25 tips voor de festivalzomer van 2025

Wordt de festivalzomer van 2025 een grand cru? 25 artiesten die niet in uw muzikale agenda mogen ontbreken.

Chappell Roan (Pukkelpop 15.08)

De Pink Pony Club komt naar Kiewit

De popheadliner waar we het meest naar uitkijken. Vorig jaar leek deze queer theatre kid uit het Midden-Westen zich uit het niets op te werpen tot een toonaangevende popster dankzij haar liefde voor dragkostuums, discopop en Pink Pony Club, een anthem over jezelf terugvinden in een gaybar. Sindsdien kampeert ze in de Billboard Hot 100, won ze een Grammy als Best New Artist en werd ze in één zomer tegelijk de meest geliefde én controversiële popster van het moment. (Roan had een opinie over ‘creepy’ fangedrag. Vonden ze niet leuk.) Haar grootste verdienste? Chappell Roan wist popmuziek weer ongegeneerd fun te maken. Of hoe zou u het dansje van Hot To Go – ook wel de lesbische YMCA – anders beschrijven? ○ (L.De.)

Porridge Radio (Absolutely Free Festival 2.8)

Een allerlaatste keer

Soms vraag je je af hoe ze het bij Absolutely Free Festival toch klaarspelen. Op voorwaarde dat je wat lege batterijen binnenbrengt, is de toegang volledig gratis, maar dat weerhoudt de organisatie er niet van de krenten uit de pap te vissen. Dit jaar pakken ze in Genk bijvoorbeeld uit met de allerlaatste Belgische show van Porridge Radio ooit. De indieband rond Dana Margolin houdt er na dit jaar mee op, maar niet voordat je ze nog één keer gratis aan het werk kan zien. Vergeet dus niet om enkele batterijen opzij te leggen. (T.C.)

Little Simz (Couleur Café 27.6)

De queen of UK rap

‘Better kiss the ring when you see me / I ain’t even scraped the surface from the power that’s within me.’ Nee, dit is geen dreigende tweet van koning Donald Trump, het is wel Little Simz op haar pas verschenen album Lotus. Haar passage vorige zomer op Glastonbury werd algemeen onthaald als een triomf voor de nieuwe koningin van de Britse rap, een kroontje dat ze verdiende met drie topalbums in vier jaar tijd. Voor Lotus diende Simz zich doorheen een writer’s block én een pijnlijk conflict met producer en jeugdvriend Inflo te worstelen, maar ze staat er weer, deze kleine heerser. ‘Bet you never seen a young black woman so fly / Sim-Simma’s arrived / Got the heart of a lion, my Nigerian pride.’ (J.B.)

St. Vincent (Gent Jazz 15.7)

De patroonheilige van de gedaanteverwisseling

Wat is jazz? Als je het genre vooral associeert met dartele pianopartijen, wulpse saxofoons en speelse improvisaties, zou je kunnen beweren dat Gent Jazz zijn wortels steeds meer verloochent. Maar als je jazz eerder als een attitude ziet, als lak hebben aan regels en conventies, dan past St. Vincent perfect op het festival. Annie Clark staat er immers om bekend zichzelf op elke plaat opnieuw uit te vinden en alsof het niets is te schipperen tussen glamrock, avant-pop en alles daartussen. Ter illustratie: na haar recentste passage in De Roma verwees onze recensent naar zowel Nine Inch Nails als naar Frank Zappa. (T.C.)

Kelly Lee Owens (Dour 19.7)

Techno voor tere zieltjes

Het is geen geheim dat Dour Festival doorheen de jaren steeds meer inzette op elektronische muziek en nu vooral een publiek aantrekt dat wil raven. In theorie past Kelly Lee Owens perfect in die nieuwe visie, want op papier maakt zij techno. Toch zal je op haar show geen wilde feesters met grote pupillen aantreffen. Owens specialiseert zich immers niet in pompende beats die je trommelvliezen aan gort slaan, maar in gevoelige techno met fluisterstemmen die je eerder in slaap wiegen. Dansmuziek die je rustig in je woonkamer zou kunnen beluisteren. Ofwel: een rustige oase tussen al het feestgedruis. (T.C.)

