Het succes van Ascendant Vierge stond in de sterren geschreven

En wie daar niet in gelooft, moet op Pukkelpop zelf maar gaan ervaren waarom de gabberpop van sopraan Mathilde Fernandez en producer Paul Seul zo hard aanslaat.

Het is snel gegaan voor Ascendant Vierge. Vooraleer corona toesloeg speelde het duo slechts een drietal kleinschalige shows. Na de pandemie stond Ascendant Vierge plots in volle zalen en uitpuilende festivaltenten. Doorbraakhitje Influenceur groeide zelfs uit tot een anthem onder de hippe ravers van een hele generatie. Binnenkort mag het duo Pukkelpop toevoegen aan het lijstje met platgespeelde festivals.

Je zou kunnen zeggen dat dat succes voorbestemd was. Sopraan Mathilde Fernandez is, dankzij haar grootvader, altijd al geïnteresseerd geweest in astrologie. Tijdens haar eerste ontmoeting met Paul Orzoni, die onder het pseudoniem Paul Seul actief is bij het hardcorecollectief Casual Gabberz, vroeg ze zich meteen af wat zijn sterrenbeeld was. ‘Maar ik durfde het niet vragen, want ik wilde niet dat Paul dacht dat ik een of andere heks was,’ lacht ze. Gelukkige vermeldde Orzoni tijdens het gesprek zelf spontaan dat zijn sterrenbeeld maagd was. ‘Ik begreep hem meteen, want mijn rijzende teken is ook maagd.’ De twee kwamen dus meteen overeen. Toen ze hun eerste gezamenlijke project op hun computer opsloegen onder de naam Ascendant Vierge, geïnspireerd duur hun astrologische gekeuvel, vonden ze dat dan ook meteen een uitstekende groepsnaam.

Al was dat niet de enige reden waarom het tussen Fernandez en Orzoni zo goed klikte. ‘Ik was al een tijdje op zoek naar een stem om over mijn producties te zetten,’ zegt Orzoni. ‘Het is leuk om op mijn eentje technonummers te maken, maar soms wil ik ook eens iets anders doen. In het verleden heb ik bijvoorbeeld ook al met rappers samengewerkt. En toen ontmoette ik Mathilde. Ik wil niet arrogant klinken, maar zij was de eerste persoon ooit die mijn werkritme kon evenaren. Eindelijk iemand die een even harde workaholic als ik was. (lacht) Het is leuk om eens niet zes maanden lang met iemand over en weer te moeten sturen om een nummer af te werken.’

Ook voor Fernandez kwam de samenwerking als geroepen. ‘Ik zocht al lang naar iemand die me begreep, die snapte hoe luid ik wilde gaan. Ik moest al mijn producers telkens weer pushen om luider en luider te gaan. Bij Paul was het anders. Zijn producties gingen meteen… BOEM!’

Bij Ascendant Vierge vertaalt die ‘boem’ zich dus naar uiterst aanstekelijk gabberpop, waarbij de harde kicks van Orzoni en de theatrale zanglijnen van Fernandez elkaar naar een hoger niveau tillen.

Een paar maanden geleden verscheen jullie officiële debuutalbum, Une Nouvelle Chance. Een nieuwe kans waarvoor?

Orzoni: Eerst en vooral om onszelf opnieuw aan de wereld te presenteren.

Fernandez: Maar tegelijk kan het voor de luisteraar een nieuwe kans zijn om zichzelf te herontdekken. Of nog iets helemaal anders. Het is een titel die je op veel manieren kan interpreteren, en dat vinden we er net zo leuk aan.

Voor mij leek het haast science-fiction: een kans om ergens anders een nieuwe wereld te starten. In veel van jullie nummers zit namelijk best wat maatschappijkritiek. Petit Soldat gaat over de kapitalistische rat race, en Influenceur over mensen die zichzelf op sociale media rijker en cooler voordoen dan ze zijn.

Fernandez: Klopt, maar langs de andere kant is een nummer als Influenceur ook niet zo bijtend bedoeld. Het is eerder plagerig. We lachen met mensen die zichzelf zo voordoen, maar tegelijk is het ook een manier om te zeggen dat ze vooral moeten blijven doen waar ze zichzelf goed bij voelen. Het nummer Juvénile op het nieuwe album is in dat op zich veel cynischer. Dat gaat echt over de manier waarop onze generatie bijna de capaciteit om zelf na te denken en meningen te vormen verloren is. Iedereen is zo passief en apathisch, iedereen zit maar te doomscrollen. Tegelijk gaat het ook over mezelf, want ik maak natuurlijk deel uit van die generatie en merk die neigingen ook bij mezelf. Je zou Une Nouvelle Chance dus zeker vanuit dat perspectief kunnen zien.

Maar niet alle nummers zijn zo, he! Er staan ook veel euforische teksten op. Aimer sur le long terme gaat bijvoorbeeld over de hoop dat je heel je leven lang van iemand kan houden, zonder ooit nog Tinder te moeten installeren. Dat laatste staat niet letterlijk in de tekst, maar het idee is er wel. (lacht) En Je suis un avion gaat over dat gevoel wanneer je vol energie opstaat en het gevoel hebt dat je de wereld aankan.

Over Je suis un avion gesproken: je noemt jezelf een vliegtuig, en op de albumhoes poseren jullie voor een gecrashte vlieger. Hoe moet ik dat interpreteren? Zijn júllie gecrasht?

Fernandez: Oh ja, regelmatig. Maar meestal blijven we vliegen. Af en toe lopen we onszelf gewoon eens voorbij.

