‘De “rock” in Rock Werchter is als de “c” in CD&V’

Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – Twee zomers was deze maand te zien op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.

De Queen gaat na 780 jaar coole hoeden dragen een dezer dagen sterven, de pandemie heeft ons allemaal een beetje zot gemaakt en we leven, als extraatje, in constante nucleaire dreiging van een op hol geslagen zot. Kortom, de sfeer voor deze eeuw is stilaan gezet. Doch: geen nood, onze veiligheid wordt beschermd door dezelfde strategische grootmeesters die het verstandig vonden om het leger, de productie van letterlijk alles wat we gebruiken en half onze energie uit te besteden aan de hoofdrolspelers in alle moppen uit de jaren tachtig: nen Amerikaan , ne Chinees en ne Rus. En net zoals bij die moppen moet je daar ook nu alleen mee lachen als je heel, heel veel gezopen hebt.

Maar er is ook goed nieuws, namelijk dat rockmuziek eindelijk het loodje legt. Na nog een decennia of twee kunstmatig in leven te zijn gehouden, mag de stekker er nu toch echt uit. Hiphop en r&b hebben gewonnen, hemden met ruiten zijn stom, mannen staan niet met leren broeken: trek de gitaar uit en hang ze in een museum. Zoals Kim tegen Ye zou zeggen: het is schoon geweest, we kunnen koesteren wat we gehad hebben, maar stop er nu mee.

Nee, serieus. Stop er nu echt mee.

Rockmuziek heeft vandaag iets cringy gekregen omdat het langs geen kanten meer bij de tijd past waarin we leven. Is het uit met je lief? Heb je ooit seks gehad in een lift? Is rijden met je auto op een bepaalde autosnelweg heel leuk? Het zal allemaal wel zijn, maar we hoeven er geen liedjes meer over te horen. En hier zijn trouwens nog drie dingen waar mensen vandaag de tijd niet meer voor hebben: intro’s, outro’s, solo’s.

Het concept van de rockster is ook compleet achterhaald. Een ster moet boven het mondaine verheven zijn, een soort ideaal of droom voorstellen. Helaas hebben sterren nu allemaal Twitter en zijn ze te gast in podcasts. Probeer maar eens je dromen op iemand te projecteren als je hun slaapkop en onnozel ontbijt hebt gezien op Instagram. Zing mee op de melodie van The Buggles: social media killed the rock’n’roll star!

En dit komt van iemand die is opgegroeid in de hoogdagen van Nirvana, Guns N’ Roses, Metallica, Rage Against The Machine, Red Hot Chili Peppers en een paar honderd andere bands. Iedereen kent die namen vandaag nog, omdat het nog altijd de bands zijn die op festivals headlinen, al dan niet als deel van hun vierentwintigste afscheidstournee.

Het probleem in essentie: rockmuziek is niet meer rock-‘n-roll. Het is niet spannend, het is niet onvoorspelbaar, het is niet opwindend. Het is ouwe zeikmuziek die enkel door ouwe zeikers wordt gesmaakt. Zeikers voor zeikers. Rock Werchter is gewoon gênant geworden. De ‘rock’ in hun naam is als de ‘c’ in CD&V: een relikwie uit een andere tijd, maar vooral een stempel van vergane relevantie.

Een bepaald Vlaanderen is weg. Het bestaat enkel nog in belegen herinneringen. De muziek die erbij hoorde is slechts een passagier in die evolutie. Rock heeft één ritme en één kleur – en die monocultuur pakt niet meer vandaag. Je mag dat ontkennen, maar dat maakt het niet minder waar.