In het spoor van pretband Gestapo Knallmuzik: ‘Haben Sie vandaag al kaka gemacht?’
In vijf jaar tijd groeide Gestapo Knallmuzik uit van een studentengrap tot een cultband in wording. We volgden het trio in 2018, bij de release van hun documentaire. Maak kennis met de Clement Peerens Explosition van de 21ste eeuw.
‘Guten abend Charlatan jawohl!’
Het is donderdagavond en een Gents café gaat compleet uit zijn plaat voor drie gasten in joggingpakken die in pfaffiaans Duits nummers zingen over eczeem op hun penis, met je vingers door het toiletpapier zitten en verliefd zijn op Angela Merkel. Sommige toeschouwers dragen een roze T-shirt met het hoofd van mutti Merkel op, andere gingen even daarvoor nog op de foto met een bordkartonnen versie van de drie mafketels op het podium.
Dat verdient een beetje uitleg, we weten het.
Yannuk, Stein en Vinzent, zoals de drie mafketels op het podium zichzelf noemen, vormen sinds 2013 Gestapo Knallmuzik, dat schunnige teksten combineert met synths en drumcomputers die het best te omschrijven zijn als Kraftwerk op lsd én cocaïne. Aanvankelijk was het trio vooral wereldberoemd in eigen streek – ‘Die Kempen, mehr können wir nicht seggen’ – en schuimde het daar de jeugdhuizen af. Al snel verspreidden hun fans de knalmuziek in alle grote studentensteden, wat de groep op de affiche van onder meer de Gentse Student Kick-Off bracht. Afgelopen winter nodigde Route du Soleil de drie zelfs uit om de après-ski te verzorgen op hun groepsvakantie Snowbreak.
Als u nu al denkt: god, wat is die grap uit de hand geloven, dan hebben wij nog nieuws voor u: die avond in de Charlatan ging er ook een documentaire over Gestapo Knallmuzik in première. Deutschpop, een geniale parodie op de klassieke muziekdocumentaire vol studentikoze onzin die keer op keer ergens naartoe leidt, legt perfect uit waarom een band per se het woord gestapo in zijn naam wil (de vaders van de leden heten Gerald, Stanny en Potrick), wat vervallen smegmapaté heeft betekend voor de geschiedenis van de groep, hoe Gino, een manager met een roze polo en een versleten strohoed, bijna al hun geld heeft vergokt na het eerste optreden en hoe de band een plaatsje veroverde op Pukkelpop – op het randprogramma van de Petit Bazar, maar zoals het hoort in rockdocumentaires worden oninteressante feiten weggegomd.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Dat de garagerockers van Equal Idiots in de mockumentary mogen uitleggen wat ze hebben gehad aan de groep, is geen verrassing – zanger Thibault Christiaensen droeg eerder al een Gestapo-T-shirt tijdens De slimste mens ter wereld. Maffer wordt het wanneer Noémie Wolfs vertelt dat alle Belgische muzikanten iets kunnen leren van Gestapo en Simon Casier, bassist van Balthazar, zijn favoriete Gestapo-album met ons deelt – voor de kenners: het is Beffn ist böffn das du nicht must baffn.
Waar die keur aan muzikanten in godsnaam vandaan komt, blijft voer voor mysterie. Uit het adressenboekje van Vinzent, die in het verborgene een veelgevraagd muzikant zou zijn, zeggen sommigen. Ook Stein – door sommigen aangesproken als Stijn – zou zich meestal met serieuzere muziek bezighouden. Maar geen enkele fan wil de betovering doorbroken zien en je zult het dan ook nooit van de Gestapo’s horen als ze in character zijn.
Wie als interviewer door het pantser van marginaliteit wil breken, moet het drietal bijna betrappen op een onbewaakt moment, merken we wanneer Gino ons nog naar de backstage begeleidt. ‘Jow’, klinkt het eerst nog Kempisch cool, maar zodra Gino ons voorstelt als journalist wordt Stijn weer Stein en Vincent weer Vinzent. ‘Yannuk! Yannuk! Die menschen von die pers sind hier!’ zoekt Stein de derde Gestapo.
Vijf minuten later aan het grote raam van de Charlatan. Yannuk en Stein merken de fans op die voor de deur van het café staan te wachten, springen op de vensterbank en delen luchtkusjes uit. Waarop wij onze eerste vragen afvuren en al snel leren dat deze jongens zonder voorbehoud volgen in hun waanzin, de enige manier is om er iets zinnigs uit te krijgen.
Het resultaat is een kwartiertje absurditeit waar zelfs Hugo Matthysen eens een keer meer van in de haren gaat krabben, te beginnen met de vraag van waar die documentaire vandaan komt. ‘DFK, das Deutsche Fernsehe Kanähle, hat uns gekontaktiert für Deutschpop. Wir sind nicht so bekend in Deutschland, aber sie haben uns gefunden unline.’
