Queens of the Stone Age kiest: 23 niet te missen acts tijdens de festivalzomer van 2023

Van Arctic Monkeys tot Amyl and the Sniffers: de 23 acts die Queens of the Stone Age – curator van Knack Focus’ festivalspecial  – ‘sick, sick, sick’ vindt op onze festivals.

The Chats (Graspop, 17.06)

Michael Shuman (bassist): ‘We hebben enkele jaren geleden door Australië getourd met deze jongens. Ze zijn heel grappig en zitten barstensvol jeugdige energie’.

De set van The Chats op Graspop zal vijftig minuten duren. Mochten ze alle 27 songs op hun albums High Risk Behaviour (2020) en Get Fucked (2022) na elkaar aframmelen, dan klokken ze af op exact zes minuten meer. Maak gerust zelf de rekensom. Een scheel van de speed kijkend punkrocktrio op een metalfestival, dus. De Australiërs hebben er alvast ervaring genoeg voor, want behalve met QOTSA tourde het trio ook al met Guns N’ Roses, The Strokes en Iggy Pop.

The Mars Volta (Best Kept Secret, 11.06 & OLT Rivierenhof, 14.06)

Jon Theodore (drummer, ex-Mars Volta): ‘Happy those weirdos are still ripping.’

‘Those weirdos’ is geen slechte manier om The Mars Volta te beschrijven. De progrockband rond Omar Rodriguez Lopez en Cedric Bixler Zavala, beiden ook bekend van posthardcoregroep At the Drive-In, laat zich namelijk niet makkelijk in woorden vatten. Op hun debuutalbum was de energie van At the Drive-In nog te horen, al werden de songstructuren erg uitgerekt. Opvolger Frances the Mute was dan weer een maximalistisch prog-statement, met als orgelpunt het 32 minuten durende Cassandra Gemini. En op haar recentste, titelloze plaat bracht de groep plots behapbare gitaarpop. Welk gelaat The Mars Volta deze zomer ook laat zien, saai wordt het niet.

Iggy Pop (Rock Werchter, 29.06)

Josh Homme (zanger-gitarist): ‘Als mijn carrière na mijn samenwerking met Iggy was geëindigd, had ik daarmee kunnen leven.’

Met Every Loser bracht Iggy Pop begin dit jaar zijn negentiende soloalbum uit. Live brengt hij dat tot leven met de Every Loser Band, een groep die Jamie Hince van The Kills, Duff McKagan van Guns N’ Roses en Chili Pepper en Werchter-habitué Chad Smith in de rangen heeft en dus allesbehalve een bende losers is. Als u weet dat Iggy-concerten ook steevast trips down memory lane zijn die al het essentiële van The Stooges en Iggy Pop solo bundelen – Jazz Middelheim 2022, iemand? – weet u waar u op de openingsavond van Rock Werchter moet zijn.

Thundercat (Couleur Café, 23.06)

Michael Shuman: ‘Als bassist vind ik dat je hem live moet hebben gezien.’

‘Ik wist dat het speciaal zou zijn’, zei Stephen Bruner alias baswonder Thundercat over de in april verschenen single No More Lies, zijn beestig onderonsje met Kevin Parker van Tame Impala. Naast Parker werkte de vingervlugge fusionvernieuwer uit LA ook al samen met Erykah Badu, Kendrick Lamar (op het magnus opus To Pimp a Butterfly), Mac Miller, Gorillaz, Silk Sonic en Childish Gambino. Die laatste tekende present op It Is What It Is, het album waarvoor Thundercat in 2021 zijn klauwen mocht zetten in de Grammy voor ‘best progressive r&b album’.

Billie Eilish (Pukkelpop, 18.07)

Josh Homme (in zijn podcast The Alligator Hour): ‘Haar artiestennaam klinkt als een Schotse countryzangeres, maar live is ze geweldig, toch? En ze maakt alles zelf, met haar broer. Heel cool.’

Wat kunnen we u nog vertellen dat u nog niet weet over Billie Eilish, het wonderkind van de 21e eeuwse popmuziek? Dat ze in 2021 op twintigjarige leeftijd haar uitstekende tweede album Happier than Ever uitbracht? Dat ze daarmee een geweldige show in het Sportpaleis gaf? Dat ze met haar melancholische pop niet alleen jonge muziekfans, maar ook oude rotten als Josh Homme, Dave Grohl en Thom Yorke overstag doet gaan? Bovendien voelt haar show op Pukkelpop als een thuismatch aan, na de editie in 2019 toen ze om 15 u ’s middags een heuse volksverschuiving teweegbracht.

Grace Jones (Live is Live, 25.06)

Michael Shuman: ‘Na al die jaren doet ze het nog steeds geweldig. Klasse.’

Met The War on Drugs, dEUS en Suede heeft Live is Live niet de jongste affiche samengesteld, maar van alle headliners heeft Grace Jones toch de meeste ervaring op de teller. De Jamaicaanse popdiva brak in de seventies door met haar debuutalbum Portfolio, androgyne looks en gedurfde performances, maar bewijst op haar vijfenzeventigste nog steeds relevant te zijn. Zo mocht ze vorig jaar nog meezingen op Beyoncé’s Renaissance en werkt ze naar eigen zeggen aan een nieuw ‘African hybrid’-album, haar eerste sinds 2008. (Benieuwd of er ook deze keer twee dozijn Fine de Claire-oesters op haar rider staan.)

Arctic Monkeys (Rock Werchter, 02.07)

Josh Homme: ‘Alex Turner en Arctic Monkeys zijn een blijvende inspiratie. Zij zullen ons willen kapotspelen op Werchter en wij hen. Uit liefde.’

Vorige zomer sloten ze Pukkelpop af, dit jaar moet Rock Werchter voor de bijl. Alex Turner en de zijnen spelen vlak na Queens of the Stone Age, een band waarmee ze in het verleden vaak hebben samengewerkt. Wie weet kan er wel een duetje met Josh Homme vanaf. En anders zult u het moeten doen met de heerlijke valse trages uit hun jongste album The Car of de karrenvracht aan hits waaronder 505, Do I Wanna Know? en I Bet You Look Good on the Dancefloor. Altijd prijs.

King Gizzard & the Lizard Wizard (Pukkelpop, 20.08)

Dean Fertita (multi-instrumentalist): ‘Sinds ik die videoclip voor het eerst zag, ben ik lid van de sekte van de People-Vultures.’

Als rock zogezegd op sterven na dood is, dan loopt King Gizzard & the Lizard Wizard al tien jaar rond met defibrillators. Het Australische zestal heeft met zijn twee dozijn albums, een rist liveplaten en remixes een loyale kliek ‘Gizzheads’ rond zich verzameld, die net als Fertita de ‘People-Vultures’ uit de gelijknamige videoclip aanbidden. Laat u op Pukkelpop meevoeren op een psychedelische jam waarin King Gizzard naadloos prog, jazzrock en synthpop versmelt.

Blur (Lokerse Feesten, 08.08)

Blur-bassist Alex James komt niet alleen naar België voor de Lokerse Feesten. Hij durft hier met het gezin ook al eens te komen tafelen en shoppen.

Amyl and the Sniffers (Pukkelpop, 19.08)

Het rauwste punkrockcombo van down under.

‘A breath of filthy fresh air’, werden Amyl and the Sniffers door The Guardian genoemd toen ze in 2019 debuteerden met een album dat punkrock opnieuw tot zijn luide en vuile essentie herleidde. De zelfverklaarde boerenpummels uit Australië worden aangevoerd door Amy Taylor, die haar feministische waarden en workingclassidealen met bijtende humor in de microfoon blaft. ‘Consensueel geweld’, zo beschrijft Taylor haar ideale moshpit. ‘Freaks to the front!’ klinkt het dan ook bij wijze van aanmoediging op het tweede album Comfort to Me (2021). En mocht u op een Dries Van Langenhove botsen, bedenk: ‘If they don’t like you as you are/ Just ignore the cunt’.

The Voidz (Best Kept Secret, 09.06)

Featuring Julian Casablancas, die ooit nog meezong op Sick, Sick, Sick van Queens of the Stone Age.

Voor het tweede jaar op rij komt Julian Casablancas naar de Beekse Bergen, zij het dan in een ander gedaante. Waren The Strokes het equivalent van een leren jasje en een zwarte zonnebril, dan is The Voidz Casablancas’ verkleedkoffer. Barokke pop, psychedelica, Mac DeMarco of metalrock (zoals op hun gloednieuwe single Prophecy of the Dragon): met The Voidz mag Casablancas doen waar hij zin in heeft.

