Het culturele menu van Pukkelpop-chef Eppo Janssen: ‘Lummelen en leeghangen’
Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de afgelopen maanden. Bij wie deze week beter reserveren dan bij de chef die op Pukkelpop mee het menu samenstelt: Eppo Janssen.
Het gebruikelijke stukje informatie dat ik je eerst wil ontfutselen: welk optreden ga je in Kiewit zéker bekijken?
Eppo Janssen: Ah, de kill your darlings-vraag. In feite kijk ik er meer naar uit hoe het publiek op bepaalde dingen zal reageren. Ik ben vooral benieuwd naar wat Brockhampton bij ons zal doen, een van dé nieuwe namen die online hard leeft. Kunnen ze die grote vergelijkingen met Outkast waarmaken? Puur voor mijn eigen plezier ga ik alleszins naar Grizzly Bear en Shellac kijken, en nieuwe gitaarbandjes zoals Rolling Blackouts Coastal Fever en Protomartyr. Ook daar lijkt het me fijn om in deze tijden van ‘oei, waar is de gitaar?’ te zien hoe het eraan toe zal gaan.
Als muziekprogrammator ben je voor duizenden festivalgangers een doorgeefluik. Wie of wat is dat voor jou op cultureel vlak?
Janssen: Mijn vader, of zeg maar mijn ouders. Vroeger was hij dat alleszins voor muziek, nu vooral voor beeldende kunst. Op vakantie in het Duitstalige noorden van Italië heeft hij de beeldhouwer Gehard Demetz leren kennen. Hij wist meteen dat zijn werk ook iets voor mij was. Het zijn vooral grote houten beelden – ze lijken wel van porselein – die jonge, onschuldige kinderen voorstellen, maar dan in een soort droomwereld. Dan hebben ze bijvoorbeeld een jerrycan die door hun lijf is geboord, of dragen ze een kruisbeeld. Je denkt meteen aan hoe snel kinderen getekend kunnen worden door wat er in hun omgeving gebeurt. Kijk maar naar de vluchtelingen. Ik ben een vrij optimistische persoon, maar die donkere beelden doen me meteen iets.
Zelf heb je je ook al nuttig gemaakt tijdens je verlof.
Janssen: Door te lezen, ja. Meestal dingen die met mijn werk te maken hebben, zoals de biografie van Bob Mould, See a Little Light. Of The Song Machine: Inside the Hit Factory van John Seabrook. In Zweden en Noorwegen bestaan al decennialang van die songfabrieken die nog altijd invloed hebben op de popcultuur. Van Ace Of Base en Backstreet Boys of Britney Spears en Rihanna tot de sterren van nu, Taylor Swift en zo. De rock-‘n-roll ken ik, maar hiervan zijn mijn ogen opengegaan. Heel fijn, en ook weer gekregen van iemand.
Aannemen is ook een kunst.
Janssen: Hetzelfde met Wolven, de graphic novel van Ward Zwart en Enzo Smits. Enzo, de scenarist, heeft een platen- en boekenwinkeltje in Mol waar ik weleens kom. Het is een mooi werk, vrij realistisch getekend met potlood. Het ziet eruit als een storyboard en heeft trouwens ook een beetje de stijl en het thema van de Larry Clark-film Kids: coming of age, jonge mensen op zoek naar hun identiteit. Dat is voor een deel ook ons publiek op Pukkelpop, hè. Het gaat over niets, over lummelen en leeghangen, onbeantwoorde liefdes… Thema’s die mij ook in film en muziek aanspreken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier