Girls in Hawaii kijken op Les Nuits Botanique veelvuldig achterom

Wegens de pandemie diende het Brusselse festival Les Nuits Botanique met enkele maanden te worden opgeschoven, maar het publiek was de weg naar de Kruidtuin duidelijk nog niet vergeten. Gevolg: een bomvolle tent én een geslaagde thuismatch voor Girls in Hawaii.

Vóór de helden van de avond het podium betraden, lieten ze hun fans kennismaken met labelgenoten Watchoutforthegiants, een Gents kwartet dat voor de gelegenheid zijn gloednieuwe ep Quality Content boven de doopvont kwam houden. Dat plaatje volgt precies een jaar na Extended Play, het kortspeeldebuut waarmee de gewezen Rock Rallyfinalisten al enkele radiomakers tot goedkeurend geknor wisten te inspireren.

Ook live kunnen de heren moeiteloos hun mannetje staan. Nieuwe songs als Nautilus, Call Me A Man en Head Full of Lies zaten prima in elkaar en waren voorzien van stuiterende grooves, catchy melodieën, hoekig gitaarwerk, elegante synthlijnen en sierlijke samenzang.

De muziek van Watchoutforthegiants klonk tegelijk springerig en vitaal en toonde een zekere verwantschap met die van Balthazar, zonder meteen als een opportunistische rip-off over te komen. In levende lijve klonk de groep wel iets steviger en grofkorreliger dan op de plaat. Vooral de frontman liet zijn gitaar al eens olijk uit de bocht vliegen en bewees dat een goed gedoseerde portie grilligheid het luistercomfort niet per se in de weg hoeft te staan. Watchoutforthegiants mag u, wat ons betreft, vanaf nu dus als een imperatief beschouwen.

Retraîte

Nocturne, de vorige plaat van Girls in Hawaii, dateert al van 2017. De algemene verwachting was dus dat het Waals-Brabantse gezelschap tijdens Les Nuits met nieuw werk op de proppen zou komen. Een misvatting, zo bleek. Zanger-gitarist Antoine Wielemans was de jongste maanden vooral druk met de voorbereiding van zijn eerste soloworp, die u vanaf februari volgend jaar kunt oprapen. Het materiaal kwam tot stand tijdens een schrijfretraîte in Vattetot, een Normandisch kustplaatsje waar niets of niemand hem kwam storen. Wielemans bedacht zijn liedjes dit keer in het Frans, want naar zijn eigen zeggen liet zijn moedertaal hem toe zich preciezer uit te drukken dan in het Engels. Een andere nieuwigheid was het feit dat hij zich haast uitsluitend op keyboards begeleidde.

In Brussel deelde hij het podium echter weer met zijn vertrouwde vrienden van Girls in Hawaii, een band die aan de andere kant van de taalgrens net zo populair is als dEUS bij ons. Ten tijde van platen als From Here to There (2003) en Plan Your Escape (’08) leek de Europese opmars van de Girls uit Eigenbrakel, dankzij succesrijke tournees door Frankrijk, Zwitserland, Duitsland, Italië en Spanje, niet te stuiten. Hun lp’s kwamen zelfs uit in de VS en Japan, maar toen een verkeersongeval in 2010 een einde maakte aan het leven van drummer Denis Wielemans, hing het voortbestaan van de Girls aan een zijden draadje. Tot de overblijvers tot het besef kwamen dat samen muziek maken de beste manier was om het trauma te verwerken en ze er met Everest in slaagden een persoonlijk dieptepunt in een artistiek hoogtepunt om te buigen.

Op Les Nuits viel vooral de afwezigheid op van toetsenman François Gustin, die inmiddels andere oorden heeft opgezocht. Een gevolg was dat vier van de vijf overblijvende leden zich nu occasioneel over de klavieren bogen. De muziek van Girls in Hawaii klinkt lang niet zo frivool als de groepsnaam suggereert. Weemoed en melancholie staan centraal in hun songs, net als bij hun geestgenoten van Grandaddy, Sparklehorse of de vroege R.E.M. Maar zoals opener Organeum illustreerde, verstaan ze de kunst hun mijmeringen in onweerstaanbare melodieën te verpakken.

Geestdrift

Aangezien de band momenteel geen nieuwe plaat te promoten had, werd tijdens het concert veelvuldig achteromgekeken. Nummers uit From Here to There en Everest vormden de ruggengraat van de set, wat vooral de oudere fans plezierde. Uit het jongste, met wat meer elektronica gelardeerde Nocturne hadden slechts drie tracks, waaronder Guinea Pig en het prachtige Cyclo de eindmeet gehaald. Spilfiguren Antoine Wielemans en Lionel Vancauwenberghe, wisselden elkaar af achter de microfoon, maar net zo vaak lieten ze hun stemmen organisch versmelten, zoals in het pakkende Misses, het ingetogen Bees & Butterflies en het nagelnieuwe, door de coronacrisis ingegeven Life is So Fucked Up.

Het samenspel van Girls in Hawaii blonk uit door zijn veerkracht en dynamiek. In de meer uptemponummers, zoals Not Dead en, vooral, Time to Forgive the Winter etaleerden de heren zelfs een zekere punkenergie, wat de toeschouwers zeker niet onberoerd liet. Het in een verzengende climax uitmondende Switzerland en het forse, in psychedelische sferen badende Rorschach eindigden in een zee van noise en ook Flavor was een freak-out die je naar adem deed happen. Zelfs na extraatjes als Found in the Ground en Catwalk, nummers die het kwintet al jaren niet meer had gespeeld, kon het geestdriftige publiek er geen genoeg van krijgen. Dus keerden Wielemans en Vancauwenberghe nog een laatste keer terug, nu als akoestisch duo met een gitaar en een xylofoontje, voor een verstilde versie van Plan Your Escape.

Zeggen dat de terugkeer van Girls in Hawaii een triomf was, zou een understatement zijn. De heren gaven een uitstekend concert, met als enige zwakke schakel: het soms nogal vreemdsoortige Engels, dat, bij oppervlakkige beluistering, wel goed klónk maar zeker niet altijd even helder of grammaticaal was. Tja, zo valt er voor recensenten altijd wel iets te kniezen.