2manydjs (WeCanDance, 06.08 Pukkelpop, 19.08)

‘Laat ’s nachts gaan dansen, daar draait het om’, zegt Josh Homme. Naar eigen zeggen deed hij dat in ons land ook met de Dewaele-broers.

Aphex Twin (Dour, 16.07)

Michael Schuman: ‘Ik dans niet vaak, maar als ik het dan toch doe, ga ik los op Aphex Twin.’

Hoog en zeldzaam bezoek op de weide van Dour dit jaar: niemand minder dan Aphex Twin mag het hoofdpodium afsluiten. Richard D. James brengt ondertussen al ruim dertig jaar muziek uit, maar zijn werk blijft verfrissend genoeg om een nieuwe generatie Dourgangers warm te krijgen. Dat Aphex Twin notoir weinig optredens geeft, zit daar ook voor iets tussen. Maar verwacht geen liveshow waarin Selected Ambient Works of Windowlicker gespeeld worden: de Brit specialiseert zich de laatste tijd in hyperkinetische dj-sets waarin de wilde bliepjes en chaotische drumpatronen je om de oren vliegen.

Baxter Dury (Lokerse Feesten, 08.08)

Michael Shuman: ‘Ik hoop dat hij live net zo hilarisch is als op zijn platen. Ik hou van alles aan Baxter Dury. Al ga ik na zijn set moeten rennen om Blur te zien.’

Je zou hem de Spinvis van de britpop kunnen noemen. Al dik twintig jaar lang werkt Baxter Dury, 51, aan een collectie kleine, geknutselde nachtliedjes, vol weemoed, amusement, Blur en Gainsbourg. Werelddominantie zal hij er niet mee bereiken, maar iets zegt dat dat ook nooit zijn bedoeling is geweest. Op de Lokerse Feesten speelt hij samen met Hot Chip en Blur: Queens of the Stone Age raadt u aan om op tijd te komen.

Florence + the Machine (Pukkelpop, 20.08)

Dean Fertita: ‘Florence Welch heeft een onmiskenbare stem en energie.’

De Britse priesteres van de barokke pophymne heeft niet stilgezeten sinds ze vorig jaar op TW Classic haar vijfde studioalbum Dance Fever voorstelde. Ze coverde No Doubts Just a Girl voor het tweede seizoen van Yellowjackets. Ze trok een zeemeerminnenstaart aan voor haar nieuwe single Mermaids. En ze bracht het felgesmaakte liveduet Morning Elvis uit met Ethel Cain, die twee dagen eerder op Pukkelpop staat. Bovendien is het weer hip om Florence + the Machine-fan te zijn: feeërieke omajurken vallen dezer dagen onder de noemer cottagecore en trendwatchers voorspelden onlangs zelfs een blotevoetenzomer.

Tinariwen (Best Kept Secret, 10.06)

Jon Theodore: ‘De vaandeldragers van de woestijnblues.’

Ze waren al veteranen van verschillende gewapende opstanden toen ze in 2001 bij een westers publiek bekend raakten met het album The Radio Tisdas Sessions, en intussen mogen de voormalige Toeareg-rebellen van Tinariwen zich ook oud-strijders van de woestijnblues noemen. Van de Sahara naar de dorre vlaktes in Californië was dan ook een kleine stap voor het collectief, toen ze hun albums Emmaar (2014) en Elwan (2017) deels gingen opnemen in Rancho De La Luna, de studio waar Josh Homme ooit zijn befaamde Desert Sessions boven de doopvont hield. Met bezwerende gitaarjams de elementen trotseren: het schept een band.

Bruce Springsteen (TW Classic, 18.06)

Michael Shuman: ‘Ik houd zijn set misschien niet vol – ik kan nergens vier uur naar kijken – maar de show van The Boss blijft er een om van je bucketlist af te vinken.’

Elke fan weet ondertussen wat een Springsteen-concert inhoudt: The Boss (verontrustend fit op zijn 73e) en zijn heart-stopping, pants-dropping, house-rocking, earth-quaking, booty-shaking, Viagra-taking E Street Band die tussen de twee en de vier uur lang iconische monsternummers pompen tot werkelijk niemanvnog kan. Al lijkt er deze tour één ding veranderd, als we de reviews mogen geloven: ‘Het gevoel bekruipt je dat hij afscheid neemt van zijn publiek’, aldus De Volkskrant. Wordt dit zijn laatste passage in België?

