‘Hallo kroket’: dit waren Nick Cave, Florence + the Machine en The Smile op TW Classic

Nick Cave tijdens de festivalzomer van 2022. © Getty Images
Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

TW Classic 2022 werd gedomineerd door een stel debutanten, een sekteleidster en een man die van friet met champignonkroket eten nationaal nieuws heeft gemaakt.

The Smile: postpunk op het scherpst van de snee

Een debutant op TW Classic! Maar wat een staat van dienst hebben Thom Yorke, Jonny Greenwood en Tom Skinner. De eerste twee vormen nu al ruim 35 jaar de spil van Radiohead, de derde geeft als drummer de maat aan bij jazzband Sons of Kemet. Als The Smile (****) – genoemd naar een gedicht van Ted Hughes over een mysterieus glimlachende man die alles en iedereen in zijn buurt de ondergang in helpt – slaat dit trio u om de oren met de ene hoekige riff na de andere space-y synth en groovy bas. Geen lachertje.  

In Werchter, waar Yorke en co. hun eerste concert op Belgische bodem speelden, moest zowat hun hele debuutalbum A light for attracting attention eraan geloven. The Smoke was Een Vibe, met dank aan de betere baswerken van Thom Yorke. Thin Thing klonk even spannend en speels als het Radiohead uit de tijd van In Rainbows. Semi-tearjerker Free in the Knowledge eindigde dan weer met een outro die op de aftiteling van Stranger Things had gepast, met Greenwood die zijn gitaar te lijf ging met een strijkstok. In Just eyes and mouth kreeg de dad dancer in Thom Yorke nog eens vrije baan. En zowel We don’t know what tomorrow brings als You will never work in television again was postpunk op het scherpst van de snee.

‘We’re a new band called The Smile and we’ll do anything. Within reason’, plaagde een opvallend goedgeluimde Thom Yorke het publiek. Een Radiohead-cover zou voor dit trio natuurlijk de redelijkheid ver voorbij zijn, maar in Werchter kon er als afsluiter wél een song uit de harde schijf van Thom Yorke solo vanaf: Feeling Pulled Apart By Horses, op plaat een obscure deep cut, hier net als de rest van hun set met veel goesting en grinta gebracht. Lekker livedebuut.      

Florence + the Machine tijdens de festivalzomer van 2022. (c) Getty Images

Florence + the Machine: ritueel smachten

Florence + the Machine (***) was een van de namen die van het geschrapte Werchter Encore naar TW Classic overgeheveld werden. Op zich geen mismatch, al was de keuze om Florence Welch en de haren niet op de Main Stage maar in The Barn te posteren veel minder snugger: een half uur voor aanvang van het concert was het er al over de koppen lopen.

Een Florence + the Machine-concert voelt altijd als een haast sektarische aangelegenheid. Welch die haar met bloemenkransen getooide aanbidders op de voorste rijen aait en knuffelt en zij die haar op hun beurt als een godin in hun armen sluiten: ook op TW Classic waren we weer getuige van een rondje ritueel smachten.

Verder klopte de stappenteller van Welch – zoals altijd blootvoets en gehuld in een wit kanten kleed – weer overuren, en zong ze in songs als Cosmic Love niet de pannen van het dak maar dan toch de zeilen van de tent. Ook de planchee van The Barn zal de doortocht van de Britse gevoeld hebben. Tijdens Dog days are over, waarin iedereen door Welch werd aangemaand de smartphone weg te steken en ‘in het moment te leven’, werd die net niet aan gort gesprongen. Heel even begrepen we hoe het komt dat er onlangs op een Florence + the Machine-concert in Berlijn een mini-aardbeving werd gemeten.

Muzikaal vielen er nu ook weer niet zó veel aardverschuivingen te noteren. Gezapig (King, Dream girl evil) of gezwollen (Spectrum, Hunger), iets tussenin lijkt er nauwelijks te bestaan bij Florence + the Machine. Of toch: Never let me go, een song die Florence Welch jarenlang niet heeft willen zingen omdat ze hem schreef toen ze ‘young, sad and very drunk’ was, was ronduit pakkend. ‘It’s over and I’m going under, but I’m not giving up’, klonk het, ontdaan van alle bombast. Dan toch nog een aardschokje.  

Nick Cave, the Bad Seeds & those fucking Belgians

Nick Cave (****1/2) dan, de man die tegenwoordig maar een friet met champignonkroket hoeft te eten of het is nationaal nieuws. Zijn shows zijn dat gelukkig óók nog steeds. Op TW Classic werd weer duidelijk waarom.

Cave, zijn Bad Seeds en hun driekoppig gospelkoor gingen ziedend van start met Get ready for love, There she goes, my beautiful world en vooral een lekker langgerekt From her to eternity. Jubilee Street begon vervolgens rustiger dan op plaat maar eindigde hárder. ‘I’m transforming, I’m vibrating, look at me now!’ schreeuwde Cave, terwijl zijn rechterhand Warren Ellis loosging op elektrische viool. Ondertussen viel de regen met bakken uit de lucht, maar dat weerhield Cave er niet van de voorste rijen van het publiek op te zoeken. ‘Het is hier fucking glad’, zei hij op zijn weg terug. ‘Is dit podiumgedeelte gebouwd door een saddist?’

En dan was er het drieluik Bright horses (‘a very beautiful song’, volgens Cave himself), I need you en Waiting for you, nummers waarvan de achtergrond (het overlijden van zoon Arthur Cave in 2015) genoegzaam bekend is, en die er na het recente overlijden van nog een tweede zoon alleen maar geladener, aangrijpender en móóier op zijn geworden. ‘Well there are things too hard to explain’, zong Cave, en hij draaide zich weg van zijn piano om het publiek recht in de ogen te kijken. Zonder iets te vertellen was alles gezegd. Hallo kroket.

Via Carnage – uit de gelijknamige, vorig jaar verschenen duoplaat van Nick Cave en Warren Ellis – ging het daarna naar Tupelo en Red Right Hand, die allebei een XL-versie meekregen. Het refrein van dat laatste nummer werd ook na afloop nog luidkeels meegescandeerd. ‘50 jaar, één hit’, lachte Cave. En dan: ‘Stop met dat te zingen, straks hoor ik het nog als ik ‘s nachts wakker word en denk ik: those fucking Belgians.’

Naar het einde toe volgden er alleen maar méér classics – The Mercy Seat! The Ship Song! City of refuge! Into my arms! – en classics-in-wording – Higgs Boson Blues, White Elephant en Ghosteen speaks. ‘I think my friends have gathered here for me, to be beside me’, klonk het in dat laatste. Een aan de doorweekte festivalgrond genageld Werchter kon het daar alleen roerend mee eens zijn.

Nick Cave & the Bad Seeds tijdens de festivalzomer van 2022. © Getty Images

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content