Ila, een van de winnaars van De Nieuwe Lichting: ‘Mijn ouders zijn mijn grootste fans’

We ontmoeten Ilayda Cicek van Ila aan de andere kant van de stad, in een koffiebar op het Zuid, waar ze woont. Opgroeien deed ze zo’n 80 kilometer verderop, in Peer.

Ilayda Cicek: Maar ik voelde me er nooit echt thuis. Ik was een van drie gekleurde kinderen op school, en ook nog eens de enige gay. Ik zit tussen twee culturen. Hier word ik nog altijd in eerste instantie gezien als een Turk, en ook in Turkije moet ik aan allerlei verwachtingen voldoen die ik totaal niet inlos. Kismet, het eerste nummer op onze eerste ep Montage, gaat daarover.

Sinds die ep is Ila een trio. In interviews heb je het altijd over ‘de jongens’. Zijn jullie close?

Cicek: Sam (Smeets, de gitarist en bassist van Ila, nvdr.) en Cas (Kinnaer, de drummer, nvdr.) zijn mijn beste vrienden. Sinds we een band hebben, zitten we minstens twee keer per week samen in het repetitiekot. Als je zoveel tijd met elkaar doorbrengt, dan klikt het of klikt het niet. En het klikt. Ze zijn de nacht voor de finale bij mij komen slapen. We zijn op restaurant geweest op kosten van de band. We hadden De Nieuwe Lichting al gevierd zonder de uitslag te weten, gewoon omdat we zo blij waren dat we in de finale zaten. (zwijgt even) Het was heel leuk om eindelijk niet meer alleen te moeten spelen. Ik heb een jaar solo opgetreden, en dat wordt op den duur eenzaam. Ik was bijvoorbeeld heel blij dat ik de support mocht doen van Robert Finley in de Ancienne Belgique, maar de enige persoon met wie ik die vreugde kon delen, was de fotograaf. (lacht)

Je schatte jullie winstkansen niet erg hoog in.

Cicek: Ik denk dat Ila wel een nummer heeft gemaakt dat bij Studio Brussel past, maar de rockband die doorgaans wint, bestaat uit vier mannen die vuile dingen schreeuwen. Niets op tegen, hoor, maar ik dacht niet dat die cirkel doorbroken zou worden. Ik was al heel blij dat Bluai gewonnen had en toen ook Ila won, stond ik daar met open mond. Ik denk dat de hele Turkse gemeenschap op mij heeft gestemd. (lacht) Mijn papa heeft een groothandel in voeding en levert in Turkse winkeltjes over heel België. Hij heeft al zijn chauffeurs posters en flyers meegegeven.

In zo goed als elk interview dat je geeft, duikt PJ Harvey op. Waarom inspireert zij je zo?

Cicek: Haar eerste platen zijn voor mij heel legendarisch. Al sinds ik die voor het eerst hoorde, ben ik een grote fan. Haar manier van schrijven is heel inspirerend, en ze maakt ook poëzie. PJ Harvey is iemand om naar op te kijken.

Ook Turkse psychrock is een referentie. Kom je uit een muzikaal gezin?

Cicek: Helemaal niet. Maar we gingen wel elk jaar naar Turkije, waar ik een neef had die gitaar speelde. Ik keek naar hem op, dus wilde ik óók gitaar leren. Ik tokkelde maar wat tot mijn ouders er genoeg van hadden en ik op gitaarles mocht.

Maar de muziekschool vond je vreselijk.

Cicek: Ik ben gestopt na een jaar. Ik kreeg buikpijn van de stress als ik naar notenleer moest. Door de theorie dreigde ik mijn voeling met muziek te verliezen. We hebben dan maar een privégitaarleerkracht gezocht. Op mijn twaalfde heb ik beslist dat ik ook wilde zingen. We hadden net bezoek van familie gehad. Toen ze op het punt stonden om te vertrekken, was ik in de living een liedje aan het spelen en voor het eerst aan het meezingen. Mijn nicht, die iets ouder was, stak haar hoofd in de deuropening. ‘O, ik dacht dat de radio aanstond’, zei ze.

Konden je ouders zich daarin vinden?

Cicek: Mijn ouders hebben me altijd erg gesteund. Mijn papa komt nog steeds naar elke show kijken. Ze zijn mijn grootste fans. Ze waren iets minder enthousiast toen ik vijftien was en in een metalcoreband speelde. (lacht) Maar ze waren er wel bij, op die ene show die we toen hebben gespeeld. Als puber was ik een metalhead. Ik luisterde naar Bring Me the Horizon, droeg zwarte kleren en maakte angry teenager music. Nu is onze muziek eerder droef dan kwaad.

Is dat een positieve evolutie?

Cicek: Geen idee. Het is in ieder geval leuker om naar te luisteren.