Jakob Lusk van Gabriels, hét fenomeen van 2021, stond even geleden nog brillen te verkopen

Dáárvoor was hij smoothies aan het mixen. Of pakjes aan het bezorgen. Jacob Lusk heeft een lange weg afgelegd voor hij de voorman werd van Gabriels, een van de spannendste groepen van het moment. ‘Buiten juf Carole geloofde niemand dat ik een gave had.’

Annie Mac, Gilles Peterson en Virgil Abloh zijn fan. Elton John noemt hun debuut-ep ‘ one of the most seminal records in the last ten years’. Ze kregen vijfsterrenrecensies van NME en The Times. Ze waren te gast bij Jools Holland en Jimmy Kimmel en verkochten in november hun eerste vijf concerten ooit uit. Gabriels is een fenomeen.

Sinds 2016 brouwen Jacob Lusk – ooit nog vijfde in American Idol -, producer Ryan Hope en multi-instrumentalist Ari Balouzian in alle stilte aan een elixir van gospel, r&b en soul. In 2018 losten ze een eerste single, Loyalty. Eind 2020 volgde de lovend onthaalde debuut-ep Love and Hate in a Different Time en nu is er Gabriels’ tweede verzameling songs: Bloodline, een prachtig minialbum dat niet zou misstaan op een mixtape voor misdienaars, tussen het werk van Nina Simone, Aretha Franklin en Billie Holiday.

‘Ik droom hier al mijn hele leven van’, glundert zanger Jacob Lusk vanuit een hotelkamer in Parijs. ‘Al sinds ik me kan herinneren hoop ik dat muziek mij ergens zal brengen. Ik begon te twijfelen of het me ooit zou lukken, maar kijk: ik heb een band met twee goede vrienden en de sterren staan gunstig. Wat mij overkomt is een mirakel.’

Tijdens An audience with Adele zei de Britse zangeres dat haar voormalige leerkracht Engels haar leven heeft veranderd. Wie heeft voor jou het pad geëffend?

Jacob Lusk:In de kleuterschool had ik een leerkracht, Carole, die liedjes schreef en zong voor haar leerlingen. Ze heeft mij tot zang geïntroduceerd. Ze werkte bovendien samen met mijn vader, die in zijn vrije tijd producer was. Beeld je daar niet te veel bij in. Hij was niet de Rodney Jerkins of P. Diddy van zijn tijd. Hij had simpelweg een kleine homestudio. (lacht) Ik was als kind niet de beste zanger. Echt niet. Ik was verre van een wonderkind, de Aretha Franklin in mij zat nog veilig opgeborgen. Maar ik zong wel graag en veel, al was er buiten juf Carole niemand die geloofde dat ik een gave had. Op een dag is ze naar mijn ouders gestapt: ‘Jacob is going to be a big deal one day.’ Ze hebben die woorden nooit ter harte genomen.

Hoewel je uit een muzikaal nest komt.

Lusk:Ja, maar dat wist ik als kind niet. Mijn familie zit blijkbaar vol zangers en zangeressen – nonkels en tantes van mijn mama en papa – maar die woonden in het zuiden en ik heb hen nooit ontmoet. Mijn ouders hebben me nooit aangemoedigd om muziek te maken. Mijn vader was dan wel een producer, hij is gestorven toen ik twaalf was – te vroeg om mijn mentor te kunnen worden. Ik ben opgegroeid in Compton, Californië, waar ik als kind één boodschap heb meegekregen: als je je leven wil verbeteren, moet je studeren. Want als je naar school gaat, kan je worden wat je wil. Ik was een heel slim kind. Als alles volgens plan was verlopen, was ik nu dokter. Dat scenario had ook mijn mama voor ogen: het is een job met aanzien én het betaalt goed. (bijna beschaamd) Het is uiteindelijk anders uitgedraaid. De dag dat ik met school ben gestopt, kreeg mijn moeder bijna een hartaanval. Maar kijk, alles komt altijd goed, toch? (lacht)

Je bent naar verluidt streng katholiek opgevoed. Wat hield dat in?

Lusk: Al wat seculier was, kwam het huis niet in. Ik kon dus niet naar de radio luisteren, tenzij naar de gospelzender. Op zaterdagochtend keken mijn vriendjes naar cartoons, terwijl ik enkel naar christelijke tv mocht kijken. Voor de buitenwereld kan dat verstikkend overkomen, maar ik koester mijn opvoeding. Die was soms extreem, maar ik heb er een belangrijke les uit getrokken: het is oké om anders te zijn of anders te denken. Daardoor kan ik makkelijker accepteren dat mensen van elkaar verschillen.

