De nieuwe klassiekers van Stefanie Mannaerts: ‘Ik hoor Fleetwood Mac al mijn hele leven graag’
Als Stefanie Mannaerts, zangeres en drumster bij Brutus de muziekgeschiedenis mag herschrijven, luisteren we meer naar Fleetwood Mac. Al had het anders kunnen lopen: ‘Ik heb geprobeerd variatie in mijn lijstje te steken, anders geef ik je alleen maar obscure black metal.’
Op 9 november wordt Rolling Stone vijftig jaar. Het blad maakte onder meer furore met invloedrijke muzikale lijsten, zoals die met de 500 beste albums aller tijden.
De ranglijst werd voor het laatst opgefrist in 2012. Tijd voor een update, dus. Daarom vroegen we aan een divers muzikaal panel welke platen ze willen toevoegen en verwijderen. Alt-J of Kanye? Kendrick of Lorde? The War On Drugs of Tame Impala? En verdienen alle Springsteens en Dylans nog hun plekje?
Het resultaat? 43 klassiekers voor de toekomst, en een paar platen die we met een extra korrel zout mogen nemen.
‘Mag ik ons gesprek op luidspreker zetten? Ik heb vanalles in mijn gsm genoteerd dat ik anders niet kan onthouden.’ Het mag duidelijk zijn: Stefanie Mannaerts is voorbereid op ons gesprek. Want ook in Spotifytijden blijft het album voor haar belangrijk. ‘De meeste platen in die lijst komen nog uit de tijd dat er niet gestreamd werd, dus ik vind het nog altijd relevant om over die albums te spreken.’
De negen platen die de zangeres en drumster van het snoeiharde trio Brutus koos, hebben twee dingen gemeen: ze vindt ze van het eerste tot het laatste nummer steengoed en ze hebben haar als muzikante beïnvloed. Wie nu een beginnerscursus metal en hardcore verwacht, komt bedrogen uit. ‘Ik heb bewust geprobeerd om variatie in mijn lijstje te steken, anders geef ik je alleen maar obscure black metal.’
‘Je luistert toch niet heel je leven naar één genre? Als je jonger bent, pik je andere dingen op, bijvoorbeeld door wat je ouders luisteren. Zo heb ik bijvoorbeeld een popgroep als Fleetwood Mac leren kennen. Dat hoor ik al mijn hele leven graag.’
Tango In The Night (Fleetwood Mac, 1987)
Zo zijn we meteen bij de eerste plaat beland. Rumours (26) en Fleetwood Mac (182) staan er al in, maar de favoriete Fleetwood Macplaat van Mannaerts heet Tango In The Night. Het is het laatste album met de ‘klassieke’ line-up, voor het vertrek van gitarist Lindsey Buckingham.
‘Tango In The Night is geen samenvoegsel van songs. Het is één geheel, dat van de eerste tot de laatste noot baadt in dezelfde waas. Als het gaat over goede popplaten, kan dit album absoluut niet ontbreken.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
2001 (Dr. Dre, 1992)
Dr. Dre staat als solo-artiest tot nu toe één keer in de Rolling Stone-lijst met The Chronic (138), maar een beetje daaronder vindt u Straight Outta Compton van zijn oude groep N.W.A. (144). Als producer scoort hij nog eens twee noteringen met The Marshall Mathers LP (244) en The Slim Shady LP (275) voor Eminem.
Maar toch mag 2001 er nog bij, deels om persoonlijke redenen. ‘Het was voor mij de eerste hiphopplaat die ik leerde kennen en waar ik nu nog naar luister’, vertelt Mannaerts. ‘Als zelfs Kanye er al drie keer in staat, verdient Dr. Dre ook wel een extra plaatsje.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Show No Mercy (Slayer, 1983)
Geen enkele liefhebber van zware metalen die het begrijpt, maar voorlopig is er voor Slayer geen plaatsje bij de 500 beste albums aller tijden. Daar moet verandering in komen, vindt Mannaerts. ‘De groep is tegelijk opgekomen met Metallica, dat er twee keer instaat (met Master of Puppets (167) en Metallica (255), nvdr.) en volgens mij even invloedrijk is geweest.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
The Shape of Punk to Come (Refused, 1998)
In de categorie ‘ruig en ondergewaardeerd’ past ook de Zweedse hardcoreband Refused. ‘Damaged van Black Flag staat op 340, maar The Shape of Punk to Come is voor veel hardcore- en punkfans die ik ken minstens even belangrijk geweest’, vertelt Mannaerts.
