De nieuwe klassiekers van Thibault Christiaensen: ‘Ik geef alle muziek een kans. Maar Lil Wayne mag doodvallen’

Jonge Belgische muzikanten vullen de Rolling Stone-lijst met beste albums aller tijden aan. Thibault Christiaensen, frontman van Equal Idiots, ging voor gekte uit de jaren tachtig, een plaat die nooit ophoudt en Kempense punkrock.

21 jaar is Thibault Christiaensen, maar in zijn muziekconsumptie is hij een trotse oude zak. ‘Ik ben pas bezweken voor Spotify, enkel omdat mijn iPod Classic kapot is en je die nergens nog kan laten herstellen. Maar ik luister albums, geen afspeellijsten.’

Een goed album is voor de garagerocker ook een goed geheel. ‘De volgorde van de nummers, of er een soort verhaal in zit… dat vind ik superbelangrijk. Mij zal je nooit zien shufflen of songs zien overslaan.’

Christiaensens selectie zit vol gitaren en is opvallend jong. ‘Eerst wilde ik ook een paar platen van artiesten met naam kiezen. Maar de meeste oude albums die ik goed vind, zoals die van David Bowie, staan al tussen de 500 beste albums van Rolling Stone‘, lacht hij. ‘Dan raad ik er beter een paar aan die voor mij persoonlijk echt belangrijk zijn geweest.’

Animals On Acid (The Crackups, 2011)

Het enige Belgische album in Christiaensens lijstje komt van The Crackups. Tot eind 2016 was de band een fantastische brok punkrock die in de Kempense jeugdhuizen een uitstekende livereputatie opbouwde. Enkele leden van het kwartet zouden later bij bekendere bands opduiken: gitarist Thomas Valkiers, in wiens studio Equal Idiots hun debuut opnam, en drummer Niels Meukens spelen bij Double Veterans, Meukens drumt ook bij Warhola, het project van Oliver ‘Bazart’ Symons.

‘Toen ik die plaat voor het eerst hoorde, wist ik meteen dat ik die combinatie van punk en rock-‘n-roll ook zelf wilde maken. En hoe Niels speelt op Animals On Acid, da’s gewoon absurd. Dankzij hem ben ik bij andere platen ook meer op de drumpartij beginnen letten. Zie, nu ik er weer over praat, wil ik er nog eens naar luisteren.’

Nonagon Infinity (King Gizzard & the Lizard Wizard, 2016)

King Gizzard & the Lizard Wizard heeft dit jaar al drie albums uitgebracht, maar wil er volgens de geruchten nog één of twee tegenaan kletsen in 2017. Ze staan met zeven op het podium, waaronder twee drummers. En ze maken een plaat als Nonagon Infinity, waarvan alle nummers in elkaar overvloeien, ook het laatste in het eerste. Unicum is het enige juiste woord, dus.

‘Zonder dat wij het doorhebben, is dat een heel legendarische band aan het worden’, verzekert Christiaensen ons. ‘Hun albums neigen nu eens naar jazz en dan weer naar metal, maar ze zijn stuk voor stuk steengoed. Nonagon Infinity is niet alleen één geheel, er komen ook constant riffjes en klanken terug. Live spelen ze superstrak en ronduit briljant. Tot u spreekt een megafan.’

Good Bad Not Evil (Black Lips, 2007)

Van Black Lips hoeven we niets baanbrekends te verwachten, ‘maar het wérkt wel elke keer opnieuw’, zegt Christiaensen. ‘Aan hun garagerock zit een soort countryvibe, die het altijd megacatchy maakt.’

‘Ik heb altijd gedacht dat de band kapot zou gaan aan de drugs. Telkens als ze een nieuwe plaat uitbrengen -gemiddeld eens om de twee jaar – ben ik weer verbaasd.’

Fidlar (Fidlar, 2013)

Vandaag kan Fidlar zonder schaamte de main stage van Rock Werchter openen, maar er was een tijd dat de punkers helemaal rechts op de onderste regel van de Pukkelpopaffiche stonden. Dat was 2012. Een jaar later zou Thibault Christiaensen de band ontdekken in de bar van Trix.

‘Toen ik voor de eerste keer naar Cheap Beer hoorde, sprak het jonge en puberale mij meteen aan. Fidlar leerde me dat het niet altijd veel moet voorstellen qua tekst, maar dat vooral de vibe goed moet zitten. En Fidlar, het album dan, staat gewoon als een huis. Ik kan die nummers niet in een andere volgorde beluisteren.’

