Keira Knightley ten huwelijk vragen, samenwerken met Abba? Geen probleem voor James Righton, maar livestreamen bezorgde hem nachtmerries. En toen kwam de klik.
Iemand moet het doen. Hoeveel keer zou James Righton laconiek de schouders ophalend die gedachte de vrije loop hebben gelaten? Die keer dat hij met de band Klaxons halverwege de nillies voor de gein de verguisde nu-ravehype uit de duim zoog? Die keer dat hij op één knie gezakt actrice Keira Knightley aan de haak sloeg? Of die keer, een jaar of drie geleden, dat hij het vriendelijke verzoek kreeg om een groep muzikanten samen te stellen die Abba kon begeleiden bij hun rond digitale avatars opgebouwde reünieshows, die momenteel aan de gang zijn in Londen?
Eén uitdaging vatte de 38-jarige Londenaar alvast bij de horens met weinig zin voor bravoure: zijn eerste soloalbum The Performer (2021) via livestream promoten. De plaat zag het licht exact drie dagen voor in Engeland de eerste lockdown van kracht werd. ‘Nooit eerder deed ik het zo hard in mijn broek’, aldus Righton over de avonden – kinderen gevoed en ingestopt – dat hij de trap naar zijn studio afdaalde, instrumenten en iPhone installeerde en een digitaal publiek diende te entertainen. En toen klikte er iets. ‘James is dead / Dressed in Gucci / Head to toe / Loafers on / James has gone / You’ve got me now’, klinkt het tijdens Livestream Superstar over de transformatie van James naar Jim, het alter ego waarmee Righton zijn coronatwijfels en pandemiepijntjes heupwiegend de baas werd.
Het is Jim, de zelfverzekerde discocrooner, die als de jonge Prince dolt met bronstige drumcomputers in Pause. Het is Jim die zich met David Bowie circa Fame en Golden Years meet in het huidhonger uitdragende Touch, en die de historische banden die begin jaren tachtig in New York werden gesmeed tussen de rap en de postpunk in herinnering brengt tijdens het hypnotisch uitgesponnen Never Give Up on the City. En zou het James of Jim geweest zijn die aan Benny Anderson van Abba durfde te vragen of hij een solo op diens zeldzame Synclavier wilde spelen aan het eind van Empty Rooms, een valse trage waarin we LCD Soundsystem horen doorschemeren? 75, en zijn eerste featuring!
Schipperend tussen discrete knaldrang – de kinderen slapen, weet u nog? – en onvermijdelijke melancholie – A Day at the Races is opgedragen aan een vriend die het virus niet overleefde – overwon James Righton niet alleen zijn vrees voor streamingperikelen, hij hield er ook een nieuwe, prima plaat aan over die de (plaag)geest van virtueel aperitieven en Zoomparty’s in zich draagt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