Die foto hebben we eigenlijk heel vroeg in het albumproces genomen, en we vonden hem meteen bij het project passen. Eigenlijk is ook dat beeld weer op verschillende manieren te interpreteren, iets wat we altijd fijn vinden. Je kan de foto als een grapje zien, maar ook als een vreselijke voorspelling, zeker als je er dan inderdaad Je suis un avion naast legt.

Orzoni: Als je wil kan je het ook zien als een metafoor voor het ingestorte kapitalisme. Maar die foto heeft ook iets heroïsch, alsof we in een goeie actiefilm zitten. We spelen graag met al die verschillende registers.

Die verschillende registers slaan wel niet bij iedereen aan. Een vriend zag jullie vorig jaar op Dour Festival, waar jullie tussen twee hardcore dj-sets geprogrammeerd stonden. Achteraf kwam hij tegen me klagen dat al die sierlijke melodieën er toch wat te veel aan waren, en dat hij liever gewoon harde beats had gehad. Krijgen jullie vaak kritiek van ravepuristen?

Orzoni: Totaal niet, eigenlijk. Ik was er zelf door verbaasd dat bijvoorbeeld de frenchoreproducer Dr Peacock ons had uitgenodigd voor een remix. Ook het oldschool platenlabel Mokum Records heeft ons al veel complimenten gegeven. In de hardcorescene worden we eigenlijk overal goed ontvangen. Ik denk dat het voor echte hardcorefans gewoon duidelijk is dat wij geen pure hardcore maken, maar eerder popmuziek met invloeden uit de ravewereld. Mensen die naar ons luisteren en het niet hardcore genoeg vinden, die hebben de verkeerde ingesteldheid.

Wat is volgens jullie de ideale setting om naar Ascendant Vierge te luisteren?

Fernandez: Al sportend, terwijl de adrenaline door je lijf giert.

Orzoni: Idealiter in een ruimteschip.

Zelf beeld ik me tijdens het luisteren naar jullie muziek vaak in dat ik op een rave ben, maar dan eentje in een schouwburg omdat de vocals me aan opera doen denken. Zijn jullie operafans?

Fernandez: Niet echt, maar ik vind het wel leuk om opera te zingen als uitdaging om mijn stembanden te testen.

Orzoni: Ik luister er zelf ook niet echt naar, maar het visuele aspect van opera interesseert me wel.

Fernandez: Oh ja, dat absoluut wel! Opera is heel zelfverzekerd in z’n eigen megalomanie, met gekke kostuums, grote ruimtes en enorm veel publiek. Want laten we eerlijk zijn, je speelt geen opera voor drie man en een paardenkop. Ook de dramaturgie interesseert me wel. Opera is echt een verhaal, met een begin, een midden en een einde. In onze nieuwe liveshow rond Une Nouvelle Chance proberen we ook een verhaal te vertellen. In die zin zijn we wel beïnvloed door opera. Soms vraag ik me ook af: oké, onze show nu is groots, maar wat als we nog eens het dubbele van ons budget hadden? (lacht)

Stel dat een bekende operaregisseur jullie nu zou bellen om samen iets in elkaar te steken, zouden jullie interesse hebben?

Fernandez: (Denkt na) Dat hangt ervan af. Wat is zijn budget? Wat heeft hij al eerder gedaan? Is hij niet gewoon een opportunist die op ons succes wil meesurfen?

Op het album staan wel nog enkele andere, verrassende invloeden. Aimer sur le long terme neigt bijvoorbeeld heel hard naar reggae en dub.

Orzoni: Ik snap dat dat voor mensen verrassend overkomt, maar voor mij was dat eigenlijk een heel logisch geluid. Wij zijn sowieso heel erg beïnvloed door de dance uit de nineties en de nillies, en daar komen eigenlijk ook opvallend veel reggae-invloeden in terug. Daarnaast is dub de oorsprong van de hele soundsystemcultuur, waar gabber uiteindelijk ook uit is ontstaan. Zelf vonden we het helemaal niet zo’n gewaagde zet om ons ook eens aan dat genre te wagen.

Ik krijg de indruk dat jullie mensen zijn die naar heel uiteenlopende muziek luisteren. Zijn er nog genres waar jullie je in de toekomst aan willen wagen?

Orzoni: Misschien eens iets rockachtig, iets met zware gitaren. Ik hou van het geluid van distorted gitaren, maar ik heb er zelf nog nooit iets meegedaan. En aangezien Mathilde vroeger nog in een blackmetalband heeft gespeeld, denk ik dat zei er ook wel voor te vinden is.

Echt?

Fernandez: Toen ik veertien was speelde ik keyboard in een blackmetalbandje, ja. Mijn favoriete band was Emperor.

Orzoni: Eigenlijk ben ik ook beginnen producen omdat vrienden van mij een nu-metalgroep hadden wilden dat ik daar de dj in zou worden om te scratchen. Zij hebben me dan de software getoond, en daarna ben ik op m’n eentje beginnen producen en heb ik de band weer verlaten. (lacht) Deftones vind ik trouwens nog steeds heel goed. En Mathilde en ik hebben een gedeelde liefde voor Nine Inch Nails.

Fernandez: Oh ja, absoluut. Zelf ben ik trouwens ook nog steeds een heel grote fan van Nightwish, vooral de periode toen Tarja Turunen er nog in zong.

Dat vind ik grappig. Ik had die link nog nooit gelegd, maar nu je het zegt kan ik de invloed van gothic metal zeker horen in hoe jij zelf zingt.

Fernandez: Oh, absoluut! Tarja is zo’n grote inspiratie voor me. Mijn beste vriend en ik probeerden haar vroeger altijd te imiteren. Zij is zo’n goede operazangeres, met zo’n pure stem. Dat is me altijd bijgebleven. En ze is ook gewoon een icoon.