Amaarae (Pukkelpop 16.8)

Pukkelpop wordt heet

Popfenomeen Sabrina Carpenter is deze festivalzomer niet op Belgische bodem te zien, maar op Pukkelpop is haar geest toch een beetje aanwezig. Amaarae, die eerder dit jaar special guest was op Carpenters Short n’ Sweet Tour, zakt namelijk wel af naar Kiewit. En dat is niet de enige referentie waar deze afropopster op kan rekenen. Ook samenwerkingen met Childish Gambino, Kali Uchis, Stormzy en Janelle Monáe zorgen ervoor dat alle ogen op haar gericht zijn. Al had ze dat ook zonder uitpuilend adresboekje kunnen klaarspelen. Haar zwoele stem en opzwepende beats spreken immers voor zich. (T.C.)

Joey Valence & Brae (Rock Werchter 4.7)

Deze nerds gaan hard

Wie op Rock Werchter even wil ontsnappen aan de mensenmassa’s en radiovriendelijke muziek, kan terecht aan The Slope. Op het kleinste podium vallen vaak de leukste ontdekkingen te doen. Dit jaar kunt u er bijvoorbeeld gaan kijken naar Joey Valence & Brae, twee jeugdvrienden die rappen over videogames en de cartoons waar ze in hun jeugd naar keken. Maar laat u niet bedotten door deze beschrijvingen. Sommige nummers wikkelen zich in een warm dekentje van nostalgie, maar vaak gaan de beats te hard om romantisch aan het verleden te denken. Wij kijken vooral uit naar The Baddest, een heerlijke throwback naar de crunkcore van Lil Jon. (T.C.)

Sylvie Kreusch (Rock voor Specials 26.6 // Rock Werchter 4.7 // Cactus Festival 12.7 // Dour 19.7 // Ronquières Festival 3.8 // Lokerse Feesten 7.8 // Marktrock 23.8)

De Belgische popster die je deze zomer niet mag missen

Twee keer een uitverkochte Vooruit, twee keer een uitverkochte De Roma, een Europese rondreis met haltes in onder meer Zweden, Italië, Engeland en Turkije: Sylvie Kreusch heeft dit jaar nog maar weinig stilgezeten. Zelf is ze de tel kwijtgeraakt. ‘Een stuk of vijftig concerten waren het, geloof ik. En daar komen vanaf deze maand een twintigtal festivalshows bij.’

Melvins (Lokerse Feesten 5.8)

De grondleggers van de grunge

In 1984 maakte Buzz Osborne, frontman van het kersverse Melvins, enkele mixtapes met zijn favoriete punkrockbands voor een maatje op de middelbare school, Kurt Cobain. En de rest was geschiedenis. ‘There’s just no way I couldn’t have let the Melvins influence me’, aldus Cobain, die talloze repetities bijwoonde van de band, en af en toe hun roadie was. Maar de schaduw van Melvins reikt veel verder dan enkel Nirvana. Ook Faith No More, Tool en Mastodon werden beïnvloed door hun sound, die freewheelt tussen hardcorepunk, sludgemetal, en stonerrock. Eén ding is zeker: het wordt een stevig (lees: luid!) lesje gitaargeschiedenis. (J.B.)

Abel Ghekiere (Gent Jazz 8.7)

Fluisteren is toegestaan

Soms zijn de beste concerten die waar je de vogeltjes hoort fluiten. Bij de Antwerpse componist Abel Ghekiere is die gevederde inbreng zelfs een zekerheid: zijn verstilde, vaak melancholiek tussen neoklassiek, jazz en folk twijfelende songs op het begin dit jaar verschenen In de verte, dit uitzicht zijn opgebouwd rond field recordings van eigen makelij. Met vogeltjes en spelende kinderen, maar evengoed een microgolfoven of een dictafoon die verdrinkt in een pot mayonaise. De even bevreemdende als intimistische tableaus die zo ontstaan worden live ingekleurd met piano, gitaar, klarinet, banjo, sax en viool. (J.B.)

