Onze man ging voor het eerst in zijn leven naar Kamping Kitsch en zag daar een hoop legendarische optredens. Alleen jammer dat iedereen er voor de grap stond.
Met Kamping Kitsch heb ik altijd een moeilijke relatie gehad. Enerzijds ben ik grote fan van het slechtste en het absurdste dat onze volkscultuur te bieden heeft. Niets is ontroerender dan een schlagerzanger die vals zingt voor twintig mensen in een parochiezaaltje. Elk jaar staan er op de affiche van Kamping Kitsch dus meerdere artiesten die ik dolgraag live zou zien. Toch ben ik er nog nooit eerder geweest omdat de vibe van het festival me een beetje afstoot. Uiteraard is het één groot verkleedfeestje, en als iedereen in het publiek daar voor de grap staat, verliest de kitsch al snel zijn charme. Omdat er dit jaar té veel niet te missen acts kwamen optreden, ben ik er echter in geslaagd om me daarover te zetten. Ik haalde mijn lelijkste kleren uit mijn kast, maakte mijn meest vernederende wandeling naar het station ooit en sprong op de trein naar Kortrijk.
Het eerste dat me bij betreden van het terrein opvalt, is wat voor aanslag op de zintuigen dit festival is. In elk hoekje weerklinkt andere botsautomuziek, waardoor je nergens echt tot rust kan komen. En ook de ogen worden overladen met nieuwe prikkels. Hier hangt een gigantische opblaasjoint, daar dan weer tien grote flesjes flügel. Ondertussen staan er in je ooghoek vijftig bezoekers te dansen op een ronddraaiend platform, terwijl er aan de andere kant een kermisattractie zijn ding doet. En dan heb ik het nog niet gehad over de outfits van de bezoekers, die je constant overweldigen met vijftig tinten fluo. Dit is geen festival voor tere zieltjes.
Toch vind ik tussen alle chaos vlot mijn weg naar het podium waar ik het meeste tijd zal doorbrengen: de Slager Tente. Ik ben iets vroeger dan verwacht, waardoor ik eerst nog moet kijken naar een vrouw in bikini die tussen allemaal droge worsten en grote kaasbollen staat te lipsyncen met het nummer Ik wil die BBC. Voor de onschuldigste lezers: BBC verwijst hier niet naar de Britse openbare omroep, maar naar big black cock. Subtiliteit had ik hier sowieso niet verwacht, maar ik word er wel meteen heel bruut op gewezen waar ik ben beland.
Daarna volgt gelukkig een eerste hoogtepunt. Ik ben vroeg naar Kamping Kitsch gekomen omdat ik het optreden van Zangeres Martine absoluut niet wilde missen. Zo’n vijftien jaar geleden ontdekte ik haar culthit Caballero, maar ik had nog nooit de kans gehad om haar live te zien. En ik was duidelijk niet de enige die hierop zat te wachten, want meteen duiken in het publiek verschillende sjaals met de naam van de zangeres op. Het duurt geen vijf minuten voordat ik omsingeld word door een polonaise die maar geen einde lijkt te kennen. Dit is waar het voor mij allemaal om draait vandaag.
Zo maak ik nog een paar onvergetelijke optredens mee. Ook Geert Denna is iemand die ik al volg van toen hij nog Zanger Geert heette. Zijn nummer Kangoeroe is een echte klassieker geworden in mijn vriendengroep. Helaas haalde dat nummer de setlist niet, maar de sympathieke zanger wist alsnog de tent in vuur en vlam te zetten. En ook het optreden van G Goran zal me de rest van m’n leven bijblijven. Deze West-Vlaamse rapper ging tien jaar geleden viraal met Pret & Roapn, een agrarische parodie op Drank & Drugs van Lil Kleine en Ronnie Flex. Niet alleen blijft het een hilarisch nummer, door het in 2025 nog eens te horen voelde ik me alsof ik een teletijdmachine was binnen gesukkeld. En ik doe er ook enkele ontdekkingen op. De vrouw die optreedt als Linda uit Wervik heeft bijvoorbeeld haar weg naar mijn playlist gevonden.
Ook op het hoofdpodium zijn enkele mooie dingen te beleven. Eindelijk zie ik de legendarische Sergio eens live. Debby Gommeren uit The Real Housewives of Antwerp mag vijf minuten optreden, die ze grotendeels spendeert aan een cover van de Vengaboys waarin de tekst aangepast wordt naar ‘the Debby bus is coming’. TikTokfenomeen Orgel Joke speelt een cover van Clouseau. Martine, de poetsvrouw van de Verhulstjes, komt tussen alle optredens het podium vegen.
Toch blijft er ergens iets knagen. Iedereen in het publiek is een beetje te zelfbewust, te hard bezig met het in stand houden van de grap. De hele dag moet ik denken aan de Franse filosoof Jean Baudrillard en zijn idee van het simulacrum: een kopie van een origineel dat niet bestaat. Schlageroptredens zijn veel leuker op een dorpsfeest waar iedereen oprecht van de muziek, zonder het als een grote grap te benaderen. Kamping Kitsch is gebaseerd op een soort fantasiebeeld dat meer gebaseerd is op de familie Flodder en New Kids dan op echte volksfeesten. Het publiek verbergt zich achter humor om zichzelf de toestemming te geven van de muziek te genieten, terwijl de vrije geest dat masker niet nodig heeft.
Het simulacrum wordt in stand gehouden door het beperkte repertoire aan nummers dat ik te horen krijg. Er wordt gepuurd uit slechts een handvol hits die iedereen kent en associeert met het fantasiebeeld dat het festival wil opwekken. Leef van André Hazes, Allemaal van Wim Soutaer, Viva de Romeo’s,… Allemaal heb ik ze minstens vijf keer gehoord. Terwijl onze schlagerwereld zoveel rijker is dan dat, maar obscuurdere hits zouden de fantasie kunnen doorprikken. Wanneer ik eventjes ga neerzitten terwijl Wesley Sonck Allemaal covert (wie heeft die man een microfoon gegeven?), is een man oprecht geaffronteerd wanneer ik zijn uitnodiging om de polonaise te dansen afsla. Alsof ik daarmee zijn eigen fantasie in duigen doe vallen.
Dat gevoel overschaduwde mijn dag. Iedereen ging uit de boel, maar het voelde allemaal een beetje gemaakt. In een andere context waren al deze optredens veel puurder geweest en kon de knipoog achterwege blijven. Ik vind een optreden van G Goran of Geert Denna oprecht plezant, en dat voelde not done op Kamping Kitsch. Maar achteraf hou ik toch vooral goede herinneringen aan de dag over. Mijn ontmoeting met Zangeres Martine kan niemand me nog afnemen.