Faisal reageert voor het eerst op Sportpaleis-incident: ‘Eén groot misverstand’
StuBru-dj en producer Faisal Chatar werd begin dit jaar gearresteerd aan het Sportpaleis, nadat een steward dacht dat hij aan het filmen was, wat die avond niet mocht. Faisal eindigde met kneuzingen in de cel. In Knack Focus komt hij voor het eerst terug op het incident. ‘Eén iemand denkt je iets te zien doen, dat klopt niet, maar niemand wil naar je luisteren. Zelfs de politie niet. Oprecht: dat is beangstigend.’
Eind januari gaat dj/producer Faisal Chatar met zijn lief naar het Sportpaleis voor een show van komiek Kevin Hart. Nog voor de show begint – en nog voor hij zijn jas uit heeft – wordt hij aangeklampt door een steward, die denkt hem te zien filmen. Iets waar die avond een strikt verbod op geldt, op vraag van Harts management. Er wordt security bij gehaald, die Faisal naar buiten begeleidt. Faisal houdt vol dat hij niet aan het filmen was maar gewoon zijn gsm vasthad, en weigert te vertrekken. Uiteindelijk wordt de politie gebeld, die hem en zijn vriendin hardhandig arresteert: Faisal eindigt in de cel voor een nacht, met gekneusde ribben, een gekneusde schouder en een pijnlijke voet. ’s Anderendaags doet hij verslag van het incident in een Facebookbericht dat door veel mensen gedeeld wordt. ‘StuBru-dj gewond na avondje Sportpaleis’, schrijft De Standaard. Sindsdien is hij er niet meer op teruggekomen.
Tot nu, in Knack Focus.
‘Ik praat er niet zo graag over’, zegt hij. ‘Ik merk dat ik voorzichtig ben geworden. Geen idee waarom. Maar dat is het ding ook: ik had nooit verwacht dat er zoiets zou gebeuren, dus heb ik ook geen idee wat er nog kan gebeuren als ik me er nu nog over uitspreek. De hele tijd had ik het gevoel dat ik in een aflevering van FC De Kampioenen was beland. Eén groot misverstand. Je verwacht dat dat eindigt met iedereen die Samson en Gert-gewijs schaterlacht. Freeze frame en iedereen kan verder met zijn leven. Niet dus. Ineens escaleert dat en gebeurt er wat er is gebeurd.’
Ik had het gevoel dat ik in een aflevering van FC De Kampioenen was beland.
‘Dat is misschien wat me het meest bang heeft gemaakt: één iemand denkt je iets te zien doen, dat klopt niet, maar niemand wil naar je luisteren. Zelfs de politie niet – toch de mensen van wie je verwacht dat ze er ook voor jou zijn. En uiteindelijk word je door vier agenten op de grond gesmeten en gearresteerd op basis van ‘verstoring van de openbare orde’, wat zowat alles kan zijn – dat is een soort loophole als ze je willen arresteren. Oprecht: dat is beangstigend. Dan had ik nog liever gehad dat ze mij Jazzy Jeff-gewijs door de voordeur naar buiten hadden gegooid.’
Op de vraag of hij het gevoel had dat er een racistische kant aan zijn arrestatie zat, antwoordt hij: ‘Ja, maar neen. Er zijn dingen gezegd die niet koosjer waren, maar ze wilden mij niet tegen de grond gooien omdat ik een bruine was. Mijn vriendin, die geen allochtone roots heeft, is ook gearresteerd. Ik denk wel dat er minder geduld was omdat ik in hun ogen een of ander stereotype leek te bevestigen. ‘Het is er weer ene’, dat idee.
‘Ik krijg niet vaak met openlijke discriminatie te maken, maar wel met de subtielere variant’, vervolgt Chatar. ‘Luchthavens zijn een nachtmerrie voor mij. Bij elke internationale vlucht die ik al genomen heb, was ik de random security check. Letterlijk élke vlucht. Het is bijna grappig: je staat in de rij voor een vlucht naar Miami. Voor je: een Vlaams gezinnetje. Achter je: een bejaard koppel. En je weet: ‘Ja, fuck.’ Weer je gsm laten zien. Bewijzen dat het echt een gsm is. Weer je harde schijf laten opendraaien zodat ze zien dat er niks in zit. Ik ben hier geboren en opgegroeid, en toch blijf je eraan herinnerd worden dat je net wat anders bent.’
Muts afzetten, identiteitskaart tonen, rugzakinhoud laten zien: na de aanslagen in Parijs is dat erger geworden.
Na de aanslagen in Parijs en Brussel is dat erger geworden, besluit Faisal. ‘Na Parijs ging ik naar een festival in de Antwerpse Trix. Ik had me net geparkeerd, stapte uit en onmiddellijk stonden er twee agenten bij mij. Muts afzetten. Identiteitskaart. De inhoud van je rugzak laten zien. De koffer van je auto. En omdat je geen goesting hebt om je verdacht te maken ga je daar braaf in mee. Om dan, vijftig meter verder, aan de ingang van de Trix, exact hetzelfde te moeten doen. Muts afzetten. Rugzak laten zien. Schoenen uitdoen. De logica is altijd hetzelfde: het is geen discriminatie, het is ethnic profiling. Het is niet persoonlijk bedoeld, er is gewoon statistisch meer kans dát. Dat is het ding: dat echte vuile, openlijke racisme van vroeger zie je niet meer. Alles wordt in een veiligheidsjasje verpakt. En dan mag het wel.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier