Er werd véél verwacht van Zorn@60, de feestdag die John Zorn in de Bijloke organiseerde met vier van zijn projecten. De New Yorkse meester deelde gul uit wat hij beloofd had: een perfect gedoseerde en getimede flow, die het stevige programma perfect verteerbaar maakte.
14 juli 2013 gaat de boeken in als de meest fabuleuze dag uit de geschiedenis van Gent Jazz. John Zorn kwam, zag en sloeg iedereen met verstomming.
Er werd véél verwacht van Zorn@60, de feestdag die John Zorn in de Bijloke organiseerde met vier van zijn projecten. De New Yorkse meester deelde gul uit wat hij belooft had: een perfect gedoseerde en getimede flow, die het stevige programma perfect verteerbaar maakte.
Op de site heerste zowaar een prerevolutionaire sfeer, in het besef dat hier Iets Gebeurde.
Wie: The Dreamers/Electric Masada (****)
The gig: Zelden zo’n gevarieerd publiek gezien als op de Zorndag. Kalende vijftigers met lang haar. Midlifevrouwen in cocktailjurk maar met een onderlippearcing. Oudere jongeren met een petje van Suicidal Tendencies. Een kerel met een ‘Superjood’-T-shirt. Stuk voor stuk werden ze weggespoeld, meegezogen en rond middernacht weer op het strand geworpen door muzikanten die elk op zich zouden kunnen headlinen. Dat doen ze even niet: ze scharen zich achter – nee, ze schikken zich onder dirigent John Zorn.
Dreamers bracht zoals beloofd galmende surfmuziek, met Mark Ribot in een glansrol. Filmische, epische partijen brachten aan de zijkant van de tent de bezoekers molenwiekend aan het dansen. De strakke opbouw, van gloedvolle son à la Los Cubanos Postizos tot gierende maar dynamische rock ging moeiteloos over in het songbook van Electric Masada. Stomende, pulserende klezmer zoals alleen Zorn het kan. Zorn is saxofonist, componist, rare tist, maar bovenal is hij dus dirigent. Hoe hij met krachtige handgebaren zijn muzikanten kort aangebonden houdt, is indrukwekkend. Hoe hij met zijn publiek communiceert, is world wise. Hoe hij het merk John Zorn in de markt zet en op die manier een breed publiek vindt voor moeilijke muziek, is verdomd slim.
Zoals hij nog uitschreeuwde voor hij definitief in de coulissen verdween: ‘Another 60!’
(B.C.)
