GLIMPS dag 1 @ diverse locaties in Gent: bandjes spotten is een aangename sport

Muziekfans, op zoek naar de talenten van morgen, zakten dit weekend in dichte bronnen af naar GLIMPS, een showcasefestival in de binnenstad van Gent waar, gespreid over twee avonden en dertien podia, 78 jonge, voornamelijk Europese bands aantraden.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


GLIMPS zet zich af tegen de almacht van de angelsaksische popmuziek en geeft aan dat er ook in landen als Turkije, Macedonië, Spanje of Finland boeiende groepen actief zijn. Tegelijk geeft het programma buitenlandse journalisten en muziekprofessionals de gelegenheid de nieuwe gangmakers van de Belgische scene te ontdekken. Zoals alle bezoekers volgden we ons eigen parcours. Vrijdag, tijdens de openingsavond, kozen we uit het rijke aanbod vijf bands die ons de moeite waard leken.

• OSCAR & THE WOLF (Handelsbeurs).
Oscar & The Wolf is nog een jong groepje, maar her en der wordt het al een grote toekomst voorspeld. In een goedgevulde Handelsbeurs kreeg het alvast de morele steun van Robin Proper-Sheppard van Sophia, die zijn jongste ep ‘Summer Skin’ ter wereld hielp. Het gezelschap, door recente herschikkingen in zijn line-up inmiddels uitgegroeid tot een kwintet, schrijft songs vol ingehouden passie en met een hoog emotionaliteitsgehalte. Songs als ‘All We Want’ en ‘Wash Your Face’ waren in Gent doordrongen van tristesse en melancholie en leken zich tegen twee snelheden te ontwikkelen.

Voorman Max Colombie zong ze traag en statig, maar tegelijk brachten de gedreven ritmesectie, de puike gitarist en een borrelende synth het nodige leven in de brouwerij. “Voor wie pas nu binnenkomt, wij waren Oscar & The Wolf”, zei de zanger laconiek toen zijn gezellen de laatste song inzetten. De ondertoon was er één van: “Nu weet je tenminste wat je gemist hebt.” Een mooi begin van de eerste Glimps-avond, noteerden wij ijverig in ons boekje.


De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

FRANCIS INTERNATIONAL AIRPORT (Handelsbeurs).
Voor wie Oostenrijk vooral associeert met Kurt Waldheim, skivakanties, Apfelstrudel en Sachertorte, hebben we goed nieuws. Er wordt in dat land namelijk ook prima muziek gemaakt. De cd ‘In the Woods’ had ons vooraf nieuwsgierig gemaakt naar het optreden van Francis International Airport, maar dat bleek geen onverdeeld succes.

De Weense groep wisselt gevoelige, melodieuze indiepop af met vlagen van uitbundigheid, een formule die ons sinds de komst van Arcade Fire, The Kissaway Trail en Fanfarlo niet geheel onvertrouwd in de oren klinkt. Bij Francis International Airport lag de nadruk vooral op de keyboards. Er werd degelijk gemusiceerd en ‘Monsters’ en ‘Amnesiacs’ toonden zeker potentieel, maar voor ieder moment waarop zijn ideeëenrijkdom respect afdwong, speelde Francis International Airport ook iets ontstellend banaals. Gedegen vakmanschap? Welja. Alleen had het iets origineler en bevlogener gekund.




AN PIERLÉ (Mengal).
Op haar voor binnenkort aangekondigde cd ‘Strange Days’ (releasedatum: 15 februari 2013) gaat An Pierlé ‘back to basics’. Net als haar debuut ‘Mud Stories’ uit 1999 is het een plaat waarop alles draait rond haar stem en pianospel, maar tijdens de preview van haar nieuwe songs viel vooral op hoezeer de zangeres aan maturiteit heeft gewonnen.

Ze hamerde al minder gewelddadig op de toetsen dan vroeger en toonde dat ze er vooral in vocaal opzicht enorm op vooruit is gegaan. Ze beheerst nu alle nuances van het emotionele spectrum en klinkt trefzekerder dan ooit. Het ene moment zong ze over het moederschap, het andere over brandende passies, maar wat de liedjes gemeen hadden was hun urgentie. In hun soberste vorm bleken ze trouwen uitstekend te gedijen: iedere noot telde.

Wel jammer dat toen Pierlé even de haar toegemeten tijd overschreed, haar optreden halverwege een song werd stilgelegd. Maar het pleit voor de chanteuse dat ze, liever dan zich te blijven nestelen in het comfort van haar band White Velvet, weer voluit het avontuur opzoekt.


• PINKUNOIZU (Charlatan Zaal).
Eén van de interessantste namen op het programma was, wat ons betreft, Pinkunoizu, een Deens maar vanuit Berlijn opererend gezelschap dat met het internationaal gelauwerde ‘Free Time’ één van de zinnenprikkelendste cd’s van dit jaar uitbracht. Het kwartet loodst je van de ene verrassing naar de andere met zijn ongrijpbare mengvorm van prog, weird folk, indie, postrock en country en overgiet dit alles met een dikke psychedelische saus.

Op de cd doen gastbijdragen op sax, viool, lapsteel en pedal steel en exotische grooves je mond om de haverklap openvallen van verbazing. Live bleek de groep echter voor een iets rechtlijniger aanpak te kiezen: zo kreeg de volumeknop een fikse draai naar rechts en kwamen er meer spacerockriffs en potige stoner-invloeden bovendrijven. Met twee gitaren, bas, drums een meerstemmige zangpartijen werd er vooral strak, inventief en stormachtig gemusiceerd.

De songs kenden verraderlijke tempoversnellingen, maar kregen vooral tijdens de meer lyrische passages een broeierig karakter. Conclusie: Tame Impala heeft er met Pinkunoizu een geduchte concurrent bij.





I GOT YOU ON TAPE (Vooruit).
In Denemarken is I Got You On Tape al ontzettend populair en dank zij de cd ‘Church of the Real’ ziet het er nu naar uit dat binnen afzienbare tijd ook de rest van Europe voor de bijl zal gaan. De balzaal van Vooruit liep aardig vol voor de groep, die flarden indierock, donkere postpunk en dansbare elektropop uit de eighties aan elkaar naait tot catchy songs met funkinvloeden.

I Got You On Tape bestaat uit louter topmuzikanten, maar de grote troef van het kwartet is toch de charismatische Jacob Bellens, een zanger met Vlaamse roots wiens plechtstatige voordracht we ook al kennen van het folk-noirduo Murder. I Got You On Tape bracht een uitgekiende bloemlezing uit zijn vier langspelers, met als uitschieters: het veerkrachtige ‘TNT’, het door een disco-achtige baslijn voortgestuwde ‘Run From the Rain’ en de klassieker ‘Summersault.’

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content