Doechii (Pukkelpop 17.8)

Warm aanbevolen door Killer Mike

Kunnen we nu al voorspellen als een Pukkelpopmomentje om in te kaderen: wanneer Doechii haar virale hit Anxiety inzet, en een collectieve, chauvinistische snaar raakt met die sample van Gotye’s Somebody That I Used to Know. Het is niet de enige pijl op de boog van de 26-jarige Doechii. Toen Alligator Bites Never Heal terecht bekroond werd met een Grammy voor beste rapalbum van 2024, trad ze in de voetsporen van haar grote voorbeeld Lauryn Hill, en haar performance tijdens de prijsuitreiking was een energiek, acrobatisch spektakel. Net als Kendrick Lamar, SZA en Tyler, The Creator zwaaide ook Killer Mike van Run The Jewels haar al lof toe: ‘I think you are the tip of the spear right now.’ (J.B.)

Susobrino (Paradise City 27.6 // Boomtown, 19.7 // Esperanzah Festival 25.7 // Absolutely Free Festival 2.8)

Uw favoriete Latijns-Amerikaanse neefje

Latijns-Amerika verovert de muziekwereld. De aanstekelijke ritmes van reggaeton zijn al een tijdje niet meer weg te denken uit popmuziek, met dank aan onder meer Rosalía en Bad Bunny. Die laatste zorgt ook voor de herwaardering van salsa, en de Colombiaanse Lucrecia Dalt doet hetzelfde met cumbia. Hier hoeven we zelfs geen artiesten over te vliegen om mee te kunnen genieten: de in Bolivia geboren Susobrino groeide op in Hasselt, maar eert zijn culturele roots in zijn muziek. Zijn artiestennaam is gebaseerd op het Spaanse woord voor ‘neef’, waarmee hij zijn banden met Latijns-Amerikaanse percussiemuziek benadrukt. (T.C.)

The Blessed Madonna & Haai (Paradise City 29.6)

Een unieke double bill

Dancefestivals kunnen niet alleen uitpakken met grote namen, maar ze kunnen ze ook in unieke constellaties samen achter de draaitafels zetten. Zo sluit Paradise City dit jaar af met een back-to-back van twee zwaargewichten uit de scene. Enerzijds is er The Blessed Madonna, die in 2016 door Mixmag uitgeroepen werd tot beste dj ter wereld en overal naam maakt met haar house- en discosets. Aan haar zijde staat een relatief nieuwe naam, Haai, wier melodische techno al geprezen werd door Daniel Avery en Jon Hopkins. Dat belooft een laatste trip richting het paradijs te worden. (T.C.)

Mabe Fratti (Boomtown 22.7)

You had me at cello

Boomtown staat bekend als het muzikale hoogtepunt van de Gentse Feesten. Als ‘festival binnen het festival’ worden op de Kouter en in de Handelsbeurs vaak de spannendste muzikanten op deze volksfeesten geboekt. Toch hebben ze er nog niet veel cello’s gezien, en daar brengt de Guatemalteekse Mabe Fratti nu verandering in. Haar experimentele popmuziek wordt vergeleken met Arthur Russell en Kate Bush, en Oneohtrix Point Never is fan. En zelf vertelde ze al aan Knack Focus dat ze met haar muziek transcendentale sferen probeert op te wekken. Eén adres voor wie tussen de Irish coffees en botrams mee uufflakke een religieuze ervaring wil opzoeken. (T.C.)

Bonzai All Stars (Tomorrowland 10.7 // Lokerse Feesten 9.8)

Kleine boom, grootse beats

Volgens sommigen is België het land van de gitaarmuziek, maar ook dance is deel van ons DNA. Charlotte de Witte en Amelie Lens veroveren de wereld, net als Dimitri Vegas & Like Mike voor hen. Ook op eurodance drukten we onze stempel. En in de nineties was er al Bonzai Records, het platenlabel dat verantwoordelijk is voor talloze raveklassiekers. Op welke dansvloer hebben The First Rebirth van Jones & Stephenson of Back to Earth van Yves Deruyter nog nooit weerklonken? Als Bonzai All Stars eren Bonzai-oprichter Christian Pieters en dj Marnik Braeckevelt die geschiedenis. (T.C.)

