De stijlbreuk van Kylie Minogue? Het valt allemaal wel mee
Australiës vooraanstaande exportproduct brengt vandaag een nieuwe plaat uit. Golden is grotendeels opgenomen in countrymekka Nashville, maar blijft in de eerste plaats een ode aan discopop en zorgeloosheid.
Een zondagavond in maart in Parijs, in een concertzaaltje vlakbij de Place de la Bastille. Voor een publiek van niet meer dan vijfhonderd man – de vrouwen zijn op één hand te tellen – zingt Kylie Minogue met de ogen dicht haar bijna dertig jaar oude hitje Hand On Your Heart. Niet met de 120 beats per minute en het euforische meezingrefrein van de originele versie, maar in een ingetogen variant, enkel begeleid door akoestische gitaar. Alleen een hooibalen en een kampvuur ontbreken.
Minogue heeft die rekwisieten niet nodig om een intiem optreden – een van vijf Europese clubconcerten vóór de release van haar nieuwe album Golden – over de tongen te laten gaan. Voor haar veertiende plaat trok de Australische naar Nashville, de hoofdstad van de country. Live vertaalt zich dat voor een keer niet in een met camp en cabaret doorspekt spektakel, maar gooit Minogue het over een countryclub-achtige boeg, inclusief double-denimoutfit, Tammy Wynette-achtige coupe, muzikanten met baarden en een sjaaltje rond de nek en geïmproviseerde sing-a-longs van oude nummers, afgedwongen door het publiek.
Anti-Madonna
De ongepolijste country-allures zitten de Australische als gegoten. Labels als cute, pretentieloos en ontwapenend typeren Minogue al sinds haar verschijning als girl next door in tv-soap Neighbours in de tweede helft van de jaren tachtig. Van die tijd dateren ook haar eerste singles The Loco-motion en I Should Be So Lucky, nummers waarvan van de zorgeloze eenvoud en Disney Channel-achtige video’s Minogues schattige en onschuldige imago handig vermarkten.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Dertig jaar later, na ruim tachtig miljoen verkochte platen en tientallen gedaanteverwisselingen, is er verbazingwekkend weinig veranderd. Zowel vriend als vijand kent Minogue als een opgewekt kindvrouwtje dat pretentieloze, door anderen bij elkaar geschreven popliedjes brengt, en verder niet naar artistieke erkenning, provocaties of culturele impact hengelt. ‘Ze is de anti-Madonna’, vatte Rufus Wainwright het ooit samen in The Guardian. ‘Zelfkennis is werkelijk iets prachtigs en Kylie kent zichzelf door en door. Ze is wat ze is en waagt zich niet aan quasi-intellectuele beschouwingen om het inhoud te geven.’
Krassen
Aan gebrek aan levenservaring en krassen op de ziel zal het wellicht niet liggen: de princess of pop nadert stilaan de vijftig, raakte slechts moeizaam onder het juk van het Britse producerstrio Stock, Aitken & Waterman uit en wisselt hoogtepunten als Confide In Me, Slow en Can’t Get You Out of My Head al jaren af met halve en hele flops. Tot die laatste categorie behoorde onder meer Kiss Me Once (2014), waarna een einde kwam aan de samenwerking met Jay-Z’s Roc Nation en vaste platenmaatschappij Parlophone.
Het introspectieve u003cemu003eImpossible Princessu003c/emu003e vervreemdde Kylie destijds van haar fans zonder er nieuwe te veroveren, terwijl terugkeren naar lichte discopop herhaaldelijk vruchten afwierp.
Ook op privé-vlak is Minogues leven minder zorgeloos dan haar muzikale output suggereert. Zo waren er de dood van INXS-frontman en ex-vriend Michael Hutchence in 1997, de borstkanker die haar trof in 2005 en een woelig liefdesleven. Beterschap leek in de maak toen ze zich in 2016 verloofde met de Britse acteur Joshua Sasse, maar die ging hetzelfde jaar nog vreemd.
Dolly op de dansvloer
Stof genoeg dus voor Golden, naar verluidt Kylies meest persoonlijke plaat tot nog toe. De credits vermelden de zangeres als co-auteur bij elk van de twaalf nummers, en dat was al geleden van haar experimenteel getinte Impossible Princess-album uit 1997. Deel van het verwerkings- en herbronningsproces was bovendien een ’therapeutisch’ verblijf van enkele weken in Nashville, waarna onder meer Taylor Swift-producer Nathan Chapman en Ed Sheeran-songwriter Amy Wadge aan boord kwamen.
Banjo’s en akoestische gitaren genoeg dus op Golden, en ook de redelijk sobere productie – minder nadrukkelijk hip en robotachtig dan Kiss Me Once – is nieuw. Een countryplaat is Golden echter niet geworden, en een stijlbreuk al evenmin. Minogue omschrijft ze zelf als ‘Dolly Parton on the dancefloor’, maar nogal wat dansbare popdeuntjes met catchy refreinen klinken vooral vintage Kylie. Licht verteerbaar, vaak snel vergeten ook, maar de komende maanden misschien toch goed voor een zomerhitje.
Zorgeloosheid
Ook met de zogenaamde openhartigheid valt het wel mee op Golden. Fansites maken zich druk over zinnen als ‘When I go out, I wanna go out dancing’ en ‘If I get hurt again I’d need a lifetime to repair’, maar daarmee hebben we de meest persoonlijke beschouwingen wel gehad, en ook die worden als dansvoer geserveerd.
Wie wil weten hoe de vrouw achter de ster een en ander echt beleeft, vlooit dus beter de roddelbladen na dan de teksten op Golden. Laat staan dat er in Minogues wereld sprake zou zijn van #metoo, doldwaze politici of ander wereldleed. Kylie is synoniem met good times, escapisme en zorgeloosheid en dat is hier niet anders, of ze nu de deugden van muziek, vlinders in de buik of een ritje met een oude Mustang bezingt.
Gesloten
Eén verklaring is dat de Australische weinig andere opties heeft. Het introspectieve Impossible Princess vervreemdde Kylie destijds van haar fans zonder er nieuwe te veroveren, terwijl terugkeren naar lichte discopop herhaaldelijk vruchten afwierp.
Een andere mogelijkheid is dat de popster het zelf niet anders zou willen. In interviews praat Kylie er dan wel op los, haar privéleven is off limits. ‘Er zijn veel meer zaken die mensen niet van me weten dan wel’, zei ze ooit. ‘Dat contract tussen mij en het publiek is prima.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier