De nieuwe clip van Roosbeef in première: ‘Als je jong bent, heb je tijd om ongelukkig te zijn’

Voor haar eerste clip sinds haar terugkeer uit Kentucky hield de Nederlandse Roosbeef het opvallend minimaal: ‘Ok, dan gaan we maar naar mij kijken.’

Het zijn mooie dagen voor wie zijn melancholie graag in de moerstaal heeft, want Roosbeef is terug. Frontvrouw Roos Rebergen bracht de afgelopen twee jaar door in Kentucky, in het spoor van haar vriend die er een onderzoek deed naar zwarte gaten. Het resultaat van haar Amerikaanse droom is Lucky, haar eerste album in vier jaar. Terugkeersingle Menselijke mensen zet de toon voor een plaat waarin Rebergen het minder dan vroeger over haarzelf wil hebben, maar nooit onpersoonlijk wordt.

‘Het begint ermee dat ik te doen heb met menselijke mensen en hun gevoelens’, vertelt Rebergen. ‘Ze zijn ook zo vermoeiend, met hun gevoelens – als de ene wat is opgeknapt, begint de andere weer. Uiteindelijk blijk ik zelf zo’n menselijke mens te zijn.’ Zelfs door de telefoon kunnen we Rebergen horen aarzelen: ‘Ik weet niet of ik het nu wel goed uitleg: als ik een nummer schrijf, weet ik heel goed waarover het gaat, maar zodra het af is, laat ik het weer los. Alsof ik op gelijke voet sta met de luisteraar.’

Wat maakt van Menselijke mensen een goed nummer om weer voor het voetlicht te treden?

ROOS REBERGEN: De nummers zoals ik ze componeer, zijn meestal vrij klein. Het is pas in de studio, met de rest van de groep erbij, dat ze het daglicht zien. Zo is het ook gegaan met dit nummer: naderhand bleek het best wel catchy te zijn. Menselijke mensen is ook een nummer dat vanuit mezelf vertrekt en dat leek me wel goed om daar opnieuw mee te beginnen. Het nummer over het sterrenmeisje als eerste uitbrengen zou raar zijn geweest.

Het sterrenmeisje? Hebben we het nu allebei over Kimberley Vlaeminck, die in 2009 even wereldberoemd in Vlaanderen werd toen ze wakker werd met 56 sterren in haar gezicht?

REBERGEN: Ja. Ik was enorm gefascineerd door haar verhaal. Later heb ik ontdekt dat er een boek over haar was geschreven, waar heel veel nare dingen over haar en haar jeugd instaan. Op basis daarvan heb ik een lief liedje voor haar geschreven, over iemand die liefde en aandacht zoekt. Eigenlijk komt het doordat ik in Amerika fanatieker ben geworden in het laten zetten van tatoeages.

Wat doen een paar jaar in Kentucky wonen met een mens?

REBERGEN: Ik kreeg er vooral de kans om eens een ander leven te hebben en daar word je wel een rijkere mens door. Ik was in de Verenigde Staten niet bezig met een carrière of dat soort dingen. Muzikanten klagen er ook veel minder, terwijl wij weleens durven te morren als de zaal halfleeg is of als het publiek te hard praat.

Het nummer eindigt op een vierstemmig koortje: ‘Toen ik nog jong en ongelukkig was / ik verlang zo terug naar die tijd.’ Gaat dat ook over uw jeugd?

REBERGEN: Ik ben in een heel warm nest opgegroeid, maar ik ben wel heel lang ongelukkig geweest. Als je jong bent, kun je daar ook lekker lang in blijven hangen. Je hebt tijd om ongelukkig te zijn. Daar ben ik in het nummer nostalgisch naar. Maar op een gegeven moment was ik daar ook klaar mee en heb ik vanalles gedaan om daar overheen te stappen. Het is mooi om uit dat ongelukkig zijn uiteindelijk iets positiefs te kunnen puren.

De videoclip dan. Die kon moeilijk minimaler zijn: één lange close-up van jou, in zwart-wit.

REBERGEN: We hadden het idee om overal wachtende mensen te gaan filmen en die dan samen te monteren met het beeld van mij. Maar toen we dat probeerden, was het allemaal net iets te clipachtig, te gewoon. Dan hebben we het eens geprobeerd met mijn shot alleen. Toen had ik het al vrij snel door: ok, dan gaan we maar naar mij kijken.