Drums die rondstuiteren als een Marsupilami aan de coke: dit was dag één van Best Kept Secret

Van gedecideerde puntige rock tot synthpopstormen en met bloemen getooide microfoons. Onze man over dag één van Best Kept Secret.

Chvrches

Er was een tijd dat Chvrches precies het midden vond tussen de charme van zangeres Lauren Mayberry en de deining die hun synthpopgeluid voortstuwde. Die balans speelde de band ook wel eens parten, wanneer de frêle Mayberry live door het ijs zakte. Met album nummer drie onder de arm vond Chvrches blijkbaar dat dat verleden tijd mocht zijn, en dat Spinal Tap de geluidsmix in handen kreeg.

Vanaf opener ‘Get Out’ – met een goeie vijftien keer ‘get out’ in het refrein, om het niet te moeilijk te maken – gaf Chvrches het gevoel dat ze een pacemaker uit iemands borstkas wou doen stuiteren. Wie forever een leuk woord vond, kon het liefst vierentwintig keer na elkaar declameren in – komt-ie – ‘Forever’.

De megahit ‘Gun’ ging vroeg voor de bijl, maar verzoop alweer in een synthstorm waarin de stem van Mayberry totaal zoek raakte. ‘Recover’ was van hetzelfde laken een broek: hoe dwingender Mayberry wou klinken, hoe scheller ze klonk.

Slechts bij uitzondering wist Chvrches door haar eigen geluidsmuur te breken. ‘The Mother We Share’ en ‘Never Say Die’ stelden, helemaal in de staart van de set, gevoel eindelijk boven daverende decibels. Een onverwacht mooi einde van een concert dat toch vooral gebukt ging onder muzikale compensatiedrang.

Nergens voor nodig nochtans, want ook al heeft deze band dit jaar haar zwakste worp afgeleverd, als act zijn ze er wel opvallend op vooruit gegaan. Mayberry weet hoe ze de aandacht naar zich toe zuigt, en ook de lichtshow zat goed. Maar helaas, trop is te veel, en Chvrches tekende voor de slechtste geluidsmix die Hilvarenbeek al gehoord heeft.

The Comet Is Coming

Beter toeven was hetop het ruimteschip van tenorsaxofonist Shabaka Hutchings en zijn twee medeastronauten . Bestemming: alle uithoeken van het universum.

Nu eens beukte het trio door op z’n Berlijns, dan weer leken ze ter plekke een psychedelische rockband te starten of, in slotnummer ‘Space Carnival’, een verhuizing naar New Orleans te overwegen.

Door al die omzwervingen toont The Comet Is Coming wel een eigen geluid: dikke synthtapijten die af en toe van de vuiligheid aan elkaar mogen klitten, drums die rondstuiteren als een Marsupilami aan de coke en boven, onder en tussen al die werkzaamheden de hoekige uithalen van Hutchings. Op papier een melting pot waarin je gemakkelijk verloren loopt, op het podium een perfecte midnight snack voor jazzcats en technotijgers.

NAAZ

Op normale festivals staan meisjes van twintig met één ep’tje op de teller niet geprogrammeerd tussen Tyler, The Creator en Arctic Monkeys. Maar Best Kept Secret is geen normaal festival, en bij onze noorderburen weten ze al een tijdje dat Naaz Mohamad geen normaal meisje is.

Nog maar een dik jaar geleden slingerde ze het aan het trommelvlies plakkend kleinood Words pal in het hart van de blogosfeer, maar nu al is ze nog zeven van die oorwurmen, miljoenen streams en twee Edisons – de Nederlandse MIA’s, zeg maar – rijker.

Uiteraard profiteerde Naaz in Hilvarenbeek van het thuisvoordeel, maar dan nog waren we diep onder de indruk van de strakke, oprechte festivalpopshow die ze neerzette. Stralend van speelse zelfzekerheid huppelde ze fluks door haar ep, enkel geruggensteund door een drummer en een toetsenist. Zelfs een tegenwerkende ukelele kreeg het jarige feestvarken niet uit haar hum.

