Fleet Foxes rocked. Fleet Foxes kicked ass. Fleet Foxes waren lúid. We moesten er aan wennen maar dat deden we betrekkelijk snel.
WHAT’S THE FUZZ?
Een hedendaagse popgroep die het jonge grut zo ver krijgt dat het volkomen uit vrije wil naar bestofte plaatjes uit vaders en moeders kast gaat luisteren, verdient kudos.
TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT?
Maar neen. Goed, in zowat elk nummer kon je horen dat Fleet Foxes wat meubels heeft verschoven, kwestie wellicht van ze in een ander licht te zetten en zo te verhoeden dat het vele toeren de intrinsieke kracht ervan zou doen verslappen.
Het zestal speelde luid, héél luid. Met name de drumaanslagen van Josh Tillman kwamen nogal heetgebakerd over, en ook bas en gitaren kregen het hard te verduren – die dwarsfluit daarentegen maakte geen kans. Vooral in oudere songs zoals ‘Mykonos‘ en ‘Your Protector‘, of ‘White Winter Hymnal‘ en ‘Ragged Wood‘ probeerden hard en zacht wat andere standjes uit.
Als toeschouwer voelde je je daar eerst nog wat onwennig bij, maar een kwijlende voyeur: neen. Daarvoor herinnerden de zaligmakende vocale harmonieën óns te herhaaldelijk aan de liturgische liederen van Radio Maria waarmee we op deze dag des heren van onze pleisterplaats Leuven naar Werchter waren gekard (ja, dit weekend is popmuziek wérk voor ons, moet u weten. Dan wil een mens in zijn schaarse vrije tijd wel eens wat anders horen. Naar welk vers van welke psalm die lyric over ‘schuilen in de schaduw van Gods vleugels’ verwijst incluis).
HET YOUTUBEMOMENT?
‘Mykonos’ en bovenal het donder en bliksem het nakijken gevende applaus dat dat te beurt viel. Het hield minuten aan, en deed Robin Pecknold – die de voorbije jaren toch al tamelijk heeft kunnen wennen aan massale publiekelijke vervoering – verbijsterd opkijken met een blik van ‘Wat hebben we in hemelsnaam gedáán om dit te verdienen? Toch maar louter een liedje gespeeld?’ Ja, maar nog geen klein beetje amen to that.
(K.B.)