‘Eind jaren 90 speelde Refused al hardcore zoals die vandaag nog steeds gespeeld wordt. Deze plaat ontplofte pas na hun split in 1998. Ze werd uiteindelijk een klassieker onder hardcore- en punkfans.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Silent Shout (The Knife, 2006)
‘Deze band valt er qua genre misschien een beetje uit – Björk staat er bijvoorbeeld ook niet in – maar om het muzikale landschap dat de lijst schetst af te maken, moet The Knife er wel in’, vindt Mannaerts. ‘Ik heb de groep leren kennen met Heartbeats. Dat vond ik meteen een vet nummer, maar daarna is mijn band met de groep wat verwaterd. Tot Silent Shout uitkwam en ik meteen weer mee was.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
The Disintegration Loops III (William Basinski, 2002/2003)
‘Is dit te niche?’ klinkt het meteen verontschuldigend wanneer de drumster aan haar pleidooi voor avant-gardemuzikant Basinski en het derde deel van diens vierdelige cyclus begint. ‘Basinski liet een stukje kapotte tape, waar tijdens het afspelen stukjes van verdwenen, een hele tijd lopen. Zo ontstond er een ritmisch patroon. Ik denk dat ik het heb leren kennen door onze gitarist Stijn en het is heel belangrijk geweest voor mij.’
‘Bijna alle muziek in de top 500 werkt met zang, een strofe-refreinstructuur of allebei. Daarom wilde ik er graag een plaat in die op een andere manier een volwaardig album is.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
RKTKN I (Raketkanon, 2012)
Lang was de enige Belgische plaat die in deze reeks werd genoemd Animals On Acid van The Crackups, met dank aan Thibault Christiaensen van Equal Idiots. Mannaerts brengt daar verandering in en schuift de Gentse noiserockers van Raketkanon naar voren.
‘Voor héél veel bands is dit een grote inspiratiebron geweest. De meeste andere bands halen hun energie uit structuren en toonaarden. Omdat alles dan goed klopt, is dat heel erg in your face. Bij Raketkanon komt de energie van onderuit, een beetje zoals bij Black Sabbath. Het is een van mijn lievelingsplaten.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Somewhere Along The Highway (Cult of Luna, 2006)
‘De metal- en hardrockbands die er nu instaan, zoals Metallica en Iron Maiden, hebben een bepaalde generatie heel fel getekend. Maar metal is sindsdien fel geëvolueerd. Postmetal bijvoorbeeld is veel trager en neigt meer naar stoner’, vertelt Mannaerts. ‘En in dat genre kom je, als je verder blijft zoeken, automatisch uit bij Cult of Luna. Ik had hier zelfs nog een plaat van hen opgeschreven, maar die ga ik laten vallen, want dat is echt héél hard.’ (lacht)
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Hounds of Love (Kate Bush, 1985)
In de plaats daarvan krijgen we Kate Bush, want in een lijstje waarin Madonna voorkomt, verdient ook zij volgens Mannaerts een plaats. ‘Haar nummers hebben popstructuren, maar tegelijk ook iets bezwerends. In ieder geval zijn ze niet alternatief genoeg om uit de top 500 te worden geweerd.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
***
Kurt Overbergh, Thibault Christiaensen, Chantal Acda en Will Michiels gingen Mannaerts in deze reeks voor. Allemaal moesten ze naast hun negen favorieten ook een album kiezen dat ze graag uit de lijst zagen verdwijnen. Maar dat kan de frontvrouw van Brutus niet over haar hart krijgen.
‘Ik diss geen andere bands. Dat doe je gewoon niet’, zegt ze resoluut. ‘Intern je weleens doorbomen over welke muziek je minder vindt, maar dat hoeft daarom niet in het openbaar. Uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: goede muziek maken en de mensen daarmee bekoren, of je nu pop, hiphop of metal maakt.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier