Fabiana Palladino, even glossy als Fleetwood Mac: ‘pas met Sugababes had mijn vader mijn aandacht’

Fabiana Palladino is opgegroeid met Motown en Kate Bush, met een pa die bij Phil Collins 
en Sugababes speelde én met een verzamelaar van Janet Jackson. Haar debuut­album mocht even somptueus klinken als al die voorbeelden.

Beetje verwarrend: wanneer ten ­huize Palladino de webcam aanfloept, krijgen we een close-up van Janet Jackson te zien. Bij nader inzien: dat legendarische portret waarmee de zus van Michael in 1993 topless op de cover van Rolling Stone prijkte, groot afgedrukt op het T-shirt dat Fabiana Palladino draagt.

‘Ik had dat zien hangen in een tweedehandswinkel in Australië en heb zelfs niet naar het ­prijskaartje gekeken’, lacht ze. ‘Ik móést het ­meteen hebben.’

Je hoort de invloed van ­Jackson duidelijk in Can You Look in the ­Mirror? van haar debuutalbum, tien tracks waarin ze de breed uitge­smeerde studiosound van r&b, pop en disco uit de jaren tachtig en ­negentig bepaald niet schuwt. Niet toevallig doet de plaat bij ­momenten ook denken aan Fleetwood Mac ten tijde van Tango in the Night (het ­album met megahits als Everywhere en Little Lies) en hier en daar ontwaar je ook een vleugje late Kate Bush.

Allemaal muziek van jouw kinderjaren dus.

Fabiana Palladino: En allemaal belang­rijke artiesten voor mij. Bij ons thuis lag er vooral oude soul op: Aretha Franklin, Motown, veel ­Stevie Wonder… Maar toen ik achttien werd, kreeg ik Janet Jacksons eerste ­greatest hits cadeau van mijn moeder, Design of a Decade: 1986-1996, met ­alle singles van haar eerste periode. En niet veel later ontdekte ik de Britse ‘popauteurs’, zoals ­Peter Gabriel en Kate Bush. ­Tezelfdertijd luisterde ik naar wat toen op de ­radio gespeeld werd, UK garage en hedendaagse r&b. ‘Nieuw’ en ‘retro’ ­hebben elkaar bij mij altijd overlapt, iets wat ik nu in mijn eigen muziek ook ­nastreef.

Ik heb het gevoel dat je het niet erg zou vinden als ik jouw muziek als glossy omschrijf.

Palladino: In geen geval. That was what I was going for. (lacht)

Voor velen nochtans niet meteen het meest coole adjectief.

Palladino: Ik weet het. Maar ik wil bewijzen dat het wél cool kan zijn. Het voelde voor mij ­gewoon juist om de productie van de plaat zo duur mogelijk te doen ­klinken, ­alsof ze in een ­chique studio tot stand ­gekomen is. Ik denk dat veel ­mensen niet ­beseffen hoe ­extreem kostelijk om te maken die top­albums uit de ­jaren ­tachtig en negentig wel niet ­waren. ­Zulke oneindige ­budgetten zijn zeldzaam tegenwoordig, maar we ­hebben het resultaat met onze beperkte ­middelen wel proberen te evenaren.

Je kon dan ook rekenen op goede hulp. De illustere Jai Paul heeft aan het album meegewerkt, en ook papa Palladino stak een handje toe. Studio-ervaring die kan tellen: ik vond een Spotify-playlist met alle songs waarop je vader heeft meegespeeld, van Phil Collins tot D’Angelo, van Tina Turner tot Nine Inch Nails, 956 tracks in totaal.

Palladino: (lacht) Nogal absurd, hè? En het zijn er sowieso meer, zoveel is zeker! Ik ben opgegroeid in een vibrerend huis. Toen ik als kind ’s avonds in bed lag, voelde ik de baslijnen van mijn vader vanuit de kelder tot in mijn slaapkamer ­resoneren. Heel rustgevend.

Hij bracht zijn werk vaak mee naar huis?

Palladino: Wanneer hij niet op tour was, ja. Dan vertelde hij aan de familietafel ook de verhalen van in de studio of op de baan, met naam en toenaam. Maar wist ik als kind veel wie Phil Collins was?! Gewoon een of andere een oude vent, dacht ik. (lacht) Tot hij op platen meespeelde van popartiesten die ik wel kende. Sugababes, bijvoorbeeld. Toen had hij pas echt mijn aandacht. Toen pas besefte ik wat voor een bijzonder leven hij leidde.

Jij hebt zelf ook jaren als sessie- en tourmuzikant geweest, onder meer bij Jessie Ware en Sampha. Wat zijn de pro’s en contra’s van zo’n leven?

Palladino: Op tournee zijn er de ­camaraderie, de banden die je smeedt, het spelplezier en de kans om een artiest zo goed als je kunt te ­ondersteunen. Anderzijds is het ­bepaald geen glamoureus ­bestaan: tourbussen zijn niet echt ­comfor­tabel, de uren zijn dodelijk, mentaal is het niet gezond. Als je ­eigen naam op de affiche staat, kun je energie tanken uit alle adoratie, de bevestiging die je van het publiek krijgt. Dat heb je als huurling niet.

En op een dag dacht je…

Palladino: ‘Wacht ’s even, ik kan evengoed vooraan staan’, inderdaad. (glimlacht) Niet dat ik per se ster­allures heb, maar ik wenste op de duur wel dat mijn eigen muziek ook eens de volle aandacht kreeg. Ik heb lang genoeg m’n ego opzijgeschoven, nu is het eens aan mij.