Gent Jazz – Dag 4: Space Oddity
Aan ego’s en ufo’s geen gebrek op dag 4. Gelukkig was er Medeski Martin & Wood.
Hah! Gelachen! Tenminste, toch even. Trompettist Terence Blanchard (** oe) vertoeft al enige jaren in Hollywood als soundtrackschrijver van Spike Lee, en dat laat zo zijn sporen na. Hoe anders valt zijn entree op het podium in Gent te verklaren? Dramatische akkoorden, aanzwellende paukenslagen, het leek wel Also sprach Zarathustra. ‘Ladies and gentlemen, Emerson, Lake and Palmeeeer’ riepen wij nog, maar nee: daar stapten Blanchard en zijn kwartet het podium op.
De trompettist is een gewezen leerling van drummer Art Blakey, die er jarenlang een missie van maakte om jonge muzikanten op te leiden. Blanchard heeft die rol overgenomen, en dat werpt vruchten af. Met name de jonge pianist Fabian Almazan en tenorist Brice Winston kwamen goed uit de verf.
Blanchard at van twee walletjes. De helft van de set, waaronder ‘Pet Stepo Sitters Theme Song’ (Almazan) en ‘Ask’ (Aaron Parks), werd ondergedompeld in zweverige keyboard- en trompeteffecten. Spacy en clever voor de ene, vrijblijvend en pretentieus voor de andere. De andere helft, met ‘Autumn Leaves’ en ‘Wandering Wonder’ was klassiek, strak en puntig.
Een buitenaards concert? Nee. Om een beladen woord te gebruiken: het was degelijk.
Alle hoop rustte zondag op de schouders van Randy Brecker, Bill Evans en Medeski Martin & Wood (***), die een lap soulbop zouden brengen. Met soulbop is het altijd een beetje uitkijken: het hapt lekker weg, maar het stilt je honger niet. Enter MMW, de sympathiekste anarchisten van de downtownscene. Hun ’take no prisoners’-aanpak was een verademing: hun zware sound deed je wenkbrauwen wapperen, de grooves van ‘The Hobo’ en ‘Wiggly Way’ sloegen in de darmen, en Brecker en Evans vulden elkaar soepel aan. Maar de man van de match was John Medeski – op Hammond, Rhodes én clavinet – die zijn instrumenten niet bespeelde maar aanviel. Zijn performance op melodica (overstuurd, scheurend, om medelijden schreeuwend) is nu al een van de hoogtepunten van Gent Jazz 2011. Fun!
Als afsluiter stond Return to Forever (*) geprogrammeerd. (Schrap. Schrapschrap. Spinal Tap. Schrap. Miniatuur-Stonehenge. Schrapschrap. Dwergwerpen. Schrapschrapschrap. Boodschap van de hoofdredactie: ‘geen schuttingtaal op de website’) Goed, dan beperken wij ons tot: Return to Oblivion. (BC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier