Slash. ‘Mix van solowerk, Guns N’ Roses-classics en Velvet Revolverdeunen. En vooral: een grandiose, twaalf minuten durende finale.’
Walls Of Jericho. ‘Het is bij deze officieel: metalcore is een afsplitsing van de New Wave Of Heavy Onbenulligheid-school.’
Aerosmith. ‘De jeugdige snee van de Amerikanen is wég. In de plaats daarvan is het al botox.’
Dark Funeral. De in corpse paint gehulde rakkers schreeuwden de titeltrack van hun EP ‘Teach Children to Worship Satan’ met zichtbaar genoegen een halfgevulde Graspop-marquee toe.
Anvil. ‘Politiek correcte metal (‘This is a song about how much I hate war’) van de sopperigste soort. Def Leppard zonder steroïden.’
Hatebreed. Ongezouten metalcore, oprecht gespeeld en even oprecht gesmaakt door jongedames die je eerder bij een R&B-optreden zou verwachten.
Exodus. De Amerikaanse thrashmetalband van de oude school schoot als een raket uit de startblokken en verloor niet één moment van zijn stuwkracht.
Killswitch Engage. Teleurstellend, zoals – helaas – wel meer bands op de slotdag.
Kiss. Een Vegasrevue en een pretparkattractie in één, op en top professioneel gebracht, met muziek die er stond als een huis.
Soulfly. Favela-trash.
U.D.O. ‘In welk ander genre verwelkomt u muziek die aan gene zijde van onze oostgrens wordt geproduceerd zónder paniekerig onze troepen te alarmeren?’
Behemoth. Hun ‘blackened death metal’ pakte niet. Stonden ze te vroeg op de dag?
Sylosis. ‘De Britten brachten niks nieuws, maar deden dat wel op verdraaid overtuigende wijze.’
Motörhead. ‘Lemmy is nog steeds een rolmodel. Op zijn vierenzestigste!’
Slayer. ‘Een routineuze, maar nog steeds zinderende set.’
Cannibal Corpse.
Channel Zero. ‘De reünie neemt stilaan mythische proporties aan.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier