Het debuut van Billie Eilish is een koortsdroom tussen puberteit en volwassenheid

De hype werd al breed uitgesmeerd, maar nu haar eerste album is gearriveerd leggen we Billie Eilish in de weegschaal. Die blijkt na veertien tracks en veertig minuten verrassend in evenwicht.

De zeventienjarige Eilish mag dan een baanbrekend popfenomeen genoemd worden, als muzikante zijn haar songs netjes op te delen in twee vertrouwde categorieën. Enerzijds zijn er de uptempo nummers, opgebouwd rond elektronische beats en samples, waarop Eilish haar horrorfantasieën en donkerste koortsdromen de vrije loop laat.

Een daarvan is opener Bad Guy, waarin ze genderpatronen op hun kop zet. ‘She’ll pity all the men I know’, zingt ze over het moment waarop mama Eilish de tekst zal lezen. Als veertig seconden voor het eind de eurohouse-met-knipoog omslaat in een loden hiphopbeat, drijft het venijn pas echt boven: ‘I like when you get mad / I guess I’m pretty glad, that you’re alone’.

Ook You Should See Me in a Crown is subversieve bubblegum, over bloed op muren van witte marmer en slapen in een lijkwagen. ‘I’m okay, I’m not your baby/ If you think I’m pretty’, sneert ze over een industriële dreun zoals Marilyn Manson er ooit zijn pistolets mee smeerde. De wraak van Lolita, en van elke popstarlet die ooit tot een met de wimpers knippende nimf werd gereduceerd. In deze categorie past ook Bury a Friend, haar bekendste en beste song tot nu toe. De monsters die ons ’s nachts wakker houden liggen niet onder het bed, maar zitten in ons hoofd, waar ze rondjes malen op een kurkdroog, gejaagd jungleritme. Denk Adam & The Ants, niet Goldie.

In combinatie met akoestische gitaar, piano en/of strijkers slaat de toon helemaal om. Xanny is het mooiste voorbeeld: met de tederheid van een geschaafde knie kijkt de tiener om zich heen, en ziet ze onthechte, zichzelf verdovende zielen, ’too intoxicated to be scared’. In de gospelballade When the Party’s Over tuurt ze dan weer, alleen en gefrustreerd, in de zwarte spiegel van haar smartphone. Helemaal duister en droef is Listen Before I Go, een fictieve, over piano en synths gedicteerde afscheidsbrief aan een geliefde: ‘Take me to the rooftop/ I wanna see the world when I stop breathing, turning blue’.

Billie Eilish hinkt tussen stampen en janken, tussen kinderachtige provocatie en volwassen contemplatie, en is zo, alles in beschouwing genomen, weliswaar een getalenteerde maar uiteindelijk ook een heel gewone puber.