Geen drugs met oudjaar voor Danny Brown, wel twee chihuahua’s

Vonden wij zeer te smaken dit jaar: Scaring the Hoes en Quaranta, twee albums en twee kanten van Danny Brown, na een leven vol uitspattingen.

Mocht hij voor u een nobele onbekende zijn, u kent zijn bijzondere, hoge stemgeluid mogelijk van de single Frankie Sinatra van The Avalanches. Of misschien hebt u hem al gehoord als radiopresentator in Grand Theft Auto Online. Danny Brown geldt al jaren als een van de uniekste figuren in de hedendaagse hiphop, en als een man die jarenlang buitensporige hoeveelheden drank en drugs consumeerde – maar dat wel behoorlijk creatief in zijn rhymes verwerkte op albums als XXX (2011) en Old (2013).

Tijdens de pandemie hing zijn leven aan een zijden draadje. Niet het virus, wel de eenzaamheid van de lockdown na een relatiebreuk, in combinatie met drank en drugs, had hem bijna genekt. Maar dit jaar stond hij er helemaal weer, met niet één maar twee uitstekende platen. Het uitzinnige, in tamdem met cultproducer en -rapper Jpegmafia ingeblikte Scaring the Hoes stond hier vorige week nog te blinken in ons eindejaarlijstje. Vorige maand volgde Quaranta, een meer gelouterd album waarop hij verslag doet van de cocktail van roem, depressie en verdovende middelen die hem bijna fataal werd. Een ‘make or break’-plaat, zo noemt hij ze wanneer hij ons vanuit Londen te woord staat.

Danny Brown: Zo voelde het in elk geval terwijl ik Quaranta tijdens die moeilijke quarantaine aan het maken was. Ik wist niet waar het heen ging met mijn leven, zelfs niet of ik de release nog mee ging maken, eerlijk gezegd. Zo diep zat ik, verloren, in de goot. Dat het album uit is, en dat de mensen het appreciëren, is op meer dan één manier een gewicht dat van mijn schouders valt.

Dit jaar is een rollercoaster voor jou geweest. Het begon in maart met de release van Scaring the Hoes, waarop je je als vanouds in hedonistische uitspattingen wentelde. Maar nog dezelfde maand liet je je opnemen in rehab.

Brown: Quaranta is tijdens de lockdowns ontstaan vanuit eenzaamheid. Voor een groot stuk was die plaat heel therapeutisch voor me. It wasn’t a party time. Maar toen ik daarna kon samenwerken met mijn maatje Peggy (de bijnaam van Jpegmafia, nvdr.) wilde ik natuurlijk wél weer een feestje bouwen en al de fun inhalen die ik gemist had. Wanneer ik met mijn maten samenwerk, ga ik ook mijn ziel niet blootleggen, weet je wel. Dan wil ik me amuseren. Intussen was ik van Detroit naar Austin in Texas verhuisd, in de hoop toch een beetje clean te raken. Maar de drankduivel was me gevolgd. Helemaal en definitief afkicken in een kliniek was de enige optie.

Heb je het gevoel dat je drank en drugs te veel hebt verheerlijkt op je oude platen?

Brown: Enigszins wel, ja. En in het volgende hoofdstuk van mijn carrière zal ik heel wat troep opruimen. Nu, ik heb het vroeger ook regelmatig over de keerzijde van druggebruik gehad, hoor. Mensen hoorden het gewoon niet, omdat ik zo wild tekeerging. (grinnikt) Zelfs een track als Smokin & Drinkin gaat uiteindelijk over je zo depressief voelen dat je alleen nog maar kunt blowen en zuipen. Of Kush Coma, dat gaat over jezelf in een coma blowen, maar wel om te ontsnappen aan alle miserie. Alleen ging die boodschap telkens nogal verloren in de uitzinnige uitvoering.

Sinds enkele maanden ben je clean en nuchter. Is de uitzinnige Danny Brown nu ook verleden tijd?

Brown: Helemaal niet. Ook nuchter kun je feesten, hoor. (grijnst) Ik amuseer me nu zelfs meer dan vroeger.

Zeg je nu dat je je de voorbije tien jaar niet erg geamuseerd hebt?

Brown: Eigenlijk wel. En de muziek was voor alle duidelijkheid niet het probleem, wel ikzelf. Als je verslaafd bent, verlies je een groot deel van jezelf. Je vergeet op de duur ook waarom je doet wat je doet: iets nalaten dat langer zal leven dan jijzelf, dat mensen in de toekomst nog zal blijven inspireren. Maar nu heb ik de liefde voor de muziek opnieuw gevonden. Ook optreden is plezanter geworden. Vroeger zat ik met mijn hoofd vaak meer bij de afterparty dan bij de show zelf. Nu hangt er geen mist meer voor mijn ogen, nu zie ik de mensen effectief lachen tijdens mijn optredens. Dat op zich is een feest.

Als we even vooruitspoelen naar die hopelijk nog verre toekomst, hoe zou je willen dat de rapper Danny Brown herinnerd wordt?

Brown: Als iemand die niet trendy probeerde te zijn. Iemand die bewees dat er in de muziek geen regels zijn.

Weet je al hoe je het einde van dit jaar gaat vieren?

Brown: Door dankbaar te zijn dat ik een volgend jaar mag meemaken. Gewoon thuis, chillen met vrienden en familie, en met mijn twee chihuahua’s.

Je hebt twee chihuahua’s?

Brown: Yep. Samson en Ditto. Samson is een beetje een klootzak, maar die twee zijn mijn schatjes, mijn baby’s.