Vinylvreter Francis Weyns haalt de plaat ‘My life in the bush of ghosts’ nog eens van onder het stof. Deze muzikale mijlpaal van Brian Eno en David Byrne werd dertig jaar geleden uitgebracht.
In 1981 ontleende ik “My life in the bush of ghosts”, een samenwerking tussen Brian Eno en Zingend Hoofd David Byrne in de mediatheek van Ledeberg. Ik hield de plaat geen drie weken maar – geheel door onvoorziene omstandigheden, écht waar! – dertig jaar bij. Als ik u gerust mag stellen, zowel vinylplaat als de toevallige eigenaar stellen het nog steeds goed en hopen hetzelfde van de mediatheek !
Brian Eno & David Byrne : My life in the bush of ghosts (1981)
In 1979 sluiten Eno en Byrne zich tussen het touren en de opnames van het nieuwe Talking Heads album Remain in Light een jaar lang op in de studio op om aan My life in the bush of ghosts te sleutelen. Op het album wordt zogenaamde “wereldmuziek” en electronica gecombineerd met geluidsfragmenten uit ondermeer obscure radio-programma’s (America is Waiting) en gaan duivelsuitdrijvers (The Jezebel Spirit) en Arabische zangers voluit (Regiment).
De plaat, waarop ondermeer Bill Laswell en Chris Frantz te horen valt en wiens titel aan het gelijknamige boek van Amos Tutuola ontleend is, wordt nochtans lauw onthaald door de media. Sampling is begin de jaren tachtig een nieuw fenomeen en vriend en vijand reageren onwennig : de Islamic Council of Great Britain eist dat het nummer “Qu’ran”, waarop een gezongen fragment uit de Koran te horen is van de plaat gehaald wordt wegens godslastering, en de New York Times beschuldigt Eno en Byrne van “cultureel imperialisme” omdat ze originele geluidsfragmenten uit hun context zouden halen.
Hoewel artiesten als John Cage en Holger Czukay voordien al geluiden “gesampled” hadden, blijft My Life in the bush of ghosts een muzikale mijlpaal, net door de verrassende combinatie van diverse muziekstijlen en geluidsfragmenten. He album vormt de inspiratiebron voor ondermeer DJ Shadow, Björk, Moby en de hele hiphop-scene. Of zoals de Britse muziekjournalist Paul Morley noteert : “…Eno and Byrne dived through a little hole in a hedge. What if My life in the bush of ghosts was one of those albums that as soon as you hear it’s title you think, that’s the kind of music I love to see filed under pop, that’s one of those albums that has taken it’s proper place as a key part of the story of how rock music ended up taking huge parts of the 20th century with it into the 21st”. Well said, Paul.
Francis Weyns
