Jan Delvaux kiest de beste belpop van het decennium: ‘Stromae is een punker met een Gucci-handtas om’

Jan Delvaux, levende harde schijf van de Belgische muziek, kiest zijn vaderlandse albums van de afgelopen jaren en kijkt daarbij vooral over de taalgrens.

Bij Knack Focus‘ beste albums van het decennium zit één Belgische plaat: Racine carrée van Stromae. Maar uiteraard was er de afgelopen tien jaar meer aan de hand in de belpop. Het broer-zusduo Roméo Elvis en Angèle veroverde de harten boven én onder de taalgrens. Coely, Dvtch Norris, Damso, Zwangere Guy en andere Brihangs sleurden de Belgische hiphop in luttele jaren van kindertijd naar bijna-volwassenheid. Heerlijke gitaarbands kwamen (Shht! Brutus!) en gingen (Diablo Blvd! Raketkanon!). De Belgische jazz kreeg een tsoenami aan jong, goed en gretig volk over zich heen (Gyselinck! Ottervanger! Lasure!).

Als u iemand kent die beter geschikt is dan Jan Delvaux, bezieler van de Belpop Bonanza-theatershows en kenner van al wat lawaai maakt tussen De Panne en Aarlen, om uit al die namen de ultieme top tien van het Belgische decennium te destilleren, mag u het komen zeggen. Delvaux komt zodra we hem bellen meteen met een opvallend statetement: zes van de tien albums in zijn eregalerij zijn Franstalig. ‘Dat vloekt met ons gevoel dat goede Belgische muziek bijna uitsluitend in Vlaanderen wordt gemaakt. Maar het moet gezegd: vanonder de taalgrens kwamen er dit decennium veel originele acts, die in tegenstelling tot hun Vlaamse collega’s nauwelijkse pure rockplaten maakten.’

‘Brussel leeft weer als muziekstad’, gaat Delvaux verder. ‘Het was vroeger de plaats waar Front 242, Marc Moulin en Zap Mama begonnen en die plaats als creatieve smeltkroes heeft het opnieuw ingenomen. Heel Franstalig België volgt de hoofdstad ook. Melanie De Biasio heeft vanuit Charleroi haar eigen mengvorm van jazz en nog vanalles uitgevonden. Girls in Hawaii slaagde er zelfs in om vanuit het onooglijke Braine-l’Alleud in Waals-Brabant een nieuwe muzikale wereld op te bouwen.’

Van een eigen wereld creëren gesproken: niemand die dat kan als Paul Van Haver, de enige Belg in ons albumlijstje en ook uw nummer één.

Jan Delvaux: Na een tijdje in de muziekwereld denk je dat je alles gezien hebt, maar Stromae heeft iedereen verrast. Hoe je op zo’n jonge leeftijd zo slim kan zijn en alles zo tot in de details kan afwerken, snap ik nu nog steeds niet. Het zijn de clips, het zijn de teksten, het zijn de songs… Ga de tracklist van Racine carrée maar eens door: eerst Ta fête en Papaoutai, wat verder Ave Cesaria, Tous les mêmes en Formidable… Wat Worst Case Scenario van dEUS voor de jaren negentig was, is Racine carrée voor de jaren tien. Donkere inhoud in een poppy verpakking, een punker met een Gucci-handtasje om.

Ook je nummer twee en drie komen van over de taalgrens.

Delvaux: Ik herinner me nog hoe ik met Jimmy (Dewit, zijn kompaan bij Belpop Bonanza, nvdr.) in de auto zat, onderweg naar Roeselare. Tot we plots Je veux tes yeux van Angèle op de radio hoorden. Jimmy heeft de wagen aan de kant gezet. Ik heb ooit het genoegen gehad om haar en haar broer Roméo Elvis samen te interviewen net voor ze helemaal doorbrak. Toen wist ik al dat Angèle haar broer zou overstijgen. Voor Baloji hoop ik dan weer dat hij het succes krijgt dat hij verdient. Bono en Damon Albarn zijn zot van hem, maar in Vlaanderen krijgt hij maar geen voet aan de grond. Iemand als Témé Tan lijkt de manier te hebben gevonden om binnen datzelfde universum muziek te maken die net wat publieksvriendelijker is.

Bij de vier Vlaamse albums in je top tien zitten twee West-Vlaamse, Brihang en Het Zesde Metaal.

Delvaux: Herinner je je nog dat gastoptreden van Brihang bij Het Zesde Metaal in de AB? Hoe Brihang zijn moment pakte tijdens Naar de wuppe vond ik ongelooflijk. Hij is geen rapper, maar een verteller met een heel eigen stem. Casco is nog maar zijn tweede plaat, maar ik heb het gevoel dat we die binnen tien jaar ook nog belangrijk gaan vinden. Dat geldt ook voor Calais. Die plaat kwam na Ploegsteert en had heel kleinkunsterig kunnen klinken, maar Tom Pintens, de gitarist van Het Zesde Metaal, heeft de sound van de groep helemaal opengetrokken. Dat zijn van die platen die de Nederlandstalige muziek eens om de zoveel jaar een niveautje omhoog duwen.