leuker waren de pancartes. ‘Jimmy Eat Me’ , ‘Jimmy You Are My World’, ‘Jimmy Eat My Pussy’: waar blijft u ze halen?


(K.B.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content