Film Fest Gent sluit imposant af met 21e editie van de World Soundtrack Awards

Eindelijk was filmmuziek weer niet enkel in films te horen.

Film Fest Gent focust zich naar eigen zeggen niet enkel op film maar ook op de bijhorende muziek, en daarom is het ondertussen traditie om het festival af te sluiten met de prestigieuze World Soundtrack Awards. De 21^e editie van de prijzenshow ging door in de imposante Gentse opera. Uiteraard waren de prijzenwinnaars het middelpunt van de aandacht, maar het werd vooral ook een avond die in het kader van live filmmuziek stond. Die werd gebracht door het Brussels Philharmonic orkest, onder leiding van maestro Dirk Brossé.

Het geluid van iglo’s

De eerste prijs die uitgereikt werd, was ‘best original composition by a young composer’. Om deze prijs te winnen, konden componisten een stukje muziek insturen dat ze geschreven hadden bij een scène uit de 99 jaar oude documentaire Nanook of the North. Tijdens de scène in kwestie zagen we Inuit een iglo bouwen. Het orkest bracht de drie beste inzendingen nog eens live, voordat de uiteindelijke winnaar bekend werd gemaakt.

Het was een fijne manier om de avond te beginnen, omdat het belang van filmmuziek zo meteen erg duidelijk werd. De scène kreeg met de verschillende soundtracks namelijk ook een heel andere lading. Eerst hoorden we de rustige, sierlijke muziek van Dougal Kemp, die vooral het noeste werk van de iglobouwers in de verf zette. De tweede soundtrack, van Matthew Lucado-Donner, klonk daarentegen veel frivoler en liet het bouwproces haast als een spelletje lijken. Ten slotte was er nog de muziek van Prokhor Protasov, die dreigend begon maar sereen afsloot, precies om te benadrukken dat het een gevaarlijk proces was maar dat de nachtrust uiteindelijk verzekerd wordt.

Tommy Pearson, presentator van dienst op het gala, benadrukte hoe speciaal het voor jonge componisten was om hun muziek live uitgevoerd te horen in plaats van via een computerprogrammaatje. Voor Lucado-Donner was het zelfs de allereerste keer. Uiteindelijk ging Dougal Kemp met de prijs van 2500 euro naar huis, en hij wist ook meteen wat hij daarmee zou doen. ‘Nu kan ik eindelijk mijn fiets laten herstellen’

Vervolgens mocht Wim De Witte, programmadirecteur van het Film Fest, de prijs voor ‘best original song’ uitreiken. Die ging naar Call Me Cruella uit de recente disneyfilm Cruella met Emma Stone. Het nummer werd onder andere geschreven door filmcomponist Nicholas Britell en uitgevoerd door Florence and the Machine. Frontvrouw Florence Welch en Britell stuurden een videoboodschap in waarin ze de hele filmcrew bedankten.

Witte sneakers

Daarna werd de ‘discovery of the year’ award uitgereikt, nadat het orkest muziek speelde van Bryce Dessner die vorig jaar die prijs in ontvangst nam. We hoorden stukken uit de films The Two Popes, The Revenant en het gloednieuwe Cyrano. De winnaar van dit jaar was Nainita Desai voor The Reason I Jump, een unicum want dit was het eerste jaar waarin documentaires ook in aanmerking kwamen. De prijs werd uitgereikt door Daniel Pemberton, die de award zelf ook won in 2014 en met zijn kekke paarse kostuum voor wat kleur zorgde op het podium, waar het orkest volledig in het zwart uitgedost was. Met zijn witte sneakers zorgde die ook voor een Conner Rousseau-momentje.

Voor de pauze mocht Benji Merrison nog de ‘public choice award’ in ontvangst nemen voor zijn score bij de de film SAS: Red Notice. Het eerste deel werd afgesloten met livemuziek die geschreven was door eregast Max Richter, die zelf ook aanwezig was in de Gentse opera. Vooral de beklijvende muziek uit tv-serie The Leftovers weergalmde erg mooi door de chique zaal, al viel het erg bekende On the Nature of Daylight zeker ook in de smaak.

De ‘grote’ prijzen moesten echter nog volgen na de pauze. ‘Television composer of the year’ werd gewonnen door Carlos Rafael Rivera, wiens werk u misschien gehoord hebt in seizoen 1 van Hacks maar die u waarschijnlijker kent van The Queen’s Gambit. De componist kon zelf niet aanwezig zijn, maar liet in een videoboodschap weten dat hij hoopt volgende jaar ‘als fan’ te kunnen komen.

Sierlijk Grieks

Hoogtepunt van de avond was toen Eleni Karaindrou de ‘lifetime achievement award’ in ontvangst mocht nemen. De Griekse componiste staat vooral bekend om haar werk in de klassieke films van Theo Angelopoulos, en ze droeg de prijs dan ook op aan haar overleden regisseur en vriend. Het orkest bracht een selectie uit haar werk voor die films, en Karaindrou nam zelf ook plaats aan de piano.

Hierdoor werd meteen duidelijk waarom ze de prijs in ontvangst mocht nemen. De muziek had iets heel doorleefd en melancholisch, en was met gemak de mooiste van de avond. Bovendien had ze zelf nog een accordeonist meegenomen, wat de muziek soms een fijne, volkse toets gaf. Een andere glansrol was weggelegd voor de klarinetspeler met roze Tom Lanoye-brilletje, die meerdere sierlijke solo’s uit zijn instrument haalde. De eerste staande ovatie van de avond volgde volledig terecht.

De laatste prijs was die voor ‘film composer of the year’, waarmee een componist niet voor één bepaald werk maar voor al zijn soundtracks in een jaar in de bloemetjes werd gezet. Daniel Pemberton en zijn witte sneakers mochten opnieuw het podium betreden, ditmaal niet om de prijs uit te reiken maar om hem zelf in ontvangst te nemen voor zijn werk bij de films Enola Holmes, Rising Phoenix en The Trial of the Chicago 7. Hij kreeg de prijs uit handen van Nathalie Álvarez Mesén, regisseur van de film Clara Sol die ook op het festival te zien was. Zij vertelde hoe ze altijd filmmuziek opzet tijdens het schrijven van haar screenplays en hoe mooi ze de relatie tussen beeld, geluid en tekst vindt in de kunsten.

Pemberton zelf gaf een monoloog over hoe fijn het is om filmcomponist te zijn. ‘Als je in een band zit hebben mensen bepaalde verwachtingen van je en als je daarvan afwijkt kun je kritiek verwachten. Als filmcomponist ben je enigszins onzichtbaar en heb je alle vrijheid om telkens iets nieuws uit te proberen.’ Ook bedankte hij het aanwezige publiek om interesse te tonen in filmmuziek, een wereld die tegelijk enorm mainstream en toch ook erg niche is.

Om de avond af te sluiten haalde Tommy Pearson eregast Max Richter op het podium. De Duits-Britse componist benadrukte het verbindende aspect van muziek en hoe fijn het was om weer taal- en cultuurbarrières te kunnen doorbreken met live uitvoeringen ervan. Het voelde goed om weer een echt publiek te kunnen zien reageren op zijn stukken, terwijl mensen het afgelopen enkel op plaat of in films naar zijn muziek konden luisteren.

De World Soundtrack Awards sloten af met opnieuw muziek uit 4 werken van Max Richter, waaronder zijn doorbraaksoundtrack voor Waltz With Bashir. De staande ovatie op het einde was niet enkel een eerbetoon aan de muziek, maar ook een luide zucht van opluchting dat filmmuziek opnieuw niet enkel in films te horen was.