De vuile vibe van Sons: ‘Notenleer, dat is écht niet aan ons besteed’

© Wouter Van Vaerenbergh
Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

Dit jaar geen gegarandeerde Pukkelpop-spot voor de laureaten van De Nieuwe Lichting, maar wél studiotijd in de nagelnieuwe Daft Studios, hartje Ardennen. Wij speelden er vlieg op de muur. Deel 3: Sons.

SONS

Wie? Zanger-gitarist Robin Borghgraef (26), gitarist Arno De Ruyte (25), bassist Jens De Ruyte (25) en drummer Thomas Pultyn (24).

Klinkt als: garagepunk uit de oude en de nieuwe doos – hun referenties gaan van Black Flag over Led Zeppelin tot Ty Segall en King Gizzard & The Lizard Wizard.

Wat na De Nieuwe Lichting? Concerten overal te lande, van Merksplas tot Menen, met als (voorlopige) uitschieters Genk on Stage (23/6), Rock Zottegem (30/6), Rock Herk (21/7) en Suikerrock (28/7), waar ze telkens het hoofdpodium op mogen.

Woensdag 28 februari, 16 uur. ‘Zijn hier ergens pintjes?’ vraagt Thomas Pultyn (24), drummer van Sons, wanneer hij de studio binnenwandelt. Terwijl hij op zoek gaat naar de dichtstbijzijnde koelkast, trekken zanger Robin Borghgraef (26), gitarist Arno De Ruyte (25) en diens neef, bassist Jens De Ruyte (25), vooral grote ogen bij het zien van alle high-end apparatuur. ‘Ik voel me als Keith Richards die een fucking Rolling Stones-plaat gaat opnemen’, glundert Jens De Ruyte.

De vuile vibe van Sons: 'Notenleer, dat is écht niet aan ons besteed'
© Wouter Van Vaerenbergh

De vier garagepunkers van Sons zijn een grote studio als deze duidelijk niet gewoon. ‘Ik denk niet dat ze voor De Nieuwe Lichting al veel meer gezien hadden dan hun repetitiekot en hun bak bier, nee’, beaamt hun manager Christoph Elskens, die ook de belangen van onder meer Equal Idiots behartigt, de groep rond slimme mens Thibault Christiaensen die De Nieuwe Lichting twee jaar geleden al op haar conto mocht schrijven. Eigenlijk is Sons het Equal Idiots van de huidige jaargang: ook zij schoppen wild om zich heen met gitaren en drums.

Je bent jong en je rockt wat: meer lijkt er niet achter te zitten bij Sons. En dus schrikken ze ervan op wanneer producer Wouter Vlaeminck hen met termen als ‘overdubs’ om de oren slaat. ‘Overdubs?’ vraagt Borghgraef. ‘Zjuust, dat we daar zelf nog niet aan gedacht hadden!’

De vuile vibe van Sons: 'Notenleer, dat is écht niet aan ons besteed'
© Wouter Van Vaerenbergh

‘We hebben hier in Malmedy vrij snel gemerkt dat de andere groepen een pak geschoolder zijn dan wij’, aldus Jens De Ruyte. ‘Notenleer en zo, dat is niet echt aan ons besteed. Maar hey, onze muziek mag – of liever: moet – een vuile vibe hebben.’

Die formule slaat aan, want het verhaal gaat dat Sons van alle Nieuwe Lichting-laureaten het meeste stemmen heeft gekregen. ‘Écht? Dat wisten we niet’, zegt Borghgraef. ‘Al werden we tijdens de finaleweken wel een zekere Sons-gekte gewaar. Op een bepaald moment leek het alsof iederéén uit Melsele en omstreken ons nummer op Facebook sharede.’

Melsele, nabij Beveren, is de plek waar het allemaal begonnen is voor ons. Op een Halloweenfeestje dat ze zelf georganiseerd hadden in hun repetitieruimte, speelden de vier jeugdvrienden twee jaar geleden hun eerste concert, voor hoop en al twintig man. Teksten hadden ze op dat moment nog niet, ‘dus neurieden we maar wat’.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Maar een jaar en een handvol concertjes later – met name in het Antwerpse cafécircuit zijn ze graag gezien – lag er wél al een ep klaar. ‘Het is te zeggen: een verzameling van zes liedjes die we online hebben gezet, louter om mensen een idee te geven van wat wij precies doen en om shows vast te krijgen’, dixit Jens De Ruyte. Daarop ook Ricochet, het nummer dat eerst Nieuwe Lichting-jurylid Jan Paternoster en vervolgens de Studio Brussel-luisteraar overtuigde. De inspiratie daarvoor haalden ze bij hedendaagse rockers als King Gizzard & The Lizard Wizard en Ty Segall, maar evengoed bij seventies- en eightiesbands van Minor Threat en Black Flag tot Led Zeppelin.

‘Toen we een cover moesten kiezen, dachten we eerst aan The Kinks of Violent Femmes’, zegt Borghgraef. ‘Maar omdat dat misschien niet bekend genoeg zou zijn voor het StuBru-publiek, zijn het uiteindelijk The Black Keys geworden, met Lonely Boy.’

De vuile vibe van Sons: 'Notenleer, dat is écht niet aan ons besteed'
© Wouter Van Vaerenbergh

De bluesrockhit van Dan Auerbach en co. krijgt hier in Malmedy een stevige Sons-beurt, de solo’s vliegen ons om de oren. Hun partijen afzonderlijk inspelen, zoals de andere groepen het voor hen deden, is er niet bij. Rechtdoor en zonder omkijken leggen deze Melselenaars er de pees op, live én in groep. Lonely Boystaat verbazend snel op tape. En zo rest er nog wat tijd. Voor de opnames van een extra, eigen nummer. En voor méér pintjes.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content