Knocked Loose (Graspop 20.6)

Arf arf

In 2016 bouwde Knocked Loose al een cultstatus op door de moshpit op het nummer Counting Worms te openen met geblaf. Het had een amusante voetnoot in de geschiedenis van de hardcore kunnen worden, maar Knocked Loose was voor grootsere dingen voorbestemd. Met genadeloos harde albums als A Different Shade of Blue en You Won’t Go before You’re Supposed to schopte de band het tot steeds grotere podia, waaronder dat van talkshowhost Jimmy Kimmel. Ook op het hoofdpodium van Graspop belooft het een razende, compromisloze show te worden, waarbij het je eigen verantwoordelijkheid is verwondingen te vermijden. (T.C.)

Young Thug (Les Ardentes 5.7)

Eindelijk weer een vrij man

Een strafproces van anderhalf jaar, in totaal 28 beklaagden en 56 strafbare feiten, vijf jaar gevangenis, een proeftijd van 35 jaar en een verbod om nog langer bendeactiviteiten te verheerlijken: de rechtszaak tegen Young Thug als ringmeester van een criminele organisatie was niet min. Maar sinds oktober vorig jaar is de flamboyante rapper uit Atlanta een vrij man. Dat komt hij vieren in Luik, mét een nieuw album op zak: UY Scuti is de titel van zijn vierde officiële langspeler, naar de gigantische ster die 300.000 keer feller schijnt dan onze zon. De voorbode van een schitterend concert? (J.B.)

dEUS plays Worst Case Scenario (Cactusfestival 13.7 // Lokerse Feesten 7.8 // Les Solidarités 22.8 // Drift Festival 31.8)

Weinig platen hadden meer invloed op de Belgische rockgeschiedenis dan Worst Case Scenario. In 1994 lanceerde dat album de carrière van dEUS, en dertig jaar later behoren hits als Suds & Soda tot het collectieve geheugen. Meer dan genoeg redenen voor Tom Barman en de zijnen om hun debuut deze zomer integraal te spelen.

Het slechte nieuws? Gitarist Mauro Pawlowski moet zich excuseren voor deze shows. Het goede nieuws? Hij wordt vervangen door Stef Kamil Carlens, de oorspronkelijke bassist van de band. In 1997 verliet hij dEUS om zich op andere projecten te storten, maar het wordt een prettig weerzien.

Olivia Rodrigo (Rock Werchter 06.07)

De headliner die rockpuristen op de kast jaagt

Vaststelling: ook na pop girl summer kun je mensen héél boos maken met een popster op een line-up. Toen bekend raakte dat Olivia Rodrigo het jubileumjaar van Werchter zou afsluiten, doopten zure festivalgangers het festival om tot ‘Crèche Werchter’ en beschreef een krant het als Bambi in Jurassic Park. Wat ze daarbij vergaten: de 22-jarige gen Z-heldin is net zo punk als ze pop is. Ze zamelt op shows geld in voor abortusrechten in de VS. Ze haalde in juni nog David Byrne op het podium in New York. En wie All-American Bitch beluisterd heeft, weet hoe ze vrouwelijke idealen onderuit kan halen met ronkende gitaren en een cathartische gil. De boomers hebben ongelijk. (L.De.)

Nemzzz (Dour 18.7)

Komt zijn huur betalen

Aan Franse rappers geen gebrek op Dour, maar Engelstalige hiphoppers vinden steeds makkelijker de weg naar Les Ardentes in Luik. Al is de band tussen Dour en de Engelstalige hiphopwereld zeker niet definitief doorgeknipt. Met Stormzy staat dit jaar zelfs een van de grootste Britse rappers op het hoofdpodium. Dat er ook naar de toekomst wordt gekeken, bewijst de organisatie dan weer door de 21-jarige Nemzzz op de affiche te zetten. Dit jaar bracht hij zijn mixtape Rent’s Due uit, maar op basis van zijn 8 miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify vermoeden we dat hij die makkelijk kan betalen. Zeker als je weet dat onder meer Drake en Lil Yachty tot die fans behoren. (T.C.)