Herbie Hancock (Gent Jazz, 15.07)

Michael Shuman: ‘Een van de beste muzikanten ooit, en ik ben er zeker van dat ook zijn band op punt staat.’

Vorig jaar bevestigde de jazzlegende het nog eens in een interview: er staat een nieuw album in de stijgers, en naast Thundercat, Flying Lotus en Kamasi Washington werken ook Pharrell Williams en Kendrick Lamar eraan mee. 83 jaar jong en nog altijd de blik op nieuwe horizonten gericht: dat komt ervan als een van je eerste solocomposities tot een klassieker uitgroeide (Watermelon Man uit 1962), je als toetsenist van diens legendarische ‘tweede kwintet’ mee de koers van Miles Davis richting fusion uitstippelde en je in de eighties met synths en draaitafels de brug van jazz naar hiphop inhuldigde.

Interpol (Best Kept Secret, 10.06)

Dean Fertita: ‘Ik houd van hun dark waves sinds Turn on the Bright Lights.’

In Pitchfork-middens is er het voorbije decennium wel eens smalend gedaan over Interpol, hun sérieux, hun pretentie, hun somberte, hun outfits en lyrics als ‘Subway, she is a porno’. Maar kijk: met de twintigste verjaardag van hun debuutplaat Turn on the Bright Lights, hun passage in de docu Meet Me in the Bathroom (over de New Yorkse muziekscene van de prille noughties) en de revival van de indiesleaze lijken de Amerikanen van Interpol weer erkend te worden voor wat ze zijn: vaandeldragers van de postpunk.

Siouxsie (Lokerse Feesten, 07.08)

De gothic goddess van de punk is terug.

Haar Spellbound was de soundtrack bij de seizoensfinale van Stranger Things vorige zomer, de derde keer al dat de reeks het nummer gebruikte. Prima moment dus voor een nieuwe generatie om een van de invloedrijkste vrouwen uit de muziekgeschiedenis te leren kennen, de punk goth die ervoor zorgde dat Robert Smith van The Cure eruitziet zoals hij eruitziet, Joy Division klinkt zoals ze klinken en een rol speelde in de carrières van Paramore, Bloc Party, Radiohead, PJ Harvey én The Weeknd. Na haar comebackshow in de AB vorige maand, haar eerste concert in een decennium, keert de 66-jarige Siouxsie Sioux nu ook terug naar de festivalwereld.

Viagra Boys (Rock Werchter, 30.06)

Michael Shuman: ‘Alles wat ik wil van een liveshow. Een must.’

Ondanks hun bandnaam, heeft de Zweedse postpunkgroep Viagra Boys meer te bieden dan obscene humor. Zo is hun doorbraaksingle Sports, waarin frontman Sebastian Murphy droogweg een hoop balsporten opsomt, niet alleen een droogkomisch lolletje, maar ook een parodie op de hypermasculiniteit in de sportwereld. Op hun recentste album Cave World bezingen de Viagra Boys dan weer de ‘de-evolution’ van de moderne mens, maar het album ‘werd ook geïnspireerd door enkele documentaires over apen’. Voor maatschappijkritiek met een kwinkslag en lompe postpunk moet u deze zomer op Werchter zijn.

Kendrick Lamar (Les Ardentes, 06.07)

Michael Shuman: ‘Zijn optreden op Glastonbury vorig jaar was een van de beste hiphopshows die ik ooit heb gezien. Wat het verleggen van de grenzen in de mainstreammuziek betreft, is hij op dit moment de nummer één.’

Alles aan Kendrick Lamar is groots. Zijn albums, waaronder vorig jaar nog Mr. Morale & the Big Steppers, zijn tot in de puntjes uitgewerkt. Die doortastendheid trekt Kung Fu Kenny ook door naar zijn liveshows. Zo bracht hij in het Sportpaleis vorig jaar niet alleen zijn hiphopklassiekers mee, maar ook dansers, een uitgekiend schaduwspel en een buikspreekpop. Kortom: wie denkt dat hiphopshows doorgaans een flauwe bedoening zijn, zal op Les Ardentes zijn mening moeten bijstellen.

De Staat (Best Kept Secret, 09+10+11.06)

Op Best Kept Secret presenteert het Nijmeegse kwintet zijn jongste release Red Yellow Blue op élk van de drie dagen, waarbij het telkens een andere kant van zichzelf belicht. Rood staat voor agressief en donker, geel voor opgewekt en dansbaar en blauw voor introspectief.