Elektronicaproducer Hiele stapt buiten zijn comfortzone: ‘Ik hoor liever lelijke muziek dan mooie’

Antwerpenaar Roman Hiele (27), leverancier van dwarse elektronica en dj op de betere technofeestjes, gaat in deSingel aan de slag met een sopraan. ‘Correctie: een coloratuursopraan.’

‘Composer, performer, explorer of synthetic and acousmatic music’, staat er bij wijze van bio te lezen op zijn Bandcamppagina. Met zijn eigenzinnige elektronica is Roman Hiele al enkele jaren vaste klant in ones to watch-lijstjes. Tijdens een residentie in deSingel creëerde hij Bin frei, een spectraal klankspel waarin elektronica in dialoog gaat met een operazangeres.

‘Een springplank om mezelf in nieuwe richtingen te lanceren’, zo omschrijft hij zelf zijn verblijf in het Antwerpse kunsteninstituut. Anders dan de vorige residenten – Flying Horseman werkte er aan het pas verschenen album Rooms/Ruins – gebruikte hij de muziekstudio van deSingel als element van een geheel nieuwe compositie voor klank en licht. Mét coloratuursopraan Rolande Van Der Paal. ‘Zulke sopranen kunnen nóg iets hoger dan de hoogste noten in pakweg De toverfluit van Mozart. De ijle hoogtes die Rolande kan bereiken, zijn haast niet te reproduceren met een instrument.’

Niet bepaald zoals u Hiele tot nu toe kende. ‘Het is een totaal andere setting dan hoe het er ’s nachts in een club aan toegaat, inderdaad’, lacht hij. ‘De muziekstudio in deSingel is eigenlijk een zwarte doos. Ik heb die ruimte een rol gegeven in het stuk. Acht speakers omsingelen de toeschouwer met geluid, in samenspel met een choreografie van duisternis en licht. Nu heb ik wel al eerder muziek gemaakt voor theater, maar dit is toch nog iets anders. Vooral door met een zangeres te werken begeef ik me op nieuw terrein. Ik hou er van om het mezelf niet te makkelijk te maken. (grijnst) Ik zorg ervoor dat ik voldoende buiten mijn comfortzone treed, wat ik overigens ook in mijn dj-sets doe. Een abstracte twist, een beetje weirdness, proberen, zoeken: dat heb ik liever dan schone, esthetische klankjes. Eigenlijk hoor ik liever lelijke muziek dan mooie muziek. Die wrijving, die dissonantie, zit ook in Bin frei. De schelheid van een sopraanstem zorgt voor een bijzondere spanningsboog. Heel hoog zingen betekent automatisch ook luid zingen. Zo krijg je iets heel fysieks in contrast met synthetische klanken.’

En zo behoedt Hiele zichzelf ook voor al te verregaand elektronicafetisjisme. ‘Het is makkelijk om jezelf te verliezen in de wereld van analoge synthesizers. Als ik rond me kijk en al die apparatuur zie staan, denk ik soms: wat een grap. Een dure grap, bovendien.’