In de krochten van Twitter vond ik een tweet van jou uit 2011: ‘I was born to not only sing, but to serve’. Wat bedoel je daarmee?

Lusk:(schatert)Jezus, waar heb je dat gevonden? (verward) Niemand heeft mij hier ooit naar gevraagd. (voorzichtig) Weet je, ik geloof dat iedereen diep vanbinnen over een zekere kracht beschikt, zoals ook Iron Man een bodemloze energiebron heeft. Ik geloof in God, maar ook wie niet of in iets of iemand anders gelooft, heeft een gave. Iedereen heeft iets dat je stimuleert om het onderste uit de kan te halen. (denkt na) Ik noem het een kracht, anderen noemen het intuïtie. Als je je laat leiden door je intuïtie kom je automatisch uit bij waarvoor je op de wereld bent gezet. Dat geloof ik echt. Ik ben geboren om anderen te dienen door middel van muziek. Ik zing niet om populair of rijk te worden, maar om anderen te helpen. Na elke show vraag ik me af: keert het publiek gelukkiger naar huis? Heb ik iemand kunnen helpen diens zorgen te vergeten? Heb ik mensen tot nieuwe inzichten kunnen brengen? Al sinds mijn tienerjaren geloof ik dat dit de taak is die mij door God is opgelegd. Wanneer ik daar als jongeling over sprak, was iedereen geschokt. ‘Jacob, wat een onzin, je beslist zélf wat je doet in je leven’, zeiden ze. Maar daar geloof ik niet in. Of alleszins niet in mijn geval. My life is to be a servant to others. My life is to be kind to others and loving to others. Daarom ben ik ook zo blij dat Gabriels goed ontvangen wordt.

Je bent nu 34. In 2011 eindigde je als vijfde in American Idol, maar de echte doorbraak volgt nu pas. Vind je het frustrerend dat het zo lang heeft geduurd om de non-believers lik op stuk te geven?

Lusk: Ach nee. Eén keer ben ik kwaad geweest op mijn moeder. Ik zou zingen op een schoolconcert en ze is naar school gekomen om ervoor te zorgen dat ik niet op het podium zou stappen. Maar ik begrijp waarom ze wilde dat ik dokter zou worden. ‘Ik wil gewoon dat jij het leven kan leiden dat ik nooit heb gehad’, zei ze. Ik neem haar dat niet kwalijk. Toen ik auditie deed voor American Idol, werkte ik als conciërge in een spa. (lacht) Al mijn hele leven combineer ik muziek met andere jobs om rond te komen, maar ik ben ondanks de late doorbraak altijd blijven dromen. Luidop zelfs. ‘Op een dag zal je mij op Broadway zien, mama’, zei ik. En dat méénde ik. Ik heb trouwens voorspeld dat ik ooit in Europa zou optreden. (fier) En ik zou ook graag acteren, daarvoor ben ik nu enkele mogelijke pistes aan het bestuderen.

***

Jacob Lusk lijkt nu pas door te breken met Gabriels, maar in werkelijkheid heeft de soulzanger doorheen de jaren een middelgrote berg adelbrieven verzameld. En die reikt verder dan American Idol. Hij was achtergrondzanger bij Diana Ross, Beck en Gladys Knight. Hij heeft met Stevie Wonder gewerkt en is lange tijd de koorleider geweest van een kerk in Los Angeles die hij liever niet bij naam noemt. ‘Ik ben zelfs de hypeman van een bekende vrouwelijke rapper geweest’, zegt hij. ‘Wie? Dat kan ik je niet vertellen, sorry.’ Kortom: Jacob Lusk zit niet stil.

Ten tijde van American Idol werkte je dus in een spa. Welke jobs heb je zo nog gehad?

Lusk: Ik heb bij Starbucks gewerkt, sapjes gemaakt bij Jamba Juice, parfum verkocht bij Macy’s en pakjes rondgebracht voor UPS. Met dat laatste ben ik gestopt omdat ik de hele tijd bergop en bergaf moest hollen en dat lukte mij niet. (grinnikt) Ik ben drie jaar retail support manager geweest van een brillenwinkel die Goodr heet – zo lang had ik nog nooit op één plaats gewerkt. Mijn laatste job was bij bandenproducent Goodyear. Sinds begin dit jaar ben ik voltijds artiest.

Hoe heb je je bandleden Ryan Hope en Ari Balouzian ontmoet?

