In de schoot van Aldous Harding: ‘Dat is moeilijk, niet kwaad zijn op jezelf’

De donkerste wolken in het hoofd van Aldous Harding lijken verdwenen, maar excentrieke songs blijken er nog goed te gedijen. ‘Een plaat vol onbevangen openheid’, noemt ze haar nieuwste.

Het gaat goed met Aldous Harding. Ze geeft toe dat ze mentaal op een veel betere plek zit dan toen we haar eind 2017 spraken en ze zich twijfelend, worstelend met weerstand en verwarring door het interview werkte. Ze had boven zichzelf moeten uitstijgen om de sombere gothic-folksongs op haar doorbraakalbum Party te schrijven. ‘Ikzelf was er niet klaar voor, maar ik kende iemand die dat wél was’, zegt ze daar nu over. ‘Dus heb ik die persoon gecreëerd.’ Toen ging praten over die songs moeilijker, alsof Hannah Harding (haar echte naam) die taak moest overnemen van de persona Aldous Harding. ‘Aldous was niet minder ik, maar een deel van mijn ik dat ik naar de oppervlakte had geduwd.’

Op het nieuwe Designer is de teneur van de songs lichter en optimistischer, de toon speelser en ook de Harding van vandaag is meer ontspannen en vrolijk. De vreemde logica, cryptische zijsprongetjes en lange pauzes zijn er nog, maar de buffer is dunner.

Aldous Harding: Ik ben nog dezelfde persoon, hoor. En ik schrijf ook nog altijd over dezelfde dingen, maar dan in verschillende versies, in verschillende gradaties. Ik blijf vasthouden aan mijn onderwerpen, maar dit keer laat ik ze meewiegen op mijn heupen. Het is meer een dans, in plaats van ‘ik trek je naar binnen en laat je niet los’. Designer is veel opener dan Party. Het is een plaat vol onbevangen openheid.

Onbevangen en dus positiever?

Harding: Minder ernstig. Of anders ernstig. Want je kunt je ook op een ernstige manier amuseren, weet je? Het hoeft niet altijd spooky te zijn. We don’t have to be serious to be serious. Voel je dat, als je de plaat beluistert?

Ik voel veel meer vrijheid, en veel van de songs lijken over groeien te gaan.

Harding:(knikt) We zijn mensen, dus we groeien. Niet altijd op de manier waarop we zouden willen, maar dat hoeft geen reden te zijn om spijt en verdriet te hebben. Je mág spijt hebben, maar je kunt je groei ook vieren, in plaats van kwaad te zijn op jezelf. En dat is moeilijk, niet kwaad zijn op jezelf. Ik voel me vaak ongelooflijk fragiel, maar ik probeer dat in mijn songs op een mooie manier te vertalen. ‘Onbevangen’: ik keer steeds naar dat woord terug.

Een woord dat perfect bij je veelbesproken, heel expressieve liveshows past.

Harding:(glimlacht) Kijk, ik overdenk altijd bijna alles, behalve wanneer ik songs schrijf en muziek maak. Wanneer ik optreed, vertrouw ik de vrouw die op dat podium staat niet altijd. Soms ben ik erg zelfbewust bezig, fragiel en kwetsbaar, maar op andere momenten besef ik niet eens dat ik er sta. Alsof ik het in de handen van iemand anders geef – of moet geven, om er niet bij stil te staan. ‘Je hébt er al over nagedacht, dóé het nu gewoon.’ In mijn dagelijks leven kan ik dat niet, maar ik wil dat hetgeen ik doe inte-ressant is, en het is tegenwoordig moeilijk om dingen interessant te maken.

Is dat wat je bedoelt met ‘A strange thing, to roll out a spell/ A la mode’, zoals je zingt in de titeltrack? Het klinkt grappig, ‘à la mode’, uit jouw mond.

Harding: Waarom grappig? Door mijn dwaze, Nieuw-Zeelandse accent, of zo?

Niet bepaald. Vooral omdat je niet iemand lijkt die per se in de mode wil zijn.

Harding: O, maar ik sta niet boven geapprecieerd worden of succesvol zijn, hoor! En nee, ik bedoel het niet per se als ’trendy zijn’. Die woorden zijn gewoon een manier om de song wat pit te geven. Zoals de manier waarop ik een beetje schertsend ‘vibe’ zing, in Fixture Picture. ‘There’s a definite viiiibe’. Het is een beetje fout, maar dat maakt het ook spannend. Trouwens, soms vergeet ik dat andere mensen niet in mijn hoofd zitten. (lacht)

In de pianosong Pilot, het droevige sluitstuk van Designer, zing je ‘I’m a coward and Camus was right’. Waarin had Albert Camus, grondlegger van het existentialisme, gelijk?

Harding: Ik weet het niet.

Toch wel.

Harding: Pilot is een samenvatting, een stream of consciousness, van alle gevoelens die ik in mijn songs steek. Toen ik L’etranger van Camus las, leek het alsof ik vergeven werd voor de manier waarop ik me voelde. Ik voelde me minder alleen. (zwijgt) Zoals wanneer je als kind een vriendje uitnodigt om te komen slapen, je elkaar griezelverhalen vertelt of samen naar een horrorfilm kijkt, en je nadien je angst probeert te overwinnen door elkaar vast te grijpen. Camus gaf me het gevoel dat ik mijn gezicht in zijn schoot kon begraven, en dat daarmee alles oké was.

In die zin vormen jouw platen een schoot voor iemand anders?

Harding:(denkt) Ik wil mensen niet vertellen hoe ze moeten leven, ik spreek me niet uit over wat juist of fout is. It’s not about right or wrong, it just ‘is’. Maar als ze het kunnen horen zoals ik het hoor, als ze zich welkom voelen in mijn hoofd, dan maak ik hun leven misschien wel ietsje avontuurlijker. Dat volstaat.