Grey Britain (Gallows, 2009)

Frank Carter is vandaag vooral bekend als frontman van The Rattlesnakes, maar speelde tot 2011 in de hardcoreband Gallows. ‘Ik luister normaal niet vaak naar hardcore, maar ik vond het randje punk dat ze eraan toevoegen heel interessant. Na Grey Britain werd het veel minder boeiend, zonder Carter, maar Grey Britain is een heel sterke conceptplaat. Carters zang maakt het rauw en puur, af en toe is er zelfs een stukje klassieke pianomuziek in gesmokkeld.’

Blood Visions (Jay Reatard, 2006)

In 2010 overleed Jay Reatard aan de combinatie van alcohol en cocaïne. Met bands als The Reatards en Lost Sounds was hij volgens Christiaensens een van de grondleggers van de garagerock. ‘Hij heeft ontzettend veel muziek uitgebracht, telkens keiharde, agressieve muziek, maar dan overgoten met een poppy sausje. Op Blood Visions klopt het plaatje, er loopt een bepaalde sfeer door waar ik echt van hou.’

‘Dat hij overleden is, was een van de redenen om hem in mijn lijstje op te nemen. Het zou jammer zijn mochten hij en zijn muziek vergeten worden.’

Manipulator (Ty Segall Band, 2014)

‘Ik zag een filmpje waarin Ty Segall dezelfde gitaar vasthad als ik heb. Dat was voldoende om hem te checken’, lacht Christiaenses. ‘Op Manipulator doet hij iets anders dan daarvoor, met wat meer psychedelica en David Bowietrekjes. Tijdens de tour verkleedde hij zich ook als een soort Ziggy Stardustachtige figuur.’

‘Ik ben een enorme fan van die sound op de plaat. Je voelt dat over elk geluid en elk instrument is nagedacht om ze te laten passen bij de rest.’

Ganglion Reef (Wand, 2014)

Het voorprogramma van Segall tijdens de Manipulator-tournee was Wand, een band die de betere garagerock combineert met een streepje psychedelica. Christiaensens raadt Flying Golem aan, een op het eerste gehoor kalme track die met veel lawaai wordt opengetrokken tot een agressieve song.

‘Wand onderscheidt zich ook door frontman Cory Hanson. Ik ben jaloers op zijn gitaarspel en zijn hoge, ijle stem, die soms doet denken aan John Lennon‘, zegt hij.

Freedom of Choice (Devo, 1980)

Op plaats 442 van de Rolling Stone-lijst prijkt Q: Are We Not Men? A: We Are Devo!, maar dat is nog volgens Christiaensens nog te weinig eer voor de cultband. ‘Ze zijn zo atypisch en op zichzelf, dat valt met niks te vergelijken. Als ik muziek opzoek die zogezegd door Devo is geïnspireerd, blijkt de gelijkenis weinig meer te zijn dan wat ritmische hookjes. En dan is er nog het hele verhaal van maatschappelijk verzet dat de band heeft uitgewerkt – Devo staat trouwens voor devolution. De opzwependheid van nummers als Whip It vind ik echt megavet.’

***

Vijf plaatsjes boven Devo vinden we de plaat die Thibault Christiaensen graag uit de lijst wil: Tha Carter III van Lil’ Wayne (437).

‘Ik ben niet zo’n hiphopkenner, maar van Kanye West kon ik bijvoorbeeld wel My Beautiful Dark Twisted Fantasy – plaats 353, voor de geïnteresseerden, appreciëren.’

‘Eminem en Jay-Z geef ik dan weer het voordeel van de twijfel, omdat ik weet dat er meer in hun muziek zit dan ik eruit kan halen. Maar Lil’ Wayne is gewoon een dwiep. Ik heb tien seconden geluisterd naar die eerste track en ik word daar kotsmisselijk van. Ik vind zelfs niet dat hij echt rapt, hij blèrt. En ik heb ooit een YouTubefilmpje gezien waarin hij een gitaarsolo geeft. Lachwekkend gewoon’.

‘Ik doe zelden zware uitspraken over muziek en ik wil alles een kans geven, maar Lil’ Wayne mag voor mijn part doodvallen.’