Lusk:In 2016 werkten Ryan, toen vooral actief als regisseur, en Ari, die soundtracks componeerde, samen aan een reclamespot. Mijn tante, die net als ik koorleider is, werd uitgenodigd voor de audities. Ik had ervaring met commercials: ik was eerder al te horen in campagnes van een bekend automerk, een grote bank en een burgertent, dus bedacht mijn tante zich dat ik misschien wel een goede partij zou zijn. Eerlijk? Die opdracht interesseerde mij niet. (lacht) Mijn koor heeft het uiteindelijk gehaald, maar ik voelde er niets bij.

Klinkt als het begin van een romcom.

Lusk: Exact! Nadat de eerste opnames niet goed verlopen waren, hebben Ryan en Ari een studio ingericht in mijn kerk om er met zijn drieën te werken. Het klikte metéén tussen ons. We zijn vrienden geworden en meer en meer gaan samenwerken. Zo hebben we commercials voor Gucci en Calvin Klein gemaakt. Wist je trouwens dat Loyalty, onze eerste single uit 2018, oorspronkelijk voor een Pradareclame geschreven was? (lacht) We hebben dat nummer in drie minuten gemaakt.

Sinds 2018 hebben jullie vijf songs uitgebracht. Met Bloodline komen er daar vier bij. Jullie lijken het bewust traag aan te pakken.

Lusk: Ryan, Ari en ik hebben tot voor kort andere jobs gecombineerd met Gabriels. Dat zorgde ervoor dat er geen druk was om overhaast songs uit te brengen. Meer nog: in alle stilte aan muziek sleutelen, was voor ons net een middel om te ontsnappen aan de rat race waar ook wij middenin zaten. Het gaat goed. Ik ben enorm dankbaar voor alle lovende recensies die we krijgen, maar laten we vooral niet gaan zweven.

Op een Black Lives Matters-protest zong je Billie Holidays Strange Fruit. Dat fragment is te zien in de videoclip van Love and Hate in a Different Time. Was dat een ingeving van het moment?

Lusk: Ik ben lang bang geweest van het coronavirus. Ik kwam niet meer buiten, zo angstig was ik. Toen er een mars werd georganiseerd voor Breonna Taylor, zouden mijn collega’s van de brillenwinkel – allemaal witte mensen – massaal aanwezig zijn. Ik was dat niet van plan, terwijl ik online altijd de eerste ben om mijn ongenoegen te uiten over de rassenkwestie in de States. Ik heb dan maar de moed bijeengeraapt en de schrik van mij afgeschud. Het was de bedoeling om Happy Birthday te zingen – de mars werd op Breonna’s verjaardag georganiseerd – maar een van mijn koorleden fluisterde mij Strange Fruit in, een van de eerste songs die ik mij herinner uit mijn kindertijd. Mijn grootmoeder en moeder lieten mij ernaar luisteren en zeiden: ‘Dít is waar wij vandaan komen.’ Mijn grootmoeder komt uit Georgia, uit het zuiden. Zij heeft de Jim Crow-wetten meegemaakt. Zonder te twijfelen, pakte ik de megafoon op en begon ik het nummer te zingen. Al maakt het mij verdrietig dat Strange Fruit anno 2021 nog stééds actueel is.

Een groot deel van je fans – vooral zij die je van American Idol kennen – komt uit de Biblebelt. Was je bang die te verliezen?

Lusk:Velen van hen weten gewoon niet beter. Dat is geen verwijt, maar de realiteit. De man die in 2011 American Idol won, had nog nooit contact gehad met een zwarte. Een stylist van de show evenmin. Dat was in 2011, hè! Ik ben nooit bang geweest om fans te verliezen. Ik zag het net als mijn taak mijn stem te gebruiken om een probleem aan te kaarten. Misschien breng ik mensen wel tot nieuwe inzichten. Van mij accepteren ze misschien meer dan van een wildvreemde.

Is muziek een plek voor activisme?

Lusk:(denkt na) Ik denk van wel. Activisme en heldhaftigheid worden vaak door elkaar gehaald, maar ik ben ervan overtuigd dat ik mijn stem mág gebruiken op de juiste momenten. Daarnet had ik het over de taak die mij door God is opgelegd. Vrijuit spreken ten dienste van anderen hoort daarbij. Aretha Franklin heeft haar stem gebruikt. Nina Simone ook. Als ik het in een song over burgerrechten wil hebben, zullen Ryan en Ari mij daarin steunen. (trots) Dat is mooi, toch?