Branford Marsalis Quartet (Gent Jazz 12.7)

Grootheid eert grootheid

Als het van onze jazzrecensent afhangt, wordt 12 juli het hoogtepunt van Gent Jazz. Dan kunnen jazzcats immers zwijmelen bij de komst van Branford Marsalis, die volgens onze man het beste concert van Gent Jazz 2023 gaf. De 64-jarige saxofonist heeft al drie Grammy’s op zijn kast staan en staat bekend om zijn scherpe improvisaties. Bovendien komen hij en zijn kwartet interpretaties brengen van het werk van Keith Jarrett, een van de meest invloedrijke pianisten uit de moderne jazz. Verwacht een onvoorspelbare set waarin de ene jazzgrootheid hulde brengt aan de andere. (T.C.)

Mk.gee (Pukkelpop 16.8)

Stijlvolle gitaarlicks voor de meerwaardezoeker

Hij mag Frank Ocean én Eric Clapton tot zijn fans rekenen, speelde mee op de nieuwste van Bon Iver, en zat vorig jaar met Justin Bieber in de studio: maak kennis met de 27-jarige Michael Gordon uit New Jersey, alias Mk.gee. Clapton vergelijkt zijn virtuoze gitaarspel met dat van de jonge Prince, Pitchfork noemt zijn debuut Two Star & the Dream Police ‘een verhaspelde mix van pop, rock en soul die klinkt alsof het van oud ijzer is gemaakt en met schuurpapier is gepolijst’, de Britse stijlbijbel Dazed vond het de beste plaat van 2024. De toekomst van de popmuziek (of de popmuziek uit de toekomst, kies gerust zelf) komt naar Kiewit, zeg niet dat we het u niet gezegd hebben. (J.B.)

Marie Davidson (Dour 18.7)

Big tech is niet uitgenodigd

‘Je een geweten laten schoppen, terwijl de beats je een oplawaai verkopen. Daarvoor moet je bij Marie Davidson zijn.’ Die zin stond in onze viersterrenbespreking van Davidsons album City of Clowns (een opgestoken middenvinger naar big tech, mee geproducet door Soulwax), en kan ook dienen als motivering om post te vatten bij de liveperformance van de Canadese, op Dour. De beuk erin: zowel met haar striemende, niet zonder sarcasme gedebiteerde cultuur- en maatschappijkritiek, als met haar opzwepende mix van techno, new beat, en electronic body music. Handig om te weten: de titel van de single Y.A.A.M  is een acroniem voor Your Asses Are Mine. (J.B.)

Baloji (Couleur Café 27.6 // Gent Jazz 6.7)

Van de Oscars naar de festivals

In 2023 kon je niet om Baloji heen. Zijn film Augure werd niet alleen op het filmfestival van Cannes vertoond, het was ook nog eens onze Belgische Oscarnominatie. Je zou bijna vergeten dat de Congolese Gentenaar lang daarvoor al naam had gemaakt als muzikant. Deze zomer komt de rapper je daar met plezier weer aan herinneren, al is de kans groot dat Augure ook daar een deel van wordt. Augure was immers niet alleen een film, maar inspireerde ook een gelijknamig album. En als multidisciplinair artiest zal Baloji er ongetwijfeld voor zorgen dat zijn show ook visueel tot in de puntjes is uitgewerkt. (T.C.)

FKA Twigs (Dour 18.7)

Glamour op Dour

Wie Dour zegt, denkt vooral aan modder, geestverruimende middelen en feesten tot in de vroege uurtjes. Niet meteen het festival dat je associeert met groots opgezette popshows. Al is dat niet helemaal terecht. Er wordt nog steeds gesproken over die keer toen Beyoncé met Destiny’s Child in 2000 op het Waalse festival stond, en ook Angèle maakte er al indruk. In die zin is het dus niet eens zo vreemd dat FKA Twigs haar tot in de puntjes uitgewerkte spektakel naar de vuile Dourweide brengt. Aangezien ze op haar recentste plaat Eusexua meer dan ooit geïnspireerd is door clubmuziek, is dit zelfs het ideale moment om de Britse op Dour te zetten. (T.C.)