Er werd een kat naar haar genoemd, dus Chibi Ichigo heeft het gemaakt

Ze trok een zomer lang van festival naar festival, kreeg een rolletje in de Nederlandstalige versie van Pixarfilm Turning Red én strikte Jan Paternoster op haar debuutalbum Sabina, dat deze week uitkomt. Het gaat goed met Chibi Ichigo.

Pukkelpop, augustus 2022. Acht jaar nadat ze er in een Marokkaans theehuis achter de bar stond, mag Chibi Ichigo op het podium van de Club haar debuutalbum Sabina aankondigen voor een uitzinnig publiek. Er is veel gebeurd sinds Sabina Nurijeva (haar echte naam) in 2019 voor het eerst van zich liet horen met Legenda, een ep vol hiphop, gezongen in het Russisch, haar moedertaal. Ze maakte haar debuut in de filmwereld, werkte samen met Jan Paternoster (Black Box Revelation) en Jeroen De Pessemier (The Subs), nam een lockdownplaat op met haar lief en producer Umi Defoort én een dierenasiel noemde twee katten naar haar en Umi. Dan weet je dat je het gemaakt hebt.

Op haar tweede ep Bloei (2020) had ze Russisch al ingeruild voor Nederlands en hiphop voor een elektronisch geluid. Maar waar je in die plaat nog een commentaar op de maatschappij kon lezen, klinkt Sabina vooral heel vrolijk. ‘Ik heb veel therapie gehad’, lacht ze aan de keukentafel van haar appartement in hartje Brussel. ‘Ik wil dat mensen zich goed voelen als ze naar mijn album luisteren.’

‘Geniet van het leven’ lijkt zo’n beetje de boodschap van de plaat.

Chibi Ichigo: Daar probeer ik aan te werken. Het leven gaat snel. Als je niet bewust in het moment leeft, heb je achteraf het gevoel dat je helemaal niets gedaan hebt. Dat is spijtig. Ik ben beginnen te mediteren met de app Headspace. Je mediteert niet om tot rust te komen, maar om je hersenen aan te leren hoe het is om te leven zonder de hele tijd na te denken. Hoe minder je alles overdenkt, hoe beter het leven wordt.

Waar kom je vandaan deed me denken aan Blenda van Charlotte Adigéry, waarin ze de racistische opmerkingen herhaalt die ze te horen kreeg.

Chibi Ichigo: (knikt) Ook aan mij werd vaak gevraagd waar ik vandaan kom. Uit gemak zei ik altijd dat ik Russisch ben. Maar ik heb me nooit verbonden gevoeld met Rusland, deels ook omdat ik steeds hoorde dat ik er niet Russisch uitzie. Ik ben Tataars en ben geboren in Oezbekistan. Maar dat durfde ik niet te zeggen. Nu probeer ik dat wel te doen. In Camouflage zit een sample van een oud Tataars lied. Dat is belangrijk voor mij. Het is wie ik echt ben.

Keer je nog wel eens terug?

Chibi Ichigo: Binnen een maand gaan we naar Oezbekistan, waar mijn oma woonde. Het is dan een jaar geleden dat ze is overleden en in onze cultuur moet dat gevierd worden. Door de pandemie hebben we nooit afscheid kunnen nemen. Dat was heel pijnlijk, zeker voor mijn mama. Ik heb in die periode Kleine warme kamer geschreven, mijn lievelingsnummer op Sabina. Toen we de beat aan het maken waren, had ik het gevoel dat iemand over mijn schouder meekeek. Ik voelde me veilig en geborgen. Want ook al was mijn oma er niet meer, ik had nog altijd veel warme herinneringen aan haar. Daarover gaat het nummer.

***

Waar Chibi Ichigo ten tijde van Legenda vol zenuwen op het podium stond, lijkt ze zich nu wél te amuseren tijdens haar shows. Het meisje dat graag muziek wilde maken maar aanvankelijk niet voor haar familie durfde te zingen, is ver te zoeken.

Was er voor jou een kantelpunt?

Chibi Ichigo: Ja. Na een optreden hoorde ik iemand zeggen: ‘Het lijkt alsof Chibi nooit plezier heeft tijdens shows.’ Ik was kwaad, maar ze had gelijk: ik vond optreden gewoon echt niet leuk. Te veel zenuwen. Het gevoel dat ik mensen moest overtuigen. Toen ik me bedacht dat ik eigenlijk helemaal geen shows móét geven, viel de druk weg. Ik haalde er Umi en Jack bij, die nu achter de knoppen staan, en twee dansers. Met ons vijven hebben we nu veel plezier tijdens concerten. Maar ik voelde me vroeger ook niet goed op een podium omdat de muziek die ik toen bracht niet reflecteerde wie ik echt ben.

Sabina klinkt dan ook heel anders dan je eerste werk. Minder hiphop, meer The Prodigy. Wat heeft je richting electronica geduwd?

Chibi Ichigo: Ik heb tijdens de lockdown veel nieuwe muziek ontdekt. Samen met Umi heb ik toen Chibumiverse (2021) gemaakt, dat ook al elektronisch was. Het voelde heel juist, en daarop heb ik verdergebouwd, geïnspireerd door bands als Soulwax en Justice. Zij maken heel catchy feestmuziek waar ik blij en zelfverzekerd van word.

‘Wij willen een legacy nalaten’, zei Umi ooit in De Morgen. Geldt dat ook voor jou?

Chibi Ichigo: Heeft hij dat gezegd? (kijkt naar Umi, die in de zetel zit) O, hij is aan het slapen. We hadden een zware dag vandaag, we hebben Brussel bezocht met een vriendin uit Japan. (denkt na) Een legacy nalaten… Dat vind ik een beetje dramatisch. (lacht) Ik focus niet op de toekomst. Ik denk wel aan volgende week, maar niet aan wat ik binnen een paar jaar wil bereiken. (pauzeert) Ik wil iets goeds doen, mensen laten lachen en zich goed doen voelen. Dat is voor mij een legacy.

Je sprak de stem in van een gothic tienermeisje in de Nederlandstalige versie van Turning Red. Dat kan ook al tellen.

Chibi Ichigo: Ik mocht twee zinnen zeggen: ‘Wat een rare’ en ‘sterfelijkheid’. Maar het was een droom die uitkwam. Het is moeilijker dan je denkt, ook al heb je een kleine rol. Je moet ervoor zorgen dat wat je zegt precies gelijkloopt met de mondbewegingen van het personage. Ik zou het heel graag nog eens doen. Liefst met iets meer tekst. (lacht)