Op 29 november is het twee jaar geleden dat Luc De Vos overleed. Net als vorig jaar, wordt hij feestelijk herdacht op Zondag Vosdag. Niet met witte lelies of mistroostige ballads, maar met snedige gitaarriffs en dromerige woorden. ‘Én met friet-stoofvlees en een fanfare’, zegt curator Johannes Verschaeve van The Van Jets.
Welke herinnering aan Luc De Vos borrelt er meteen in je op als je aan hem terugdenkt?
JOHANNES VERSCHAEVE: Dat de artiest en de mens Luc De Vos één en dezelfde persoon was. Luc ging vaak op stap. Dan wandelde hij van het ene Gentse café naar het andere, op zoek naar optredens van toffe nieuwe bandjes. Hij was geen BV van het soort dat zich verstopte. Als mensen hem aanspraken, was hij nooit huiverachtig. Hij was gewoon zichzelf. Luc hamerde er vaak op dat hij van gewone komaf was, dat hij uit een boerenfamilie kwam. Tegelijkertijd was hij heel belezen, kende hij iets van literatuur en kunst, maar ook van filosofie en sociologie. Mijn vrouw is filosofe, en zelf ben ik ook filosoof van opleiding. Telkens als ik zijn columns las en ik er bepaalde filosofische theorieën in herkende, was ik verbaasd dat hij ook dáár verstand van had. Hij was een echte intellectueel, maar deed daar nooit hoogdravend over. Hij ging veeleer op een grappige manier met zijn intellectualisme om. Op z’n Luc De Vos’.
Wat hield dat juist in, op z’n Luc De Vos’?
VERSCHAEVE: Je wist vaak niet wanneer hij iets om te lachen zei en wanneer niet. Er was altijd een soort absurdistische inslag. Zo stond hij in het leven. Veel mensen denken dat ze belangrijk zijn, verkondigen grote theorieën in de media, zeggen welke nieuwe bands je móét checken. Luc deed dat ook, maar niet zonder zichzelf daarbij te relativeren. Hij was geen overachiever, maar een man van het gewone leven.
Kan je jezelf daarmee identificeren?
VERSCHAEVE: Toch wel, ja, als muzikant en als mens. Ik vind mezelf best wel een goede gitarist, maar ik probeer toch altijd een beetje technisch gehandicapt te blijven. Als je een vakidioot bent, verlies je de naïviteit die je nodig hebt om muziek te maken. Die naïviteit, dat had Luc ook.
En als mens?
VERSCHAEVE: Ik heb ervoor gekozen te trouwen, een huis te kopen en kinderen te krijgen. Naast mijn artiestenbestaan, leid ik in zekere zin dus ook dat ‘gewone leven’.
Welke songs van Luc De Vos hebben je het meest geraakt?
VERSCHAEVE:Het monstertje leest, een nummer dat heel herkenbaar was voor de puber die ik ten tijde van de verschijning nog was. Lucs teksten gingen altijd over gewone, kleinmenselijke situaties. Bovendien waren het eigenlijk niet meer dan samengeplakte zinnen, verhaaltjes met veel gaten in. Daarom voelden veel mensen zich er volgens mij door aangesproken. Mits wat fantasie kon je die gaatjes als luisteraar zelf invullen. Zijn taal was simpel en eenvoudig; het was spreektalerige poëzie. Mythologische of legendarische zinnen moest je van hem niet verwachten. Dat is misschien het verschil met mijn teksten. Ik zoek het vaak toch wat verder, iets meer richting fictie.
Hoe inspireerde hij je op muzikaal gebied?
VERSCHAEVE: Toen ik eens bij hem thuis was voor een project dat we samen planden te doen, viel me op hoe weinig instrumenten hij had. Veel muzikanten bezitten een studio vol hoogstaand professioneel materiaal. Niet zo bij Luc, die het deed met een keyboardje van de Aldi, waarmee hij een drummelodietje of een kitscherig vioolgeluidje afspeelde. Heel kinderlijk allemaal. Daar kon ik mezelf wel in vinden. Ook ik probeer zo low-tech mogelijk te werken.
Hoe heb je de artiesten voor Zondag Vosdag gekozen?
VERSCHAEVE: Dat was een moeilijke oefening. Het festival draagt Lucs naam, maar het hoeft niet per se rechtstreeks aan zijn smaak te refereren. Ik heb ook niemand opgedragen om Gorki-liedjes te spelen. Dit moet een festival op zich worden, dat een eigen waarde heeft. Ik ben er zeker van dat Luc zelf ook gezegd zou hebben: ‘Doe uw ding maar, ik zal wel afkomen’.
De herinnering aan Luc De Vos zal op termijn vervagen, maar één ding is zeker: dit festival zal zijn naam blijven dragen
Natuurlijk keek hij bij de selectie altijd wel onbewust over mijn schouder mee. Ik heb er geen nichefestival van gemaakt. Alle artiesten zijn gewone, bekende mensen. Helemaal zoals Luc het zou gewild hebben.
Mauro, The Sore Losers, Dez Mona, Kenji Minogue: ze komen allemaal spelen.
VERSCHAEVE: Ja, én er staat een muzikant op de affiche die Luc Devos heet. Een klassieke pianist, en dus de vreemde eend in de bijt. Hij krijgt een halfuur carte blanche van mij. Ik ben benieuwd.
Er is ook een podium voor schrijvers, onder wie Christophe Vekeman, Herman Brusselmans en Herman Koch. Zondag Vosdag draait intussen dus om meer dan muziek alleen.
VERSCHAEVE: Ja, omdat Luc zelf ook naar zowat álles ging kijken en luisteren. Dus was ons uitgangspunt: ‘alles kan’. We planden aanvankelijk ook nog een luik rond dans en theater. Daar hebben we uiteindelijk niet de juiste acts voor gevonden, dus dat zal misschien iets voor volgend jaar zijn.
Maar al bij al is het nu ook al een groot gebeuren, met literatuur, muziek, friet met stoofvlees en een fanfare. Het is meer een samenzijn van mensen dan een ontdekkingsfestival. Zo zijn er al genoeg in België. Dat was ook het leuke aan de editie van vorig jaar: er kwam een heel open publiek op af, geen mensen die met strenge blik zeiden: ‘Is dít nu goede muziek?’ Dat vond ik heel bevrijdend.
Je spreekt al van de volgende editie. Zondag Vosdag moet een jaarlijkse traditie blijven?
VERSCHAEVE: Dat is zeker de ambitie, ja. De herinnering aan Luc De Vos zal op termijn vervagen, maar één ding is zeker: dit festival zal zijn naam blijven dragen.
Zondag Vosdag, op 27/11 op meerdere locaties in Gent. Alle info: democrazy.be.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
