De vele alter ego’s van folkzangeres Haley Fohr: ‘Jackie Lynn is stiekem een soort superheld’

In het gewone leven is Haley Fohr folkzangeres Circuit des Yeux, maar af en toe zet ze een cowboyhoed op, strooit ze met glitter en transformeert ze in de discodansende Jackie Lynn.

Als Circuit des Yeux schrijft Haley Fohr al meer dan tien jaar intense, experimentele, in donkere texturen gedrenkte folksongs, gezongen in een hypnotiserende bariton. Maar in 2016 kwam ze plots met het mysterieuze alter ego Jackie Lynn en een mini-album waarop kosmische americana en spacey country de boventoon voerden. Fohr bedacht de coke dealende, wild fuivende Jackie destijds om tijd en ademruimte voor zichzelf te kopen terwijl ze verder schaafde aan het Circuit des Yeux-album Reaching for Indigo (2017). Maar blijkbaar inspireerde die tweede huid, want Jackie Lynn komt nu met de nieuwe worp Jacqueline. Een nieuw alter ego met een nieuw, dansbaar geluid van haar zelfbedachte alter ego? Dat wordt ingewikkeld. ‘Tja, wat had je verwacht?’ lacht Fohr aan de telefoon vanuit Chicago.

De laatste keer dat we van Jackie hoorden, was ze in rook opgegaan in Los Angeles, op de vlucht voor de politie. Waar is ze nu?

Haley Fohr: Ze heeft haar oude identiteit afgeschud, zich een tijdje verborgen gehouden en doorkruist nu het land als truckchauffeur. In de laadruimte van die truck sleept ze alle gewicht, alle leugens en dergelijke, van haar vroegere leven met zich mee.

Heavy.

Fohr: Ja, maar dat kan ze aan. Eigenlijk is Jackie stiekem een soort superheld.

Wat is haar superkracht dan?

Fohr: Staying steady, keeping it chill. Twee dingen waar ik zelf niet bepaald in uitblink. (grinnikt)

Het is eens wat anders dan onzichtbaarheid of zo.

Fohr: Yep. Daar ben ík trouwens weer heel goed in.

Jackie Lynn was initieel bedoeld als een eenmalig tussendoortje. Waarom heb je haar toch opnieuw tot leven gewekt, als een soort disco queen dan nog?

Fohr: Jackie is een vorm van theater, een vehikel dat me de kans biedt om buiten mezelf te treden of onderwerpen aan te kaarten in een vorm die ik als Circuit des Yeux niet zou aandurven. Ik reis al tien jaar de wereld rond, vaak helemaal alleen, en dat weegt soms zwaar. Soms voelt het alsof ik op een geheime missie ben, omdat ik al mijn ervaringen, al mijn gedachten en alle weird shit van onderweg alleen moet dragen. Dat is een luxeprobleem, hè, ik weet het – dat ik kan leven van mijn kunst, is absoluut een privilege – maar als soloartiest is het isolement soms best zwaar, iets wat veel mensen nu jammer genoeg elke dag beseffen. Als Jackie Lynn kan ik zulke onderwerpen op een licht verteerbare, meer uitnodigende manier aankaarten. Ik strooi er wat glitter overheen, goedkope pruik erover en klaar! (lacht)

Zijn er momenten waarop je zou willen dat je zélf meer Jackie Lynn bent? Als Circuit des Yeux zong je vijf jaar geleden ‘maybe I will make the jump’ en ‘we could move to LA’.

Fohr: Waw, die link had ik zelf nog niet gelegd! Nu, ik zie mezelf meer als de schaduw van Jackie. Ik identificeer me pas met haar na de feiten, wanneer zij al op papier staat. Maar ze is ook wel een beetje de figuur die ik misschien had kunnen zijn als ik van het begin een winner was geweest.

Hoe bedoel je?

Fohr: Als in het tegenovergestelde van een underdog. Net als de femme fatale is de underdog een archetype waar Amerika door geobsedeerd is. De zogezegde loser die eigenlijk geboren is voor het succes. Rags to riches, you know. Wie weet was ik, als ik in het begin van mijn carrière wat meer steun en budget gekregen had, een soort Jackie geworden.

Het type dat zorgeloos flaneert in kort zwart jurkje, zoals jij/Jackie op Jacqueline zingt: ‘Short black dress / with white wine / I spritz it up nice / and let my feelings heal.’

Fohr: Jackie is hypervrouwelijk, een eigenschap waar ik zelf mee worstel. I’m a different type of woman. (lacht) In het echte leven zou je me nooit in zo’n luchtig niemendalletje zien, maar ik hou van het idee dat een simpel kledingstuk je kracht, energie of zelfs moed kan geven. Bij mij zijn dat de rode overalls die ik vaak draag – omdat ik veel schilder en die rode kleur me het gevoel geeft dat ik mijn ware ik kan zijn. Maar de meeste vrouwen zullen zich beter kunnen identificeren met die korte zwarte jurk, geloof ik. (lacht)

En bedenk maar eens iets dat deftig rijmt op ‘rode overalls’.

Fohr: Zéér juist. (schiet in een aanstekelijke slappe lach) Verdorie, dat kwam van diep. Bedankt, het deed deugd. Snel, je volgende vraag!

Je bent een groot liefhebber van sciencefictionfilms. Heb je een kijktip voor deze lockdowndagen?

Fohr: Als je iets apocalyptisch of dystopisch voor ogen hebt, denk ik bijvoorbeeld aan Melancholia van Lars von Trier, maar dat is misschien te depri. Ik zou veel liever iets uplifty aanbevelen, vol bruisende technicolor, zoals Madeliefjes (1966), een Tsjechische cultfilm van regisseur Véra Chytilová. Het is een vederlicht, surrealistisch verhaaltje over twee losbandige meisjes die zich helemaal laten gaan en met alle mannen hun voeten spelen. Pure eye candy en een ideale verstrooiing voor het donker gemoed. En als dat niet helpt: blijven dansen, mensen! Zolang je op iets kunt dansen, kan het onmogelijk deprimerend zijn.

Twintig minuten na ons gesprek volgt nog een sms’je uit de VS: ‘Watching Niagara Falls/ In my red overalls.’ Ene Haley Fohr is over haar slappe lach heen. Of was het toch Jackie Lynn?