Of ze de muzikanten kennen die in hun docu ziten? ‘Enkel von backstages.’ De invloeden van Gestapo Knallmuzik? ‘Kraftwerk, System of a Down und Oliver Kahn (ex-doelman van de Duitse nationale ploeg, nvdr.). Die heeft auch muzik gemacht, in Deutschland, underground und lofi.
De heren vinden op alles een antwoord, naadloos voortbordurend op elkaars geïmproviseerde reacties. ‘Wir sind mussen verhausen von Deutschland nach Belgien und haben hier Gestapo Knallmuzik aufgericht. Wir haben zelbf nog nöoit ins Deutschland gespielt’, zegt Yannuk op de vraag waarom ze bij ons meer succes hebben dan in hun heimat. ‘Und bleickbahr shlaagt unsere muzik hier ahn’, vult Stein aan.
Waarom we niet mogen weten waar in België ze precies wonen? ‘Anders komen er zu fiel paparazzi.’ ‘Oder mamarazzi, muters die komen anbellen om handtekeningen zu fragen für ihren dochters.’ ‘Aber fiel muters sind ook fan von uns.’ ‘Ich bin ein muttiknaller. Ein milfhunter, zoals die Angelsäksischen sagen.’ Zie ook hun grootste ‘hit’ Angela Merkel: ‘Wir haben haar ontmut in die Carré und die ganschen abend getanst und gepraat. Ich bin ein bisschen verliefd geworden.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
We kunnen u verzekeren dat Deutschpop, een uur vol van zulke verhalen, uw suspension of disbelief behoorlijk uitrekt, maar dan hebt u nog geen gewoon concert gezien. Pas dan wordt duidelijk hoe vlot een zaal van honderdvijftig man meegaat in een vriendengrap.
Te beginnen met de aftelklok, waarop de Gestapo’s chips eten, in het rond kijken en met een opblaasbare Buzz Lightyear spelen en die het gejuich al doet aanzwellen. Luttele minuten daarna zien we keurige jongens en meisjes wild worden bij nummers als Kächelwinkel Peeters, Twaletpapier gescheurdt, Sabin und Frank – ‘Morgen bin ik daar weer, mit meer wehr!’ en Komasaufen. Tijdens het onvermijdelijke Angela Merkel wordt de onvoorwaardelijke liefde voor de Bundskanzlerin gedeeld door indiehipsters en andere mensen die meewarig zouden doen mocht je hen meevragen naar het Schlagerfestival, maar op deze avond en op deze plek gewillig meegaan in het delirium van scheefheid.
Tussendoor doet de groep aan publieksinteractie. ‘Haben Sie vandaag al kaka gemacht? Harde oder platte?’ wil Yannuk van ons weten. Bij een romantischer nummer gaan de aanstekers op eenvoudig verzoek de lucht in – ‘ein bisschen Sportpaleis machen’, heet dat dan. Enkele fans worden het podium op gehaald om hun zonden op te biechten – ‘Sie haben chips gegessen, oh nein!’ – met een algemeen meegezongen Tot seben maal sebenzig maal als bedankje. In de visuals gaan stockfoto’s van kachels en fietsen hand in hand met hallucinerende kleurencombinaties waarin de keytar die Stein geregeld omgordt bijna een fashion statement is.
Het pandemonium wordt pas helemaal bereikt met bisnummers Wir gehen von grond en vooral Schüren mit ein Schürpapier. Voor alle duidelijkheid: dat is dat nummer over dat eczeem op die penis. Al molenwiekend op de handen van de Charlatan herdefiniëren Vinzent, Yannuk en Stein het stagediven en jagen ze er nog één keer de vlam in wanneer het publiek na de laatste noot het refrein echoot: ‘Schüren mit ein Schürpapier ist fein…’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Staat er intussen hoofdschuddend op te kijken: Lefto, die de rest van de avond moet draaien en wéét dat hij dit vandaag niet meer overtreft.
‘Die mannen hebben hetzelfde effect op de mensen als Eddy Wally. Ze komen op en hoeven niets eens iets te zeggen. Het is zo al vollenbak’, zegt Gerald Claes, baas van de Charlatan, in Deutschpop. Gino beaamt dat wanneer we met hem naar huis rijden: ‘Elke zaal waar ze spelen, breken ze af. Dit was een gewoon optreden, in die zin dat het overal zo’n ambiance is. Aan Deutschpop heeft de groep anderhalf jaar gewerkt nadat ze de Belpopaflevering met Clement Peerens hadden gezien. Maar als iets je echte passie is, dan steek je daar tijd graag in. Gestapo Knallmuzik, dat is hun leven, voor zolang het duurt’, zegt Gino.
‘Het is een gimmick, hé, die nu op zijn piek is, tenzij ze écht nog worden opgepikt door radio’s en tv-zenders. Maar dat zou ook de charme van het fenomeen nu een beetje wegnemen. Of de jongens ja zouden zeggen mocht Eppo Jansen hen écht vragen voor Pukkelpop? Ik kan niet voor hen spreken, maar ik denk het wel. Als De ideale wereld daar drie shows kan spelen, waarom wij dan niet?’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier