Hoe postume albums tussen uitbuiting en eer zweven

Selena © Getty

Het aankomende postuum album van overleden Tejanozangeres Selena wekt nogmaals de vraag op of albums na de dood wel te verantwoorden zijn.

In 1995 ontnam een revolverschot het leven van zangeres Selena. De toen 23-jarige vrouw was gekend van haar hit Bidi Bidi Bom Bom en droeg de titel Koningin van Tejano, een Spaanstalig popgenre. Als eerbetoon brengt Selena’s broer A.B. Quintanilla in april haar laatste album postuum uit. Daarvoor mixte hij bestaande platen door elkaar en verouderde hij haar tienerklanken met technologie om de verstreken jaren in haar stem te herkennen. Niet onverwachts krijgt Quintanilla een hoop kritiek op zijn plannen. De vraag of postume albums wel ethisch verantwoord zijn, maakt opnieuw een entree in de media.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Eer

Vlak voor hij stierf aan een overdosis, werkte rapper Mac Miller enthousiast aan een nieuw album Circles. Wetende dat de jongeman alle intenties had het album uit te brengen, maakte zijn producer met wie hij onafscheidelijk samenwerkte de plaat af en bracht die postuum uit. Het resultaat was een waardevol eerbetoon aan het werk van wijlen Mac Miller, eerder dan een manier om winst te halen uit een gekende naam.

Gelijkaardig: Bijna dertig jaar geleden schreef de terminale Freddie Mercury zijn laatste Queen album Made In Heaven. Tragisch genoeg haalde hij de release van de plaat niet meer, waardoor het een postuum album werd. Hij liet een memorabel afscheid en een herinnering vol betekenis achter, waarin fans en naasten troost konden vinden. Een soortgelijk verhaal overkwam ook John Lennon, die op het einde van zijn leven bijna het album Milk and Honey met echtgenote Yoko Ono af had. Dankzij de nauwe samenwerking en hun laatste gesprekken wist Ono een album af te werken dat ongetwijfeld volgens de wensen van Lennon was. Dat Queen, Yoko Ono en Mac Millers producer ook zonder levende frontmannen de albums uitbrachten, is hier allesbehalve misplaatst.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Uitbuiting

Dat is in tegenstelling tot vele andere postume albums zoals Michael, Unstoppable en Welcome 2 America van respectievelijk Michael Jackson, Aaliyah en Prince. Of mogen we wel zo vrij zijn hun namen eronder te plakken? Jacksons postuum album bijvoorbeeld doet de king of pop maar weinig eer aan. Zo ontdekte superfan Vera Serova dat minstens drie nummers op de plaat door een imitator en niet door haar idool werden ingezongen. Een bewering die Sony bevestigde. Het is echter ongeweten of ze louter schuld bekenden om verdere aanklachten te vermijden. Mocht het dan toch Jacksons stem zijn dan is die alleszins wel erg uitgerekt, gebogen en bewerkt om de moderne pop van 2010 te evenaren, die bovendien nog maar weinig met Jacksons eigenzinnige stijl te maken heeft.

Een rechtzetting kwam er gelukkig met een tweede postuum album Xscape, gekend van de hit Love Never Felt So Good met goede vriend Justin Timberlake. Hoewel muziek onder de naam van poplegende Michael Jackson altijd een interessante marketingmijlpaal is, hield zijn label deze keer wél rekening met het dna van de zanger. Het werd een album vol ouderwetse disco-pop zoals we dat van hem gewend zijn, met nummers die Jackson zelf schreef én een kwaliteitsvolle behandeling in de studio kregen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Ook van R&B-zangeres Aaliyah kunnen we binnenkort een postuum album verwachten. enkele maanden geleden kwam al een single met The Weeknd uit, die niet zonder kritiek passeerde. De twee hebben namelijk niets met elkaar te maken, aangezien Aaliyah zo’n decennium voor het debuut van The Weeknd omkwam in een vliegtuigcrash. Een tweede feature op het album wordt er een met Chris Brown, een samenwerking die fans erg ongepast vinden. Aaliyah zou wellicht nooit een lied uitbrengen met iemand die terecht staat voor verkrachting, gezien de zangeres op 13-jarige leeftijd zelf het slachtoffer werd van R. Kelly’s misbruik.

Een resem andere voorbeelden trekken de lijn door. Tegen zijn gewoonten in, kreeg de vroeg overleden rapper XXXTentacion een album dat met flarden aaneen hing en waarin hij zelf amper de hoofdrol speelde. Avicii’s postum album Tim klinkt van al zijn albums het minst als hem: te veel pop, te weinig EDM. In Lioness van Amy Winehouse horen we zelfs nonchalante opwarmmomenten die ver van goed genoeg zijn om het tot nummer te schoppen. Iets wat de perfectionistische zangeres ongetwijfeld niet wilde.

Voorzorgen

Prince leek misschien wel voorzorgen genomen te hebben om niet in schande te vallen met een oneerbiedig postuum album. Hij bewaarde – of verstopte – zijn onuitgebrachte demo’s in een kluis waar enkel hijzelf toegang tot had. Het is niet gek om te vermoeden dat hij geen intentie had die muzikale ideeën met de wereld te delen. En toch wist zijn platenlabel de demo’s in bezit te krijgen. Hoewel muziekcritica Ann Powers bevestigt dat Prince het nooit zo gewild zou hebben, verantwoordt ze de keuze van het label: ‘Ik denk dat we hierdoor de creativiteit van Prince op een andere manier begrijpen en om die reden voelt het niet als een schending, maar als een geschenk’. Als het een troost kan zijn, het album was geen schande voor het popicoon.

Een betere poging kwam van Anderson .Paak. Die is nog springlevend, maar tatoeëerde zijn arm alvast met de tekst ‘Wanneer ik er niet meer ben, breng dan alstublieft geen postume albums of nummers onder mijn naam uit. Het waren slechts demo’s en nooit bedoeld om door een publiek gehoord te worden.’

Onvulbare leegte

Waar ligt nu de nuance tussen een eerbiedig postuum album en een zakkenvullende marketingzet? Vergelijken we Mac Miller met Prince, dan valt één verschil meteen op: de intentie van de zangers. Miller creëerde het merendeel van het album nog zelf en had alle bedoelingen om het uit te brengen. In tegenstelling tot Prince die slechts ruwe demo’s achterliet en verder geen concrete wensen over de potentiële nieuwe muziek kon bepalen. Welcome 2 America werd ondanks het ‘stelen’ van de demo’s kwaliteitsvol uitgewerkt, maar wanneer achtergelaten materiaal in een mum van tijd misvormd wordt tot een kant-en-klare hit, wringt het schoentje al wat meer.

Een tweede factor zijn samenwerkingen. Aaliyah, die haar feature The Weeknd nooit gekend heeft versus Michael Jackson die met kameraad Justin Timberlake geëerd wordt, is een groot verschil. Ook Lil Peep werd op een postume single naast XXXTentacion gezet, terwijl Peep voor zijn dood duidelijk stelde nooit met de beruchte rapper te willen samenwerken. Amy Winehouse die met jazz-collega Tony Bennett op haar postume album verschijnt, is dan weer een mooie manier om de zangeres te vieren. Daarnaast is het ook van belang te achterhalen wie de albums uitbrengt. Yoko Ono werkte tot het laatste moment van John Lennons leven mee aan het album, net zoals Freddie Mercury’s bandgenoten. Daartegenover staat Sony, zijnde een gigantisch platenlabel met grote namen, die Michael wellicht uitbrachten met eerder dollartekens dan hartjes in hun ogen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Het succes van een postuum album heeft geen klare richtlijnen en gezien het gevoelige onderwerp is kritiek onvermijdelijk. Het ideale postume album bestaat niet, maar dat is misschien wel oke. Zoals The New Yorker stelt: ‘Een postuum album is altijd wat leeg, maar misschien is dat – gezien de omstandigheden waarin de albums uitgebracht worden – een constante herinnering aan de onvervangbare aanwezigheid die nodig is om zulke leegte te vullen.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content