Leuvense producer Egidius vindt het makkelijker om over zijn emoties te zingen met een piepstemmetje

Wie houdt van dromerige pianodeuntjes, autotune en euforische synths en nog steeds af een toe een traantje laat om het ­einde van het PC Music-label, kunnen we ­Jesse ­Catteau warm aanbevelen, een producer uit Leuven die muziek maakt als Egidius. Hij begon tijdens de coronacrisis met synths en vocoders te experimenteren en werd opgepikt door hippe festivals als We Are Open, Fifty Lab en onlangs nog Sound of the Belgian Underground. ­Tussen de harmonische melodieën en trance- en hyperpop­invloeden hoor je ook een ‘Alvin and the Chipmunks-stemmetje’, zoals Catteau het zelf noemt: ‘Ik luister liever naar hoge dan naar lage stemmen. Ik weet niet goed hoe dat komt. ­Misschien heb ik te veel naar PC Music geluisterd. (lacht) En daarom heb ik de neiging om mijn vocals voortdurend te verhogen en te verscherpen, met een vocoder of via autotune.’

Deze week komt zijn nieuwe album Yes (No) uit, waarop Egidius reflecteert op een bewogen jaar. ‘Op korte tijd zijn twee vrienden van mij in het ziekenhuis terechtgekomen. Het is ­gelukkig allemaal goed afgelopen, maar het zorgt er wel voor dat je de wereld op een andere manier gaat bekijken. Het nummer Could the End Be the Best Part?, dat extra rauw klinkt omdat de vocals zijn opgenomen met de brakke microfoon van mijn laptop, gaat over uitkijken naar de toekomst, maar er tegelijk ook bang voor zijn. Maar ik vind het makkelijker om over zo’n persoonlijke ­dingen te zingen met een piepstemmetje dan erover te praten in een interview. (lacht)’

Een willekeurige quote ‘Mijn mama is erg
 geïnteresseerd in de Nederlandse taal en ­noemde me naar het Egidiuslied, een middeleeuws gedicht. Egidius is dus gewoon mijn tweede naam.’

In concert op 25.04 in Pianofabriek, Brussel.