De Nieuwe Lichting-winnaar Jack Vamp & the Castle of Creep: ‘Bowie kon ook niet altijd Ziggy Stardust zijn, hè?’

Mayorga, Isaac Roux en Jack Vamp & The Castle of Creep wonnen niet alleen De Nieuwe Lichting 2023, maar meteen ook een bootcamp in de befaamde Daft Studios in de Ardennen. Wij mochten mee.

‘Mogen we al in de sauna?’

Het is maandag 7 maart, 13 uur. De winnaars van De Nieuwe Lichting hebben net hun instrumenten uitgeladen in de luxueuze Daft Studios in de Ardennen, waar ze de komende drie dagen studiotijd krijgen en een livesessie zullen opnemen. Arthur Boussiron, de frontman van poprockgroep Jack Vamp & The Castle of Creep, stelt meteen zijn prioriteiten op scherp. ‘We hebben onderweg gebeld om te vragen of ze de sauna wilden aanzetten. (lacht) Als kind ging ik vaak met mijn moeder naar de naaktsauna. Ik vind het nog steeds zalig. Maar ik heb de rest van de band nog niet kunnen overtuigen.’

De rest, dat is Lukas Hellings (keys), Hannes Lodewijckx (gitaar), Ruben Brems (gitaar) en Nick Caers (drum), ook wel de ‘steady rock van de band’. Lodewijckx en Boussiron speelden als kind al samen muziek in de kelder van Hannes’ vader in Bolderberg, Limburg. De anderen leerden ze kennen in en rond de pop- en rockschool PXL. Het was ook daar in Hasselt dat ze hun eerste show speelden, in de ondertussen ter ziele gegane Muziekodroom. ‘In het voorprogramma van Millionaire’, vertelt Lukas Hellings net voor ze – dan toch – naar de sauna gaan. ‘We repeteerden als resident in de Muziekodroom toen ze dat podium aan het opbouwen waren. Elke dag zagen we het groter en groter worden. Dat was even slikken. (lacht) Maar het was uiteindelijk een hele leuke show.’

Ook op Humo’s Rock Rally speelden jullie naar eigen zeggen een goede show. Toch mochten jullie niet door naar de halve finale.

Arthur Boussiron: Dat was vreemd. We hebben die tent kapotgespeeld – of dat dachten we toch. Het publiek was in ieder geval mee. Maar je moet ook wat geluk met de jury hebben, denk ik. ‘Was het de bedoeling om Evil Superstars na te doen?’ zei die achteraf. Ik vond dat nog wel een compliment. (lacht)

Bij De Nieuwe Lichting haalden jullie wél de finale. Hoeveel stress hadden jullie op de prijsuitreiking?

Lukas Hellings: Veel. Winnen leek zo goed als onmogelijk toen we hoorden dat we de stem van de jury, die voor 25 procent meetelt, niet hadden gekregen. We werden samen met Noonzy op het podium geroepen (in De Nieuwe Lichting staan telkens drie finalisten op het podium, van wie er slechts één doorgaat, nvdr.). We zijn allemaal erg fan van hem, maar we wisten dat een van ons – of allebei – het niet ging halen. Best vervelend, daar samen staan.

In de clip bij Jack’s Tendency, het nummer waarmee jullie De Nieuwe Lichting wonnen, worden Arthurs ogen met klemmen opengesperd, zoals in de film A Clockwork Orange. Zag er best pijnlijk uit.

Boussiron: Dat was heel eng. Je kunt je ogen niet meer sluiten en onze cameraman moest voortdurend druppels in mijn ogen doen om ze vochtig te houden. Ik heb die dingen maar drie minuten gedragen, maar het waren drie heel intense minuten. Ik heb beloofd dat als we De Nieuwe Lichting zouden winnen ik die klemmen zou aandoen op het podium. Maar als ik dan zou niezen, lieve mensen, dan vliegen mijn ogen eruit.

Ruben Brems: De acteur uit A Clockwork Orange heeft trouwens tijdens de opnames effectief oogschade opgelopen, aan zijn hoornvlies.

En toch dacht je: goed idee?

Hellings:(lacht) Dat is Arthur. Hij heeft ooit eens in de backstage (houdt de vingers ver uit elkaar) zo’n gember opgegeten.

Is er een verschil tussen Arthur Boussiron en Jack Vamp?

Boussiron: Jack Vamp is een diva, een Mick Jagger. Maar ik kan soms ook heel onrustig en onzeker zijn. Als we muziek aan het maken zijn, bijvoorbeeld. Dan ben ik de papa die alle ballen in de lucht probeert te houden. David Bowie kon ook niet altijd Ziggy Stardust zijn, hè.

***

‘Kom Ruub, pak je gitaar’, zegt Boussiron. ‘En wie gaat Hannes uit bed halen?’ De eerste avond in Malmedy werd het al meteen laat, en als een goede bandvader schudt Boussiron de volgende ochtend zijn muzikanten wakker voor de soundcheck van de livesessie, een Tiny Desk-achtig concert dat ze voor Studio Brussel in de living van Daft Studios opnemen. Terwijl de muzikanten heen en weer lopen, geeft producer met dienst Pieter-Jan ‘PJ’ Decraene rustig aan waar er meer (de synths) of net minder reverb (de bas) moet zijn. En wanneer ze even later voor de zoveelste keer de jarentachtiggitaren van Jack’s Tendency inzetten, signaleert hij als een dirigent met handgebaren wanneer de drum harder mag of alles iets gestroomlijnder moet klinken.

‘PJ maakt alles veel beter’, zegt Boussiron voor hij een solo uit zijn bas schudt. ‘Hé, je doet dat straks toch ook?’ zegt Hellings, opkijkend van zijn synths. ‘Ja? Was dat goed? Ik hoop vooral dat ik straks de pedalen goed kan switchen. Ik heb vier switches na elkaar, man. Misschien moet iemand die pedalen komen induwen?’ grapt hij terwijl hij nogal bezorgd naar zijn voeten kijkt. Arthur Boussiron kan niet altijd Jack Vamp zijn. Nadat hij de transities nog een paar keer heeft geoefend, besluiten ze dat het genoeg is geweest en gaan ze buiten een laatste sigaret voor de opname roken. Hellings: ‘Ik denk dat we het wel kunnen intussen. Komt wel goed.’