In première: Vaague (jazzdrummer Antoine Pierre) brengt een meertalige, instrumentale ep uit

Als drummer ben je niet het meest voor de hand liggende bandlid om een solocarrière te beginnen. Toch is dat exact wat Antoine Pierre nu doet als belangrijk percussionist in de Belgische jazzwereld. U kent hem misschien als vellenmepper bij Urbex, TaxiWars (met Tom Barman) of Next.Ape. Vanaf vandaag kunt u soloproject Vaague aan dat rijtje toevoegen.

‘Ik ben altijd super jaloers geweest op mensen met een soloproject die alleen op het podium prachtige muziek kunnen maken’, vertelt Pierre. ‘Ik speelde al langer met het idee, en toen de pandemie kwam had ik eigenlijk geen enkel excuus meer om het uit te stellen.’ Zo geschiedde het, en Vaague werd geboren. Vandaag brengt hij zijn eerste ep onder die naam uit.

‘Ik wilde geen looping station gebruiken zoals sommige andere solo-acts, het live-aspect en improvisatie blijven erg belangrijk voor mij.’ Om die spirit te bewaren, kreeg Pierre hulp van een startup in New York. Die maakten speciale triggers voor drumstellen, waardoor je op verschillende zones op dezelfde trommel een andere geluid kan produceren. ‘Dit ziet eruit als crazy shit die ik kan gebruiken’, dacht de jazzdrummer toen hij dat project ontdekte.

Als Vaague combineert hij zijn kunsten achter het drumstel met zelfgeproduceerde elektronische muziek. ‘Het moest een superpersoonlijk project worden, ik heb misschien vijf procent van de geluiden ergens anders van gesampled, al de rest heb ik zelf gemaakt.’

Eclectisch

Het resultaat is een eclectische ep. De percussie klinkt uiteraard jazzy, maar de bassen doen ook vaak aan dub denken. Nuaage is een nummer dat wat op de instrumentale hiphop van J Dilla lijkt, terwijl Camaraade dan weer niet uit de toon zou vallen op bepaalde clubnachten.

Toch is het niet zo dat Pierre per se een visitekaartje wou afleveren waarop hij pronkte met zijn veelzijdigheid. ‘Ik kan er niet gewoon aan doen,’ lacht hij, ‘Het is mijn grootste probleem. Je had moeten horen hoe het originele repertoire klonk, het ging echt alle kanten uit. Dat ligt ook aan mijn eigen muzieksmaak. Ik ga van Anderson Paak over The Bee Gees naar John Coltrane. Onlangs ging ik zelfs door een Slipknot-fase, ik heb mezelf moeten dwingen om eerst andere dingen te maken en me misschien op een volgend project door Slipknot te laten inspireren (lacht).’

Dat eclecticisme komt ook naar voor in de artiestennaam ‘Vaague’. ‘We leven in een maatschappij waarin Engels alomtegenwoordig is, maar ik wilde graag mijn Franssprekende identiteit in het project verwerken.’ Vaague is vernoemd naar het Franse woord voor ‘golf’, geïnspireerd door de informatiegolven die tijdens de pandemie over ons heen spoelden.

Ook de overkant van de taalgrens wordt een beetje geëerd met het project. ‘Daarom heb ik die dubbele A in de artiestennaam en in mijn songtitels gestoken, om ook dat Vlaams erin te verwerken. Het is zoals wanneer ik met TaxiWars speel en we communiceren in een grote mengelmoes van Frans, Engels en Nederlands, dat vind ik echt zalig.’ Zonder ook maar één woord te zingen is het een meertalig werk geworden.

Emotionele jongen

Het project mag dan voor 95 procent selfmade zijn, Pierre weet zijn samples ook uit te kiezen. Zaspaa Leo wordt bijvoorbeeld gekleurd door een Bulgaars koor, een sample die de drummer vond terwijl hij aan een ander project timmerde. ‘Ik ben een emotionele jongen, en toen ik die passage hoorde voelde ik het echt. Ik krijg zelfs kippenvel door er nu over te spreken.’

In openingsnummer Shaades krijgen we dan weer flarden tekst van auteur Toni Morisson te horen. ‘Ik begon aan het project te werken in het begin van de coronacrisis, en toen kwamen ook de Black Lives Matter-betogingen na de moord op George Floyd. Ik voerde er veel gesprekken over met mijn vriendin, over hoe we niet gewoon goede muziek moeten maken maar ook een goede boodschap moeten verspreiden. Ik begon te luisteren naar wat intellectuele mensen te zeggen hadden, zoals Toni Morrison. Zij is echt iemand met belangrijke waarden en weet de dingen soms heel scherp te verwoorden, vandaar dat ik wat fragmentjes uit haar speeches opgenomen heb in het nummer.’

Wie ook in de bloemetjes gezet wordt is Deantoni Parks, waar het nummer Paarks naar vernoemd is. Die drumde onder andere in KUDU, We Are Dark Angels en The Mars Volta, maar bracht eveneens een resem soloplaten uit. ‘Man, deze kerel…’, steekt Pierre van wal, ‘Het eerste dat ik van hem hoorde was eigenlijk een workshop, gewoon Deantoni met drum en keyboard. Hij was echt een pionier in het maken van simpele maar unieke muziek als drummer in je eentje. En pas op, het was simpele maar daarom geen makkelijke muziek: het waren hardcore beats, bijna breakcore zelfs.’ Pierre vertelt ook dat hij via Instagram met zijn inspiratie in contact is gekomen en er al aangename gesprekken mee voerde.

Creatieve vrijheid

De ep komt uit via Shapes No Frame, het nieuwe label dat Pierre uit de grond stampte met zijn vriendin annex manager Paméla Malempré. Gelinkt met zijn eclecticisme vindt de drummer het fijn om op die manier volledige creatieve controle te hebben, en alles los van zijn jazzcarrière zo te bundelen.

Het label is er gekomen in samenspraak met [PIAS]. Damien Waselle van [PIAS] kwam met het voorstel naar Pierre, terwijl die zelf al lang met een gelijkaardig idee rondliep, en zo werd de samenwerking al gauw beklonken. Voorlopig is Shapes No Frame de thuisbasis voor alle projecten van Pierre, maar de bedoeling is om in de nabije toekomst gelijkgestemden ook onderdak te bieden op het label.

Vaague is vanaf vandaag op alle streamingdiensten te luisteren. Bekijk hieronder een video waarin Pierre de laatste drie nummers live brengt.