We noteerden als hoogtepunten het massaal meegezongen ‘Words’, de geslaagde Kanye West-cover ‘Ultralight Beam’ – ja, ze kan ook nog eens rappen – en het met extra power aangezet ‘Up To Something’, maar eigenlijk was de hele show één grote voltreffer.

En dat voor een meisje van twintig met amper acht uitgebrachte songs. NAAZ is klaar voor Rock Werchter, waar ze binnenkort haar eerste Belgische concert speelt.

Future Islands

Vier jaar na hun beruchte passage bij David Letterman weten we nog steeds exact wat we van Future Islands moeten denken, maar het minste dat je van zanger annex slangenmens Sam Herring kan zeggen, is dat er iets gebeurt als hij op het podium kruipt.

Mad as a hatter is-ie: als een dronken kozak dook hij met zijn smoel naar de grond, hij sleepte geluidskabels tussen zijn tanden, bokste gaten in de lucht, en danste alsof er een een vis in zijn onderbroek spartelde.

Het publiek ontving alles met open armen, zelfs als de naar The Cure en Joy Division lonkende sound soms een keer te veel uit hetzelfde vaatje wilt tappen. Dankbaarder dan Herring kom je ze dan ook ook niet tegen: nadat ‘Seasons (Waiting On You)’ uit een paar duizend keelgaten tegelijk was opgestegen, kon hij de tranen amper bedwingen.

En dan moest het slotsalvo van ‘Spirit’ en ‘Vireo’s Eye’ nog komen: viriele postpunk waar een mens mee naar de oorlog kan trekken. Met Future Islands zit een festival altijd gebeiteld.

Bedouine

De sterren stonden goed: vorig jaar bombardeerden wijde naamloze debuutplaat van Bedouine – geboren in Aleppo, getogen in Armenië – tot een van de tien beste albums van het jaar. Maar schaven aan een puik album maken is één, voor de leeuwen gegooid worden in de namiddag met alleen een gitaar, een met bloemen getooide microfoon en een kaars is twee.

En ja, zonder de strijk- en blaastapijtjes vanop plaat kreeg Azniv Korkejian – mogen we voor het gemak weer Bedouine zeggen? – haar good vibes niet tot in de tweede helft van de tent.

Maar wie bereid was een minuutje of veertig zijn bek te houden, hoorde wel zorgvuldig bij elkaar getokkelde muzikale miniatuurtjes die niet zouden misstaan in de glazen kast van Joni Mitchell.

Tussendoor probeerde Bedouine al chitchattend zieltjes te winnen en een titel voor haar nieuwe nummer te vinden. Op basis van de warme applauzen te horen denken we dat beide missies geslaagd zijn. En wij, wij houden onze agenda klaar voor als juffrouw Korkeijan een intiem clubconcert aankondigt.

Jay Som

Jay Som was gekomen om de traditite van Alvvays, Real Estate en Amber Arcades voor te zetten, want Best Kept Secret heeft iets met dromerige lofi en ijle fuzz-gitaren.

Eind 2017 werd het viertal rond Melina Duterte nog door de gezaghebbende muziekwebsite Pitchfork op het schild gehesen als exploot van een nieuwe generatie indieacts – zie ook: Moses Sumney, Perfume Genius, Japanese Breakfast – die buiten de lijntjes van de geijkte rockpaden treden, in tijden waarin die rock op sterven na dood lijkt.

En zie, zelden stond zo vroeg op de affiche van dit festival een frontvrouw met de kwaliteiten van Duterte, wiens stembanden wonden helen die je tevoren niet eens kende. Jay Som schipperde tussen zwoele zomerliefde – in ‘OK’, ‘Meet Me Underwater’ – en gedecideerde, puntige rock met gitaren die al eens in een ijle wolk verdampen.

Tegelijk blijft Jay Som bovenal DIY. Een snaar gesprongen? Even wachten tot die vervangen is dan, want reservegitaren heeft de band niet mee. Zolang ze gierende wervelwinden als Pirouette blijven maken, gaan wij daar niet over klagen. Als Best Kept Secret het begin van het hete festivalseizoen is, was Jay Som het vuur aan de lont.